11 มิถุนายน 2550 23:00 น.
หอมดอกลำดวน
อำพนมนตร์เสน่ห์ห้วง เวหา
เรื่อเรื่อแสงสุริยา ยาตรเยื้อง
เปลวทองทาบผืนนภา ทอเด่น
เผยรุ่งอรุณฉายเรื้อง ร่วมพื้นไผทสมัย
นพคุณกระจ่างแจ้ง จักรวาล
คอยปลอบประโลมลาน แหล่งหล้า
น้ำค้างหมอกบรรสาร บรรสบภพเอย
สัพยอกเย้ยหยาดฟ้า หยดเฟื้อยฟ่องฟู
ลมเช้าโชยเฉื่อยชั้น- เชิง,ชาย
ซ้อนกลิ่นบุปชาติราย จรดด้าว
โอ้อณูกรุ่นกำจาย จรุงจิต
เรื่อยเรื่อยละอองอะคร้าว หน่วงเคลิ้มในภวังค์
เสียงระฆังรัวกู่ก้อง กังวาน
ขับท่วงทำนองผสาน สื่อถ้อย
ลำนำพฤกษ์ไพรพิมาน เสนาะพาทย์
เรียวรุ้งร่วงถักร้อย เสน่ห์รั้งนิราดูร
รายรายไอหมอกเช้า ฉ่ำนอง
เร็วเร่งละเมอมอง ม่านฟ้า
ทะเลหมอกเอี่ยมละออง อบร่ำ
รวยดอกรักระยับระย้า คลี่แย้มมายล
สางรุ่งจำหลักเกื้อ กำนัล
ห้วงแห่งหฤทัยฝัน ฝากไว้
โปรยปรายประภาพพรร- โณภาส
บทบาทบรรโลมไล้ ชีพเชื้อเหลือนาน
2 มิถุนายน 2550 23:09 น.
หอมดอกลำดวน
เมื่อช่วงคาบทินกรล้าอ่อนแสง
ราตรีเริ่มคลุมแหล่งทุกแห่งหน
จันทราเจ้าเป่าเวทย์วิเศษกล
จะร่ายมนตร์เบิกฟ้าอ่าอำไพ
ห้วงเวหาศมุ่งนิมิตวิจิตรสรรพ์
นภาพรรณปรากฏความสดใส
บทเพลงแห่งรัตติกาลสานสายใย
กล่อมโลกให้อุ่นนิทราทุกท่าที
พระจันทร์นำจำนรรจ์ว่ามั่นรัก
ในแหล่งหลักธรณินมิสิ้นศรี
พินิจภาพพ่างเกล็ดเพชรมณี
ดาลฤดีหลงภวังค์ทั้งสิ้นปวง
แผ่นดินเสพสุนทรีรุจีรส
ล้างกำสรดอนุสนธิ์ด้วยมนต์สรวง
เสน่ห์ของเดือนเพ็ญลอยเด่นดวง
จรรโลงทรวง ซ่านอยู่เกินรู้คลาย
เงียบสงบกลางใจอันไม่สงบ
จนได้พบสัจธรรมนำจุดหมาย
ศศิธร ท่ามพื้นโพยมพราย
ฤๅจะฉายเฉิดฉันมิผันแปร
แล้วยามค่ำขอบฟ้าก็ปรากฏ
ทิพรสผ่องพรรณกว่าเพ็ญแข
จันทร์ที่เห็นเด่นสวยในดวงแด
งามจริงแท้หรือไร ก็ไม่รู้
จบ
.....
1 มิถุนายน 2550 13:09 น.
หอมดอกลำดวน
บรรจงสรรค์วรรณลักษณ์สร้อยอักษร
เป็นบทกลอนรจนาภาษาศิลป์
ดวงจิตน้อมเทิดครูคู่แผ่นดิน
นำชีวินเลอค่านานกว่านาน
ณ วันนั้นนัยหนึ่งคำนึงแนบ
ความเขลาแทบท่วมท้นทุกถิ่นฐาน
หลากคมพิษอวิชชามาแผ้วพาน
ทรมานในกมลจนหม่นมัว
เหมือนสูรย์ส่องแสงฉายประกายเศร้า
ทอดสีเทาทึบทึมครึ้มสลัว
ระเมียรเรียวรุ่งรุ้งก็เร้นตัว
ทางระทมทาบทั่วทุกท่วงที
พลันประจักษ์หนึ่งความอร่ามใส
หนึ่งดวงไฟส่องทางสร้างวิถี
เปลวประทีปโลมฟ้าเฟื่องธาตรี
แล้วช่วงรัตน์รุ่งรวีก็ลีลา
คือพระคุณอันใดในผืนภพ
ที่ล้างลบโศกีหมดที่หา
สร้างค่าคนเลิศวิไลในโลกา
ขึ้นจากผู้ที่หาค่าไม่มี
ผู้ปั้นดินเป็นดาวสกาวเด่น
ให้เพียบเพ็ญเมธาเลิศราศี
ประศาสน์ศาสตร์ศิลปาด้วยปรานี
คือศักดิ์ศรีสูงค่า คำว่า ครู
ล่องเรือใจสู่ฝันอันสดสวย
เอื้ออำนวยชีวันยรรยงอยู่
กลีบดอกหญ้าเบ่งบานตระหง่านชู
เพราะมีผู้ก่อเกื้อเผื่อใยยอง
ณ วันนั้น ปลุกนำจิตสำนึก
ให้รู้สึกซึ้งใจไม่เศร้าหมอง
ราตรีหม่นพ้นตาเป็นฟ้าทอง
ร่วมแซ่ซ้องบุญญาคณาจารย์
ขอครูจงประสบสุขสวัสดิ์
อุดมผลพูนพิพัฒน์เพริศไพศาล
มอบกวีต่างโกสุมปทุมมาลย์
ด้วยวิญญาณจิตรำลึกสำนึกคุณ..
หน้าส่วนตัว
1694
