23 มิถุนายน 2545 22:31 น.
หลุมความคิด
ณ หนทางดูอ้างว้างช่างเงียบเหงา
มีความเศร้าเคล้าเป็นเพื่อนเหมือนตอกย้ำ
ที่ทางเปลี่ยวช่างเดียวดายให้เตือนจำ
ทุกก้าวย่างมิล่วงล้ำถลำทาง
มีเพียงเราก้าวเท้าใจเบาหวิว
ลมแผ่วพลิ้วปลิวสะบัดพัดไสถาง
ไหวหญ้าเอนเล่นลมภิรมย์พลาง
ดูปล่อยวางมิอ้างว้างริมทางเรา
ขอพักเหนื่อยเมื่อยล้าขาเริ่มอ่อน
ได้พักผ่อนร้อนพลันเย็นเอนอิงเสา
ได้ใคร่ครวญครุ่นคิดชีวิตเรา
มิขลาดเขลาเฝ้าจดจำนำทางเดิน
พลันลุกยืนฝืนสู้มิอยู่ย่ำ
จะคืนค่ำยังเดินอยู่มิห่างเหิน
สตินำส่องสว่างที่ทางเดิน
จะแสนไกลก็ไม่เกินกำลังเรา...
23 มิถุนายน 2545 21:52 น.
หลุมความคิด
เหนื่อย....
ฉันเดินมาไกลเหลือเกิน
ไกลเกินกว่าที่ฉันจะกลับไปตั้งต้นใหม่ได้แล้ว
ฉันจำได้ว่าฉันเริ่มเดินทางกับหมู่คนรู้จัก
แต่บัดนี้ ผู้คนรอบข้างฉันเริ่มแยกทางจากไปทีละคน สองคน..
แต่ฉันยังอยู่... ยังเดินไปตามทาง
ทางแยกที่ผ่านมามากมาย
ทำไมนะ ทำไมฉันถึงเลือกเดินทางนี้
คงจะเป็นทางที่เหมาะสมสำหรับฉันที่สุดแล้วสินะ...
ขอพักก่อนนะ
พักสักครู่ แล้วฉันจะเดินทางต่อไป...
เพื่ออะไรนะหรือ
อืมม ถึงปลายทางแล้วฉันคงจะมีคำตอบ
หรืออาจจะไม่มี...!!
แต่ฉันก็จะเดินต่อไป...
หน้าส่วนตัว
1157
