ปณิทานของความรัก

หยาดเพชร...มณีพลอย

ความจริงก็คือในขณะที่เราคิดถึงคนๆนึงตลอดเวลา เค้าคนนั้นอาจคิดถึงคนอื่นอยู่ก็ได้และบางครั้ง ก็อาจมีคนคิดถึงเราโดยที่เราไม่สนใจเลยเช่นกัน 

บางครั้งการได้ฝันไปคนเดียว มันก็ดีกว่าการที่ได้รู้ ความจริงที่ว่า...สิ่งที่เราคิดทั้งหมด...มันคือความฝัน ของเราเพียงคนเดียว ฉะนั้นก็ไม่แปลกที่คนส่วนใหญ่เลือก จ่อมจมกับความฝันมากกว่าการได้รู้ความจริง 

การไม่ได้เป็นที่ 1 ในใจเค้าไม่ใช่เรื่องน่าเศร้า...เราอาจ เป็นที่ 2 ซึ่งมันก็ยังดีกว่า 3 หรือ 4 ...และหากเราเป็น ที่ 10 ในใจเค้า..ก็ขอให้คิดว่า...ดีกว่าเราไม่มีความสำคัญ อะไรเลยในใจเค้า 

มันอาจต้องมีน้ำตาบ้างในการยอมรับความจริงที่ว่า..เราไม่ใช่ ที่ 1 ... แต่โปรดจำไว้เถอะว่า... หากหัวใจของคุณยังไม่ร้องไห้ ออกมาดังๆว่า..ชั้นเหนื่อยเหลือเกินแล้วโปรดห้ามใจเถอะ ก่อนที่ชั้นจะอ่อนล้าไปกว่านี้..จงชอบต่อไปเถอะ 

การรักใครซักคนไม่ต้องการความพยายาม...... การตัดใจต่างหากที่ต้องใช้ความพยายามอย่างมากมาย ลองชั่งน้ำหนักในใจเราดูสิว่าความสุขยามที่คุณได้ สบตาเขา กับ ความทุกข์ยามที่คุณต้องคอยหลบตาเขา อันไหนมันหนักหนากว่ากัน... 

อย่าโทษตัวเองที่มาเจอเค้าสายเกินไป........ อย่าโทษเขาที่ไม่มีใจให้..... อย่าโทษโชคชะตาที่ทำให้เราพบกันแต่ไม่ได้ทำ ให้เราใจตรงกัน.... 

จงยิ้มให้กับตัวเองที่ อย่างน้อยถึงจะพบเขาสายไปแต่ก็ยังได้พบ..... ยิ้มให้เขาที่ถึงจะไม่ได้ให้ใจเรามาแต่ก็ยังได้รับ ใจเราไป...ยิ้มให้กับโชคชะตาที่ถึงไม่ได้ทำให้ เรารักกัน..แต่ทำให้เรารู้จักกัน 

คุณควรดีใจด้วยซ้ำที่ครั้งหนึ่ง..คุณได้เจอคนที่คุณ อยากเก็บรอยยิ้มเขาไว้คนเดียว คนที่คุณใส่ใจกว่า ตัวคุณเอง.คนที่ทำให้คุณหัวเราะเเละร้องไห้ได้ มากมาย.....คนที่เพียงแค่ยิ้มของเขาเปลี่ยนวันที่หม่นหมอง ให้กลายเป็นสดใส...เท่านี้มันก็ควรเพียงพอแล้ว ไม่ใช่หรือ..??? 

แค่ได้เห็นคนที่เรารักได้หัวเราะ อยู่กับใครซักคนที่เขารักมากที่สุด.....นั่นแหละ 

คือออ...ความสุขของการได้รักอย่าง จริง ใจ ^_^