18 มีนาคม 2550 22:12 น.
หอมดอกลำดวน
ณ เขตขันธ์อรัญญากว้างกว่ากว้าง
ทุกเส้นทางทาบบ่าธนาสิน
เพียบพูนสุขสำราญมาร่ำริน
กระจ่างจินต์แจ่มฝันอันอำไพ
พระอาทิตย์ทอแสงลงแหล่งหล้า
ผ่านภูผา ลุ่มดอน แดนน้อยใหญ่
ทิวแถวเถื่อนเบ่งบานระบัดใบ
กิ่งก้านไกว โบกร่ำตามลำลม
มากแมกไม้ยืนหยัดขึ้นทัดฟ้า
แล้วฉาบทาความงามใต้เงาร่ม
ลำแสงสูรย์ส่องแทรกแล้วแฉกปม
ปลิดระบม หม่นหมางจนร้างรา
เถาไทรย้อยลัดเลี้ยวแผ่เกลียวทอด
ตระกองกอดกุมร่างต่างพฤกษา
ส่ำสัตว์อิงอาศัยร่มชายคา
สืบพงศา สืบสราญอยู่นานนัก
หน่วงคำนึงในฝันอันแสนสวย
ร่มเย็นด้วยผืนพนาอาณาจักร
รื้อรันทดนำทิ้ง แล้วพิงพัก
ภายใต้หลักแหล่งละมุนแลสุนทรีย์
โน่นธาราไหลระลอกผ่านซอกหิน
ระร่ำริน..รติรมย์..จนล้นปรี่
ค่อยซึมซับกำซาบอาบไมตรี
ในท่วงทีแห่งธารสมานใจ
ลมเรื่อยเรื่อยเฉื่อยฉิวมาพลิ้วแผ่ว
รวมตัวแล้วรำฟ้อนหวิวว่อนไหว
ยังแห่ห้อมหอบกลิ่นประทิ่นไพร
ยั่วยวนให้ จำนนต้องมนตรา
ทุกช่วงแนวลำธารละหานห้วย
เต็มเปี่ยมด้วยหมู่สัตว์มัศยา
กลีบปทุมอวดช่อลออตา
เปล่งปลั่งท้าทายแสงแห่งตาวัน
ในฟ้านั้นล้วนนกผกโผผิน
ตะบึงบิน ร่อนร่างสู่ทางฝัน
สื่อรู้สึก..ลึกล้ำนัยสำคัญ
ความมุ่งมั่นฤๅรอน ฤๅอ่อนเอียง
เมื่อวิหค..ร่ายคำ..ลำนำนาท
ขับเพลงพาทย์เพรียกพร้องทำนองเสียง
โสตสดับแสนซึ้งซึ่งสำเนียง
เสนาะเพียง ทิพย์สถานประทานพร
นั่นค่างลิงโลดโผนกระโจนพฤกษ์
กระรอกฝึกกระแต..หัดไต่ขอน
เหล่ากวางเก้งกรุ้มกริ่ม..ริมสาคร
ควายป่าค้อนคลับคล้าย.จะงุนงง
ฉันตระเวนท่องพนา..กว้างกว่ากว้าง
ใจเหม่อคว้างลิ่วลอยจนลืมหลง
ทั่วภาคพื้นหิมพานต์พิมานพง
ดั่งบรรจงนิรมิตประดิดประดอย
ดาษดาสินทรัพย์สุดนับค่า
เสมือนมาซักทรวงเป็นสรวงสร้อย
ทั้งยังคงส่อเค้าว่าเฝ้าคอย
ประทับรอยอารมณ์ให้ร่มเย็น
ณ ห้วงแห่ง..จินตนา ถึงป่าใหญ่
ช่างแสนอิ่มเอิบใจ ที่ได้เห็น
แต่ภาพความสุขล้ำ ห่างลำเค็ญ
ก็คงเป็นแค่ฝันเท่านั้นเอง..
4 มีนาคม 2550 04:06 น.
หอมดอกลำดวน
รอบรอบ..เรือนกายในครานี้
ท่ามราตรีโอบกระชับประทับขวัญ
สุนทรภาพพิมพ์จิตพินิจนันท์
ดั่งเทวัญวงวาดประสาทพร
พิศแล้วพลอยรื่นรมย์สมประสงค์
จึงบรรจงกรองกานท์ผ่านอักษร
สัมผัสงามยามสิ้นแสงทินกร
ผลัดอาภรณ์แห่งภพบรรจบแจง
ทะเลดาวพราวพร่างกระจ่างฟ้า
เผยอาภา..พรายพริบระยิบแสง
รังสีโสมเปล่งปลั่งราวรั้งแรง
หน่วงให้แจ้งหนึ่งว่าทิวากาล
ดาราแซมศศิธรเหมือนอ้อนหยอก
ประหนึ่งบอกบ่งนัยสมัยสมาน
หากขาดดาวดื่นดาษประดับดาล
นิศาการคงกร่อยทุกรอยแนว
ม่านระลม..ชายช่วงชะเอื่อยเอื่อย
ระเรื่อยเรื่อยลำลมมาพรมแผ่ว
ฟุ้งไอดินขจรทอดตลอดแนว
เผยวี่แวว...หวาม-หวานผ่านซอกใจ
จรุงกลิ่นบุปผาผกามาศ
หอมประวาต..เว้าวอนว่าอ่อนไหว
หรีดหริ่งเรื่อยร่ำร้องทำนองไพร
เสนาะใน ห้วงจิตสนิทนาน
มีแพรผืนราตรีมาคลี่ห่ม
ช่วยผูกปมแห่งคืนให้ชื่นหวาน
มีบทเพลงลำนำนิศากาล
กล่อมดวงมานแนบสนิททุกนิทรา
2 มีนาคม 2550 17:54 น.
หอมดอกลำดวน
หยาดน้ำค้างพร่างพรายในสายหมอก
เพียงเย้าหยอกหยัดท้ากับหญ้าท่วม
ประกายเกล็ดใยย้อมที่หลอมรวม
อณูร่วมกรองกลั่นอย่างบรรจง
หมายมาอ้อมโอบถิ่นโอบติณพฤกษ์
ด้วยผลึกเพริศพรรณบรรเลงสรง
จนยืนยั่งผายผงาดพิลาสทรง
เด่นดำรงปรุงประทับอยู่นับนาน
เพชรน้ำค้างเจิมขวัญเมื่อวันรุ่ง
จุมพิตทุ่งเถื่อนไพรทั่วไพศาล
จะปลุกปวงมาลีให้คลี่บาน
ดำเนินการแต่งหล้าให้ลาวัณย์
พิศภาพพิมพ์ท่ามกลางน้ำค้างหมอก
สัพยอก..สรรพสิ่งดังมิ่งขวัญ
จนเวลาเริ่มคั่นความสัมพันธ์
ค่อยค่อยบั่นทอนเถือต่อเยื่อใย
เมื่อรังสีแห่งสูรย์พิบูลย์ส่อง
ม่านละอองน้ำค้างก็จางหาย
มวลมาลีหลากเสี้ยวต้องเดียวดาย
และงอกงามเฉิดฉายอย่างดายเดียว..
22 กุมภาพันธ์ 2550 15:18 น.
หอมดอกลำดวน
เผยอรุณอุ้มชูมวลหมู่ไม้
ชะโลมไล้ห้อมห่มจากร่มสรวง
โอบเอื้อผืนแผ่นดินสิ้นทั้งปวง
เพียงจะหน่วงเหนี่ยวนำโน้มคำนึง
ทุกแห่งหนอยู่เย็นด้วยเพ็ญสูรย์
บริบูรณ์หลักอิงได้พิงพึ่ง
เบิกเส้นทางเฉิดฉายหมายกลั่นกลึง
พลอยเสพซึ้งกำซาบอาบทรวงใน
บรรดาบุปผาชาติผงาดช่อ
กลีบลออชูเด่นสวยไสว
ร่ายระบำร่ำรมย์ตามลมไกว
อยาดเยื่อใยหยัดอยู่ไม่รู้จาง
ผืนพนาไพรวันเริ่มวันรุ่ง
ชีวิตมุ่งดำเนินเพลิดเพลินสร้าง
ถักทอสายสัมพันธ์ทุกสรรพางค์
ก้าวสู่ทางข้างหน้าอย่างท้าทาย
ไออรุณคลี่ห่มแผ่พรมพื้น
รอบรายคลื่นความงามในความหมาย
จนถึงคาบรัตติกาลพานพ้องกาย
ชีวิตได้หยุดพัก..อีกสักครา
หน้าส่วนตัว
3140
