3 พฤศจิกายน 2550 22:17 น.
หอมดอกลำดวน
เมื่อยามรัตติกาลนั้นผ่านคล้อย
ลำดับสร้อยแสงแรกก็แทรกสู่
ผืนพนาฟ้าดินทั้งสินธู
ให้รับรู้รสหวานซ่านทรวงแล้ว
น้ำค้างหมอกหยอกเอินกับเนินหญ้า
ไอแดดทาริ้วทองทุกถิ่นแถว
รายระลอกลมเหลื่อมกระเพื่อมแวว
ปลาบประกายเกล็ดแก้วกำจรไกล
รังสีทอง
เจ้าเรืองรองระยิบระย้าไหว
ปลุกโลกตื่นพร้อมหวังทุกครั้งไป
เคยเหน็ดเหนื่อยหรือไม่ช่วยไขที
น้ำค้างเอย
เจ้านั้นเคยท้อใจบ้างไหมนี่
ชื่นเชยช่วงเสน่หาแห่งมาลี
เพียงรวีขยับก็ลับเลือน
เจ้านกน้อย
ประชันถ้อยทำนองทั่วท้องเถื่อน
เตรียมกระพือปีกร่อนจากรังเรือน
จะคลาเคลื่อนออกไปทำไมกัน
แล้วใครเล่า
ยังมัวเฝ้าแต่เพ้อละเมอฝัน
อิงอารมณ์แช่มชื่นกับคืนจันทร์
ตื่นอีกทีนี่มันสิ้นวันแล้ว
หน้าส่วนตัว
3101
