20 ธันวาคม 2544 18:00 น.

ลูกกตัญญู (นิทาน) ตอนที่ 3

หิ่งห้อย

ชายหนุ่มคุกเข่า.กล่าวอ้อนวอนเว้า.รุกเร้าเข้าคลอ		
หากว่าใจร้าย.ลูกชายจะขอ.เอาใจพะนอ.ขอเข้าเอาใจ

          จะร้องเพลงขับ...ยามที่แม่หลับจับเส้นเฟ้นให้
ให้แม่หรรษาสุขาฤทัย..ผ้าผ่อนท่อนสไบหาให้ใหม่พลัน

          ลูกจะอาสาเป็นคนค้นหา.มาเลี้ยงชีวัน
ยาดมยาหอม..พร้อมรบครบครัน.ผ้าถุงมุ้งนั้น.เสกสรรจุนเจือ

          ฝ่ายหญิงชรา.ได้กล่าววาจา..ว่าข้าแก่เหลือ
จะลองทำบุญ.ช่วยนุนจุนเจือ..วันไหนข้าเบื่อ..เมื่อนั้นฉันจร

          สุดแสนดีใจ.รีบเร่งเร็วไว.ไปประคองกร
เลี้ยงหญิงชรา.ดุจว่ามารดร.น้อมเศียรรับพร..มิจรไคลคลา
           
          ดูแลแก้ไข.จัดที่ทางให้.ได้พักกายา
มิให้ทุกข์โศก.วิโยคโศกา.มิให้น้ำตา.มารดาไหลริน

          ยามย่ำค่ำคืน.จะนั่งจะยืน.จะกลืนจะกิน
เพียรดูอยู่เฝ้า.ปัดเป่าเหลือบริน.สุขสมถวิล.จนสิ้นขวบปี

          ชายหนุ่มแปลกใจ..คิดหวังสิ่งใด.ได้มาทันที
ครอบครัวก้าวหน้า.กว่าขั้นเศรษฐี..หรือเพราะฤทธี.ผีป่ามาดล

          ความจริงหญิงชรา.คือเทพเทวา..แปลงมาบัดดล
อยากจะดลด้วย...ช่วยชายขัดสน.จัดแจงแปลงตน...ให้พ้นระแวง

          ส่วนชายกำพร้าหารู้ไม่ว่าใครมาแอบแฝง
เกิดความเลื่อมใส...ไม่คิดระแวง...จึงออกเรี่ยวแรง...แสวงหาเลี้ยงดู

          อรุณทองส่องฟ้า.แสงฉาบทาบทา.เวลาเช้าตรู่
วิหคผกผิน..บินมาเป็นคู่.เสียงก้องร้องกู่..เรียกชู้ชิดเชย

          ต้นข้าวสดเขียว..พลิ้วไหวใบเรียว..เกลียวลมพรมเผย
น้ำค้างเหยาะหยด.รดไล้ใบเตย.ดอกบัวบานเผย.เอ่ยให้ชวนชม
    
          ชายหนุ่มกำพร้า.ลุกขึ้นกราบลา.ฝ่ามือประนม
กราบอำลาแม่.ลงแพลอยลม..เพื่อขายสะสม.ทรัพย์สินเงินทอง

          จะไปไม่นาน.เป็นเพราะห่วงบ้าน...ห่วงมารดาพ้อง
 หมดสิ้นสินค้า.ได้มาเงินทอง..จะรีบจับจอง..ล่องกลับลำเนา
 
          เมื่อชายกำพร้าล่องลอยนาวา.ลาลับทิวเขา
ฝ่ายเทวาแปลง..เปล่งแสงใสเบา..กลับคืนร่างเก่า.เข้าสู่องค์อินทร์

           ท่านเทพเทวา.เมื่อได้เวลา.ลาจากแดนดิน
จึงบันดาลดล.ด้วยกลองค์อินทร์.ให้กองทรัพย์สิน.เต็มสิ้นห้องนอนฯ				
19 ธันวาคม 2544 23:02 น.

ลูกกตัญญู (นิทาน) ตอนที่ 2

หิ่งห้อย

สรรพสิ่งโทรมทรุด.ไม่เว้นมนุษย์..ฉุดไม่อยู่หนอ
ล้วนต้องพลัดพราก...จากไปไม่รอ..ก่อนไปใจขอ.ก่อกรรมทำดี 
         
          อันว่าหญิงหม้าย..นางก็ไม่วาย..สลายในปฐพี
วิญญาณ์ดับดิ้น.สูญสิ้นชีวี..สิ้มสมประดี.สู่ที่เคยมา

          ทิ้งให้ลูกน้อย.เหว่ว้าตาลอย.คอยสู้ชะตา
ทุกเช้าทุกค่ำ.ร่ำร้องเรียกหา.โอ้ว่ามารดา.ข้าฯอยู่แห่งใด

          บางครั้งหมองเหม่อ.เหมือนดังละเมอ..เพ้อพร่ำรำไร
โอ้ว่าแม่จ๋า.อย่าจากไปไหน.รู้ไหมดวงใจ..ร่ำไห้ร้อนรน

          กลับมาหาลูก.จะเพาะจะปลูก.ทุกทิศแห่งหน
จะเลี้ยงดูแม่..แม้จะยากจน.เกิดมาเป็นคน.จะปรนจะเปรอ
          
          เด็กน้อยคิดได้..เราบ้าหรือไร.ใยร่ำพร่ำเพ้อ
อธิษฐานจิต.คิดไว้ได้เจอ.ชาติหน้าเสมอ.ขอเจอมารดา

          รีบเร่งทำงาน.ทำใจเบิกบาน.สืบสานงานค้า
ผักบุ้งผักหวาน.งานเคยทำมา..เก็บเอามาค้า.ฐานะคล่องดี

          จวบโตเป็นหนุ่ม.มาดดูสุขุม.เป็นหนุ่มมั่งมี
 อยู่ไม่ลำบาก..ไม่ยากชีวี.อยู่อย่างสุขี.เพราะมีเงินทอง

          ให้ทานทำบุญ.ช่วยเหลือเกื้อหนุน.จุนเจือประคอง
น้อมใจอุทิศ.ตั้งจิตให้ผ่อง.ผลบุญสนอง.ส่องถึงมารดา

          ต่อมาวันหนึ่ง.ชายหนุ่มตะลึง..เห็นซึ่งหญิงชรา
หน้าตาละม้าย.คล้ายดั่งมารดา..สวมใส่เสื้อผ้า.เดินมาขอทาน

          ตะโกนเรียกแม่.คล้ายเด็กงอแง.ได้แต่เรียกขาน
ก้มตัวลงกราบ.ราบนานแสนนาน.ปากก็เรียกขาน.ปานปริ่มอิ่มกมล

          ชายหนุ่มอาสา.รับเลี้ยงหญิงชรา.ดุจมารดาตน
แม่ไปอยู่ไหน.ลูกใจสับสน.ภายในกมล.ทนทุกข์เรื่อยมา

          ลูกร่ำรวยแล้ว..อนาคตผ่องแผ้ว.ดั่งแก้วรัตนา
แม่อย่าได้หนี.หลีกลี้หลบหน้า.แม่จงกลับมา.พร้อมหน้าลูกชาย 

          หญิงชราคนจร..ได้ฟังคำวอน.หย่อนนั่งร่างกาย
กล่าวออกเสียงดัง..ฟังนะลูกชาย..ตัวเราโกรธง่าย..ร้ายยิ่งสิ่งใด

        ไม่เหมือนดั่งแม่..ของเจ้าที่แท้...ที่แดดับไป
เราบอกให้ทราบ.ให้รับรู้ไว้.ปล่อยเราให้ไป.อย่าได้รั้งรอฯ				
19 ธันวาคม 2544 16:33 น.

ลูกกตัญญู (นิทาน) ตอนที่ 1

หิ่งห้อย

จักกล่าวนิทานซึ่งเป็นตำนานเล่าขานนานฉนำ
ผู้เฒ่ากล่าวไว้..สอนให้จดจำ.ทุกเย็นยามค่ำ..จำไว้ใส่ใจ

          เรื่องของแม่หม้าย..ผู้ซึ่งผัวตาย..ดับหายสูญไป
อาลัยเศร้าโศก..วิโยคดวงใจหม่นหมองร้องไห้..ไร้พรรณผ่องสี	

          ขาดแล้วที่พึ่งนางเฝ้ารำพึงคะนึงโศกี
พักตร์หมองผิวเผือดแห้งเหือดรัศมีนางยังโชคดี.ที่มีลูกชาย
 
          ช่วยแม่บรรเทาจากหนักเป็นเบา..เหงาเศร้าเข้าคลาย
เที่ยวขอทานกินเหงื่อรินเป็นสายทิ้งแล้วความอายความหมายของคน

          ขอข้าวสุกบ้าง..ข้าวสารมีบ้างอยู่ข้างแม่ตน
บ้างก็ทานให้...ด้วยใจกุศล..บางคนเหยียดคน..ไล่พ้นธรณี	
 
          บางคนเขาว่า.ใช้ถ้อยวาจาต่อว่าเสียดสี
บางคนดูหมิ่นไม่มีชิ้นดี..บ้างเอาไม้ชี้...จงหนีให้ไกล

          แม่ลูกร้าวราน..ซังเซซมซาน..กลับบ้านตนไป
โอบกอดมารดา..เหว่ว้าดวงใจ..ทอดถอนร้องไห้..โลกใจร้ายจัง

          หิวจนแสบท้อง..ไร้อาหารรองกรองน้ำประทัง
ไร้ญาติขาดมิตร..ร่วมคิดร่วมหวัง..เมื่อชีวิตยัง..ตั้งหน้าสู้ทน
          
          ความหิวตัวร้าย..หิวอันตราย..หิวเป็นนายคน
ต้องดีดต้องดิ้น.แทบสิ้นกมล..หวังได้ตั้งตน..ให้พ้นทุกข์ภัย

          เมื่อหิวเกิดขึ้นจะลุกจะยืน..สุดฝืนรำไร
ที่เคยแข็งแกร่ง..แรงอ่อนผ่อนไป.โรยราเริ่มไร้.สิ้นไปเรี่ยวแรง

          กล่าวถึงหญิงหม้าย..โรคเริ่มกร่ำกราย..สายเกินเสาะแสวง
ลำบากเข็ญใจ.ไม่มีเรี่ยวแรง.คืนนั้นตะแคง.แฝงกอดลูกชาย	

          พอรางรุ่งเช้า.ความมืดบางเบา.เช้ามืดจืดหาย
นางฟื้นจากหลับ.ขยับตื่นกาย.นางต้องใจหาย.คล้ายขาไม่มี

         เท้าขวาอาพาธ.เกินจะเยื้องบาท.ลาดในวิถี
ขยับมองลูก.เจ็บจุกฤดีโอ้ต่อแต่นี้.มีใครเลี้ยงดู

          เจ้าเด็กสิบสอง..เหลือบตาแอบมอง..น้ำนองไหลพรู
โอ้ว่าแม่จ๋าเมื่อข้าฯยังอยู่ข้าฯจะเลี้ยงดู.เชิดชูมารดา

          เจ้าเด็กตัวนิด.ชะตาลิขิต.คิดแก้ปัญหา
ขยันทำกิน.ดีดดิ้นชีวา.หาผักหาปลา.เลี้ยงมารดาตน

          เที่ยวเก็บของป่าเอาออกมาค้าได้มาดอกผล
ได้กำไรดี	เริ่มมีไม่จนเก็บออมรอมผล ได้ผลกำไร

          ได้มาสลึงใช้ไปแค่ครึ่งเก็บกึ่งหนึ่งไว้
ซื้อหาเสบียงให้เพียงพอใจ.แล้วหอบเอาไป ให้แก่มารดา

          เริ่มมีเงินทอง แม้ไม่ก่ายกองจับต้องตามประสา
ใช้อย่างประหยัด.ขจัดสิ่งลวงตาไม่ซื้อไม่หามารดาว่าไว้	

          อยู่มาวันหนึ่งเด็กน้อยตะลึงถึงจำช้ำใจ
เพราะมิ่งมารดา.ด่วนลาจากไปเด็กน้อยร้องไห้.แทบใบ้บ้าบอ ฯ				
19 ธันวาคม 2544 11:31 น.

เพียงดาว

หิ่งห้อย

เกิดเป็นดาวพราวแพรวแววระยับ
วะวิบวับประดับดวงช่วงเฉิดฉาย
กระพริบแสงส่องหล้านภาพราย
เป็นดาวฉายสวยส่องก่องธาตรี

เกิดเป็นดาวพราวพร่างกลางเวหา
ต่างคนมาหวังสอยถอยหม่นสี
น้ำตาดาวพราวฟ้าทุกราตรี
เมื่อหม่นสีมีหมองต้องมลทิน

เกิดเป็นดาวพราวไสวในฟากฟ้า
ถูกสอยมาติดประดับเป็นทรัพย์สิน
ด้วยหลงลมชมฉลคนชาวดิน
จึงดับดิ้นสิ้นค่าดาราทอง

ด้วยเธอสูงไฉไลคน (อยาก)ไขว่คว้า
อยากได้มาอิงแอบแนบสนอง
พ่นลมปากฝากเสียงเพียงสมปอง
เมื่อได้ครองสนองตัณหาปาทิ้งไป

เกิดเป็นดาวพราวไสวในฟากฟ้า
ถูกเมฆามาบังขังเธอไว้
ไร้ประกายฉายส่องผ่องอำไพ
โอ้ไฉนดาวน้อยลอยต่ำลง

เจ้าเกิดมาเป็นดาวสาวดวงนั้น
จงมุ่งมั่นดวงใจอย่าได้หลง
ใช่เพียงดาวสาวน้องต้องอาจอง
ให้ดาวคงคู่ฟ้าพรรณาราย				
18 ธันวาคม 2544 15:07 น.

จวบฟ้าสีทอง

หิ่งห้อย

เมื่อวันที่ฉันเดินทาง              บากหน้ามุ่งสร้าง
ทุกทิศทั่วแคว้นแดนสยาม
               โดดเดี่ยวอ้างว้างทุกยาม         คิดถึงเขตคาม
ที่ฉันนั้นพรากจากมา
                บางครั้งนั่งนองน้ำตา              คิดถึงพ่อข้า
อุราพะว้าพะวง
                เดือนคล้อยลอยลับดับลง         ป่านนี้พ่อคง
ใจลอยคอยทางลูกยา
                พรุ่งนี้รุ่งรางทาบทา                 หนทางข้างหน้า
ลูกยาจะฝ่าฟันไป
                หมอกมัวเกลือกลั้วด้วยไฟ       แม้หนักเพียงใด
จะใฝ่จะฝ่าประลอง
                 จวบจนขอบฟ้าสีทอง                รุ่งรางเรืองรอง
จะร้องจะรำนำชัย
                 ด้วยเดชด้วยคุณพระตรัย        รัตน์จงคุ้มภัย
ปกป้องคุ้มครองเมตตาฯ				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟหิ่งห้อย
Lovings  หิ่งห้อย เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟหิ่งห้อย
Lovings  หิ่งห้อย เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟหิ่งห้อย
Lovings  หิ่งห้อย เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงหิ่งห้อย