26 กรกฎาคม 2554 00:26 น.
หิ่งห้อยน้อยใจ
เป็นไข้อยู่โรงบาลนั่งกับนอน
ประเดี๋ยวร้อนประเดี๋ยวหนาวเรานี่หนอ
ผ้าห่มที่ได้มาเหมือนไม่พอ
ต้องไปขอมาเสริมเพิ่มทุกที
อยู่โรงบาลหกวันมันแสนเหงา
เรี่ยวแรงเราหายไปให้หมองศรี
ติดเชื้อในลำใส้ไข้ก็มี
ความดันที่วัดได้ต่ำกว่าเกณฑ์
ขอหมอออกโรงบาลด้วยพาลเบื่อ
ไข้ยังเอื้ออยู่บ้างอย่างที่เห็น
หัวยังปวดอยู่บ้างอย่างที่เป็น
ใจอยากเล่นต่อกลอนแต่นอนซม
เรี่ยวแรงเจ้าหายไปยังไม่กลับ
เจ้าลาลับล่วงไปให้ขื่นขม
รีบคืนมาเถิดเจ้าเราระทม
รอรื่นรมย์เมื่อเข้มแข็งแรงกลับคืน
ไม่อยากรอนานนักเจ้าข้าเอ๋ย
คิดถึงคนคุ้นเคยเลยทนฝืน
ลุกขึ้นมาเขียนกลอนตอนกลางคืน
แล้วค่อยกลืนยาหลับพักอีกครา
พาเด็ก ๆ จาก จ.ตากไปเข้าพรรษาที่ดอย บนดอยหนาวมาก
เป็นห่วงเด็ก ๆ กลัวจะไม่สบาย.... กลับถึงตากวันอาทิตย์
แทนที่เด็ก ๆ จะป่วย หนูหิ่ง ฯ ป่วยซะเอง เมืองตากไม่มีรพ.เอกชน
จึงต้องขับรถไปรพ.ที่จ.นครสวรรค์ นอนซม 6 วัน เบื่อเป็นบ้าเลย * _ ~
คนอื่น ๆ เขาเป็นไข้ทับระดู แต่หนูต้องพิเศษกว่านั้นคือ....
เป็นไข้เลือดออกทับระดู ^^"
แถมติดเชื้อในลำใส้ ได้ท้องเสียมาอีกหนึ่งโรค
ประกอบกับความดันทุรังต่ำอย่างสม่ำเสมอ ก็เลยหลับเกือบตลอดเวลา
ขอหมอออกรพ.เมื่อนอนครบ 6 วัน ไม่อยากนอนให้ครบอาทิตย์ ^^
12 กรกฎาคม 2554 08:14 น.
หิ่งห้อยน้อยใจ
เสมือนถูกทิ่มซ้ำ...............แทงใจ
เขาเทียบเปรียบเปรยไป............เช่นนั้น
ผิดถูกบอกได้ไหม...............คนเก่ง
ยอมจากใช่ว่ารั้น................หลีกพ้นเส้นทาง
อันตัวเราเขาหาว่าเหมือนเม่น
มีขนเป็นอาวุธประดุจหนาม
คอยเป็นลิ่มทิ่มใส่ในทุกยาม
เขาจึงคร้ามขอห่างแยกทางเดิน
กลายเป็นตัวประหลาดอนาจนัก
คำทายทักมานั้นพลันห่างเหิน
ยามที่พบเห็นกันอย่างบังเอิญ
หรือเผชิญหน้าทั้งไม่ตั้งใจ
พยายามหลีกเลี่ยงเบี่ยงทางพบ
ปิดฉากจบความฝันวันชิดใกล้
เดินถนนเส้นขนานห่างกันไป
รอยอาลัยเลือนลับกับเวลา
หมดสิ้นแล้วเยื่อใยเคยให้กัน
สายสัมพันธ์ไม่เหลือเผื่อคบหา
กลายเป็นคนในอตีดผิดสัญญา
หยดน้ำตาหลั่งรินแทบสิ้นใจ
เมื่อต่อว่ามาถึงขนาดนี้
เม่นขอลี้ห่างไกลไม่มาใกล้
จะอยู่อย่างเม่นน้อยปล่อยอาลัย
มีน้ำใสหล่อเลี้ยงเพียงลำพัง
ขออภัยที่ทิ่มตำทำให้เจ็บ
จะขอเก็บเรื่องราวเข้าความหลัง
เรื่องสองเราคราวนี้จะคงยัง
กลบหลุมฝังข้างในไว้จดจำ ๚ะ๛
7 กรกฎาคม 2554 22:57 น.
หิ่งห้อยน้อยใจ
อีกครั้ง
เจ็บยังดวงใจฉันนี่
ได้รับข่าวร้ายอีกที
วันนี้จึงเศร้าเหลือเกิน
ทำไม
จึงต้องได้เผชิญ
หมดแล้วความเพลิดเพลิน
จะเดินต่อได้อย่างไร
เด็กเอ๋ย
ก่อนนี้เคยสดใส
ยังอ่อนเดียงสาเกินไป
จิตใจคงขื่นระทม
อย่าอาย
คนร้ายต้องตรอมตรม
เอาเรื่องให้มันสาสม
จ่อมจมกับความผิดมัน
อย่ากลัว
คนชั่วต้องถูกลงทัณฑ์
หยุดร้องร่ำให้รำพัน
เอามันเข้าคุกขังกรง
เด็กน้อย
อย่าคอยแต่มึนงง
หยัดยืนขึ้นอย่างยืนยง
น้องจงต่อสู้เพื่อตัวเอง
4 กรกฎาคม 2554 23:51 น.
หิ่งห้อยน้อยใจ
* * ไม่แพ้ก็ชนะ ธรรมดากฎเกณฑ์
เรานั้นเป็นผู้เล่น ยอมรับความเป็นจริง
ไม่ต้องการอย่าฝืน คืนรักเธอกลับไป
เจ็บนี้ไม่โทษใคร ในเมือฉันเลือกเอง
รู้ว่าต้องตัดใจ ทั้งที่แสนจะทรมาณ
เขาคือปัจจุบัน ส่วนฉันนั้นเป็นอดีต
โฮ้..โฮ..โวว..
* กอดฉันให้นานนานได้ไหม เป็นสิ่งสุดท้ายเพื่ออำลา
ไม่รั้งเธอไว้นานหรอกหนา แค่ทำเป็นรักก่อนจากกันไป
จะไม่ร้องให้ฉันขอสัญญา (จะไม่ร้องให้ให้เห็นน้ำตา)
โฮ้..โฮ..โวว.. ซ้ำ (*, **)
เพลง : กอดฉัน
นักร้อง : อ้อน เกวลิน
วันนี้ที่พ่ายแพ้
อย่าท้อแท้และสิ้นหวัง
ทุกอย่างไม่จีรัง
เมื่อพลาดพลั้งเป็นบทเรียน
มิใช่ว่าไม่ดี
เพียงแค่มีความเห็นเปลี่ยน
อีกฝ่ายได้หมุนเวียน
สลับเพียรตรวจสอบกัน
ต่างฝ่ายรับภาระ
ต้องมานะต้องบากบั่น
ทำงานอย่างมุ่งมั่น
เพื่อสานฝันชนชาวไทย
อดีตมีถูกผิด
ขอให้คิดถึงส่วนใหญ่
ผสานความร้าวใจ
ผองชนให้สามัคคี
วันนี้เริ่มต้นใหม่
นับหนึ่งได้อีกสักที
เริงรื่นชื่นชีวี
สุขฤดีทั่วทุกคน
2 กรกฎาคม 2554 21:28 น.
หิ่งห้อยน้อยใจ
เห็ดเอ๋ย เห็ดนางฟ้า
ผลิดอกมา น่าพิสมัย
เติบโตรวดเร็ว ทันใจ
อร่อยได้ หลากหลายเมนู
ดอกเล็ก ดอกน้อยนิด
ช่วยคิด เมนูบอกหนู
จะได้ ทดลองทำดู
ใครรู้ วานบอกน้องที
จะให้ แม่เปลี่ยนอาชีพ
จึงรีบ ขายหมูเร็วรี่
ปรับเปลี่ยน โรงเรือนให้ดี
เป็นที่ เพาะเจ้าเห็ดเอย
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟหิ่งห้อยน้อยใจ
หน้าส่วนตัว
1971
