15 พฤษภาคม 2547 10:56 น.
หินสีมุก
สิ่งที่ฉันทำได้ตอนนี้ก้อคือ "รอ" ..รอคนที่ฉันมอบหัวใจของฉันให้เขาไปแล้ว
ฉันก้อไม่รู้ว่าการรอคอยที่ฉันกำลังทำอยู่ตอนนี้มันจะได้รับการตอบแทนที่ดีขนาดไหน และฉันก้อไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ถึงแม้ฉันกับเขาจะอยู่ไกลกันแต่ก้อไม่ได้ทำให้ฉันรักเค้าน้อยลงเลยมันยิ่งทวีคูณขึ้นด้วยซ้ำ..
หญิงสาวคนหนึ่งนั่งเขียนความรู้สึกที่ตัวเองเป็นอยู่ตอนนี้ลงในไดอารี่เล่มโปรดของเธอ
"ส้ม" สาวน้อยวัยใส ที่แสนจะร่าเริง มักจะชอบเขียนสิ่งที่ตัวเองอยากจะระบายออกมากับหนังสือเล่มหนึ่งหรือที่เธอชอบเรียกสั้นๆว่า..ได..ส้มเป็นคนที่ชอบอยู่กับโลกแห่งความฝัน มีความสุขกับการเขียนที่เธอมักจะชอบจินตนาการไปด้วย คงเพราะอย่างนี้หละมั้งถึงทำให้ส้มชอบอยู่กับโลกของตัวเอง
"ส้ม" เป็นลูกคนสุดท้องของครอบครัว เธอมีพี่ชาย 1 คน ตอนนี้ส้มเรียนอยู่กำลังจะขึ้นม.5แล้ว ฐานะทางบ้านถือว่าดี
"ไปโทรหาพี่เก็ตดีกว่า" ส้มพึมพำคนเดียวแล้วก้อเดินขึ้นไปบนห้องนอน
ติ๊ด..ติ๊ด.ติ๊ด.เสียงปุ่มกดดังขึ้นขณะที่ส้มกดมือถือ
"ฮัลโหล..พี่เก็ตเหรอ" ส้มพูดขึ้น
"คับ..ส้มเหรอ..ว่างัย" เสียงนั้นตอบกลับมา
"ไม่โทรมาหาส้มมั่งเลยนะ..ลืมกันแล้วเหรอ"
"พี่ยังไม่ได้เติมเงินโทรศัพท์เลยอ่ะ..เดี๋ยวถ้าพี่เติมแล้วจะโทรหานะ"
"ค่ะ..แล้วส้มจะรอ..ทำงานเป็นงัยบ้าง"
"ก้อเรื่อยๆ..แต่เวลาทำไปนานๆพี่ก้อง่วงทุกทีเลยอ่ะ"
"ไม่ได้นอนเหรอถึงง่วง"
"ก้อนอนแหละแต่เวลานอนมันน้อย"
"ทำอะรัยอยู่ล่ะถึงมีเวลาน้อย..เที่ยวกลางคืนล่ะซิ"
"ไม่เคยอ่ะ..กว่าจะเลิกก้อปาเข้าไป 2 ทุ่มแล้วกว่าจะกลับหอกินข้าวทำอะรัยเรียบร้อยก้อ5ทุ่มแล้วไหนตอนเช้าต้องตื่นไปทำงาน..เข้างานไม่เกินโมงครึ่ง..อย่างเงี้ยะจะไม่ให้พี่ง่วงได้งัยล่ะ"
"ทำไมโหดจังเลย..ไม่หาที่มันดีกว่านี้ล่ะ" ส้มแนะนำ
"เดี๋ยวนี้งานไม่ใช่หาง่ายๆนะส้มแต่จะโหดยังงัยเงินก้อยังดีหน่อยหละ"
"ไม่เป็นไรหรอกพอทำไหวก้อทำไปเนอะยังดีกว่าไม่มีงานไม่มีเงินเลย"
"มีกำลังใจแบบนี้ทำไหวอยู่แล้วแหละ.."
"งั้นก้ออย่าลืมโทรมาขอกำลังใจทุกวันนะ"
"คับ..แล้วพี่จะโทรไปขอทุกวันเลย..มีอะรัยอีกมั๊ยเดี๋ยวพี่ว่าจะไปอาบน้ำหน่อย"
"ไม่มีแล้วหละ..อย่าลืมโทรมาหานะค่ะ"
"คับ..รักนะ..หวัดดีคับ"
"อื้อ..หวัดดีค่ะ" ส้มพูดก่อนจะวางสาย
หลังจากที่วางสายทุกครั้งที่คุยโทรศัพท์กับเก็ต ส้มจะมีอาการยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คนเดียว ครั้งนี้ก้อเหมือนกัน
"เก็ต" ชายหนุ่มวัยใกล้เคียงกับส้มแต่มีอายุมากว่า ซึ่งตอนนี้ทำงานอยู่ที่กรุงเทพฯคบกับส้มได้เกือบปีแล้ว แต่ทั้งคู่ก้อไม่ค่อยได้เจอกันเพราะอยู่คนไกลกัน จะได้เจอก้อช่วงเทศกาลวันหยุดซึ่งเก็ตจะกลับมาที่บ้าน แต่ทั้งคู่ก้อยังมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาเสมอ เก็ตไม่ได้เรียนต่อเหมือนคนอื่นแต่ไม่ใช่เพราะไม่มีเงินแต่อดีตเก็ตเป็นคนที่เกเร ร้ายในทุกเรื่อง แต่ปัจจุบันดู
เหมือนเก็ตทำตัวดีขึ้นมาก มีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น และบ่อยครั้งที่เก็ตมักจะบอกให้ส้มตั้งใจเรียนอย่าเกเรเหมือนเก็ตที่ตอนนี้รู้สึกเสียดายในเรื่องเรียนไม่น้อยเลย
ส้มเจอกับเก็ตเมื่อปีที่แล้ว ตอนที่ส้มไปบ้านยายซึ่งอยู่ห่างจากตัวเมืองหลายโลอยู่ ช่วงนั้นเป็นช่วงปีใหม่ซึ่งเป็นช่วงที่เก็ตกับมาบ้านพอดี ก้อเลยทำให้ทั้งคู่ได้เจอกัน และตกลงคบกันก่อนที่เก็ตจะกลับไปทำงาน ถึงแม้ทั้งคู่ไม่ค่อยได้เจอกันแต่ก้อมีวิธีเดียวที่จะได้ยินเสียงกันนั่นก้อคือโทรศัพท์ นี่แหละคือสื่อสำคัญที่ทำให้ทั้งคู่คบกันมาจนถึงวันนี้ ดูเหมือนว่าส้มจะจริงจังกับเก็ตมากเพราะส้ม
ไม่ต้องมาคอยระแวงใครหรือไม่ต้องคบแบบหลบๆซ่อนๆเพราะพ่อแม่ของส้มยอมรับและไม่ได้ว่าอะรัยเก็ต
"ส้ม..ส้มเก็บของนะเดี๋ยวจะไปบ้านยาย" เสียงแม่ตะโกนขึ้นมาจากข้างล่าง
"ค่ะแม่.." ส้มรับคำก่อนจะเก็บของ
เมื่อเก็บของเสร็จเรียบร้อย ส้มก้อเดินทางไปบ้านยายทันที ใช้เวลาเดินทางประมาณชั่วโมงก้อถึงแล้ว เมื่อถึงเก็บของลงรถเสร็จส้มก้อรีบคว้ามอไซด์บึ่งออกจากบ้านไปทันที และก้อมีที่เดียวที่ส้มจะไปก้อคือ..................
ติดตามตอนต่อไป......(ตอนที่ 2)
15 พฤษภาคม 2547 10:31 น.
หินสีมุก
สิ่งที่ฉันทำได้ในตอนนี้คือ..รอ.. รอใครคนหนึ่งที่ฉันมอบหัวใจของฉันให้เขาไปแล้ว ฉันก้อไม่รู้ว่าผลตอบแทนของมันจะดีซักแค่ไหนและวันข้างหน้ามันจะเป็นอย่างไรด้วย ฉันก้อได้แต่หวังว่าคงไม่ตอบแทนฉันด้วยน้ำตาและความรู้สึกที่มันแสนจะเจ็บหรอกนะ
ถึงแม้มันจะเป็นเวลานานสักเท่าไรฉันก้อขอยืนยันในสิ่งที่ฉันจะทำนั่นก้อคือ..การรอ..เพราะฉันเชื่อว่าความรักที่ฉันมีให้กับเขานั้นฟ้าคงจะไม่ใจร้ายเกินไปหรอกมั้ง แต่ฉันก้อมีเผื่อใจไว้บ้างไม่ได้หวังให้ต้องเป็นไปตามที่เราต้องการซะทุกอย่างหรอก ถึงแม้เค้าจะไม่ใช่รักแรกของฉัน..แต่มันเป็นรักแรกที่ฉันฝันไว้และฉันก้อได้เจอจากเค้าคนนี้ เค้าคือคนที่ทำให้ฉันรู้จักคำว่า"รัก" ที่มันพอดี ไม่ใช่ทุ่มเทมากเกินไปแล้วได้สิ่งตอบแทนที่มันเจ็บปวดเหมือนที่ฉันเคยเจอ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้อยู่ใกล้กับเค้าแต่ความรู้สึกที่มีให้มันยังคงไม่ลดน้อยไปเลยมันยิ่งทวีคูณเพิ่มมากขึ้นด้วยซ้ำ แต่ก้ออย่างว่าฉันกับเค้าก้อมีไม่เข้าใจกันบ้างในบางเรื่อง ส่วนใหญ่ฉันจะเป็นฝ่ายที่จะเริ่มก่อนทุกครั้ง
ฉันไม่อยากจะทะเลาะกับเค้าเลยแต่บางเรื่องฉันก้อควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้และฉันก้อมักจะไม่มีเหตุผล พอมาคิดได้ฉันจะรู้สึกว่าตัวเองผิดมาก และฉันก้อมักจะไม่กล้าที่จะโทรไปขอโทษ มันก้อเลยทำให้เราไม่เข้าใจกันอยู่อย่างนั้น เมื่อเป็นแบบนี้มันก้อทำให้ไม่สบายใจเลย แต่ฉันก้ออยากจะบอกทุกเรื่องที่พูดไปฉันคงรักและหวงเค้ามากเกินไป
ฉันผิดเหรอที่ฉันก้อต้องคิดบ้างว่าเค้าจะมีใครมั้ย...โทรไปทำไมไม่รับ...ทำไมปิดเครื่อง..ทำไมไม่โทรมาหาทั้งที่เคยโทรมาทุกวัน...ไม่ใช่เป็นเพราะฉันไม่เชื่อใจเค้าหรอกแต่จะมีใครบ้างที่มีคนรักอยู่ไกลกันขนาดนี้จะไม่คิดเลย
อยากบอกให้รู้ว่าเค้าคงไม่เข้าใจหรอกว่าความรู้สึกของคนที่รอมันเป็นอย่างไรมันทรมานแค่ไหน แล้วการรอ..รอแบบไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรมันรู้สึกยังงัย แล้วสิ่งสำคัญที่อยากให้รู้ว่า..ถ้าไม่รักคงไม่รอ...ถ้าไม่ห่วงคงไม่ถาม...ถ้าไม่หวงคงไม่ชวนทะเลาะ...การมีความรักที่มีการรออยู่ข้างๆมันไม่ใช่ว่าจะสุขซักเท่าไรหรอกนะเพราะมันมีแต่ความรู้สึกที่ส่งผ่านใจเท่านั้น..ไม่ได้มีตัวตนที่แท้จริงมาคอยอยู่ใกล้เหมือนกับคู่รักที่เค้าได้อยู่ใกล้ๆกันหรอก..
หน้าส่วนตัว
707
