14 กันยายน 2550 16:04 น.
หยาดเพชร...มณีพลอย
ฝนโปรยปราย สายลม บ่มความเศร้า
วันนี้เรา ต้องไปไกล แล้วหรือนี่
คิดถึงวัน เก่า-เก่า ที่แสนดี
ที่เคยมี กันอยู่ ในเมื่อวาน
น้ำตาร่วง รินหลั่ง ดุจสายฝน
คิดถึงคน ประพันธ์กลอน สุนทรหวาน
ได้รู้จัก ได้พบพาน เพียงไม่นาน
ก็ถึงกาล ที่เรา ต้องจากไกล
ฝากดวงใจ ทิ้งไว้ ที่ตรงนี้
คิดถึงวัน ดี-ดีที่ ทุกคนให้
รอยน้ำตา หยาดลง บนดวงใจ
อีกนานไหม จะได้ มาพบกัน
ขอบคุณทุก ความหวังดี ที่มอบให้
จะเก็บไว้ ในใจ ไม่แปรผัน
วันเวลา ไม่อาจ เปลี่ยนใจกัน
ไกลแค่ไหน รักแค่นั้น ฉันสัญญา
อีกไม่นาน จะกลับ มาอีกหน
กลับมาเขียน ให้ทุกคน อ่านอีกหนา
บทกวี จะลืม ไม่เลือนลา
แม้ว่าฟ้า จะเปลี่ยนสี อีกกี่กาล
12 กันยายน 2550 11:08 น.
หยาดเพชร...มณีพลอย
อันชีวิต มนุษย์เรา ไม่เที่ยงแท้
มีเกิดแก่ เจ็บตาย วายอาสัญ
บ้างข่มขู่ เข่นฆ่า เป็นรายวัน
บ้างจิตใจ สุนทาน สร้างกรรมดี
อนิจจา มนุษย์ ไม่เที่ยงแท้
ไม่ทันแก่ อาจวอดวาย ตายเป็นผี
ไม่ทันสร้าง กุศล ผลกรรมดี
ก็แตกดับ ลับลี้ เป็นผีไป
ไม่ว่าคุณ จะร่ำรวย จนล้นฟ้า
เป็นยาจก เข็ญกายา สักเพียงไหน
สุดท้ายเล่า ต้องจากลับ ดับสิ้นไป
เป็นเถ้าถ่าน ธุลีได้ ไม่ต่างกัน
แม้คุณนั้น อาจร่ำรวย มหาศาล
อาจผูกผลาญ ในกองฟอน เมื่อเป็นผี
ทิ้งไว้แต่ ชื่อเสียง ความชั่วดี
ให้เป็นที่ เล่าขาน สืบนานไป
12 กันยายน 2550 10:55 น.
หยาดเพชร...มณีพลอย
สายลมหนาว แผ่วเบา คราวปีเคลื่อน
หน้าฝนเลื่อน ผ่านไปอีก ปีแล้วหนอ
ต้องเดินก้าว ไปอีกขั้น ที่ใจรอ
ใจจดจ่อ อ่านหนังสือ ถือตำรา
สอบปลายภาค ใกล้เข้ามา อีกแล้วหนอ
แม่และพ่อ ตั้งความหวัง ไว้หนักหนา
ลูกต้องเป็น คนดี มีวิชา
ไว้ใช้หา เลื้ยงชีพ ชีวาตน
ทั้งอังกฤษ คณิต วิทยาศาสตร์
แล้วอย่าขาด ภาษาไทย ให้สับสน
ภาษาจีน จำให้ได้ อย่าปะปน
แม่คอยบ่น ส่งการบ้าน แล้วหรือยัง
วันคืนเลื่อน เดือนผ่านอีก แล้วหรือนี่
อีกกี่ปี จะไปถึง ซึ่งความหวัง
สองมือสู้ เอาใจ เป็นพลัง
เป็นความหวัง พ่อแม่ แน่นิรันดร์
28 สิงหาคม 2550 11:32 น.
หยาดเพชร...มณีพลอย
ดุจแหวกว่าย เดียวดาย กลางสมุทร
ช่างแสนสุด กว้างใหญ่ สุดใจฝัน
เปลี่ยวกมล ไร้คน เหลียวแลกัน
ความฝันนั้น เลือนลาง จางจากไป
อ้างว้าง โดดเดี่ยว ใจเปลี่ยวเศร้า
ทุกวันเหงา อ้างว้าง ใจหมองใหม้
สุรเสียง เรียกรักคืน เหมือนแสนไกล
เหตุไฉน ทิ้งเราไป ไม่กลับมา
กำลังถอย แรงกายล้า ทุกวันวี่
เธอคนดี วันนี้ อยู่ไหนหนา
ทิ้งให้ตรม ระทมเศร้า ทุกเวลา
ทิ้งให้จม น้ำตา ทุกคืนวัน
สายสมพัด ต้องกาย ใจวิเวก
ดุจฟ้าแสร้ง เสกมนต์ ให้โศกศัลย์
ความทรงจำ ยังคงเหลือ เมื่อวันวาน
ฤาลอยผ่าน ตามธาร ไม่หวนคืน
มองธารา มัจฉา ว่ายเคียงคู่
นั่งมองดู ใจระทม ตรมสุดฝืน
รักคงเป็น เช่นสารน้ำ ไม่หมุนคืน
คงไม่ชื่น ดังมัจฉา ที่คู่กัน
หรือว่าฉัน บุญน้อยไป ในชาตินี้
ถึงรักพี่ เพียงใด ไม่อาจฝัน
แต่จะขอ เฝ้ารอ ทุกคืนวัน
จะรอเช่น ดวงชีวัน ม้วยมลาย
24 สิงหาคม 2550 14:46 น.
หยาดเพชร...มณีพลอย
และแล้ว เวลานั้น ก็มาถึง
เธอผู้ซึ่ง เป็นที่หนึ่ง ในใจฉัน
ต้องจากไป ไกลห่าง ร้างลากัน
ฉันเข้าใจ ที่เธอ เลือกเดินทาง
ยิ้มให้เธอ ด้วยใจ ไมตรีจิต
ฝืนยิ้มให้ คนที่ คิดเมินหมาง
ทั้งที่ใจ สลาย ไปตามทาง
ยืนอ้างว้าง ปล่อยเธอ เดินจากไป
ขอให้เธอ สุขสบาย อย่างใจคิด
ขอให้เธอ มีชีวิต ที่สดใส
กับคนนั้น ที่เธอเลือก เดินเคียงกาย
เจ็บเพียงใด จะรับ ไว้ผู้เดียว
อย่างน้อย ก็เคย มีความสุข
เคยร่วมทุกข์ กันมา ยังจำได้
ดีแค่ไหน ที่เคย ร่วมทางใจ
ฉันเข้าใจ เรานั้น ไม่คู่ควร
Lovers
0 คน เลิฟหยาดเพชร...มณีพลอย
หน้าส่วนตัว
802
