ลิขลิทธิ์ในการสร้างสรรค์งาน

หยาดอรุณ

ทันทีที่เราสร้างสรรค์ผลงานศิลปะขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็นศิลปะในแขนงใดก็ตาม ผลงานชิ้นนั้นย่อมมี "ลิขสิทธิ์" ในตัวเอง

พวกเราที่ตั้งใจเขียนบทร้อยกรองในบ้านกลอนไทยแห่งนี้ ก็เช่นเดียวกัน ... เราต่างก็รู้สึกว่า งานชิ้นที่เราสร้างสรรค์ขึ้นมานั้น เป็น "สมบัติ" ของเรา 

การที่มีใครสักคนประทับใจในงานเขียนของเรา เราย่อมรู้สึกดีกับงานที่เราสร้างขึ้นมานั้นด้วยใช่ไหม?
และการที่มีใครสักคน "ลอกเลียน" งานของเรา แล้วมีการตัดต่อชิ้นงานนั้นๆ ของเราไปวางไว้ที่แห่งอื่น โดยไม่ได้อ้างอิงว่าเป็นผลงานของเราเลย เราย่อมรู้สึกเสียใจเป็นธรรมดา

การละเมิดลิขสิทธิ์ จึงเป็นสิ่งที่พวกเราที่อยู่ในแวดวงการสร้างสรรค์งานวรรณกรรม นักอ่านวรรณกรรม ผู้ชื่นชอบวรรณกรรม ควรอย่างยิ่งที่จะให้ความระมัดระวัง

"สมบัติ" ของใคร ใครก็ย่อมรักและหวงแหน ... ฉะนั้น เราจึงไม่ควรละเมิดสมบัติของผู้อื่นด้วย ไม่ว่ากรณีใดๆ

ไหนๆ ก็พูดถึงเรื่อง "ลิขสิทธิ์" เรื่องการสร้างงานวรรณกรรมในด้านของความรู้สึกพื้นฐานแล้ว ก็ขออ้างอิงตัวบทกฎหมายสักนิด
..............................

มาตรา 4 ในพระราชบัญญัตินี้
"ผู้สร้างสรรค์" หมายความว่า ผู้ทำหรือก่อให้เกิดงานสร้างสรรค์อย่างใดอย่างหนึ่ง ที่เป็นงานอันมีลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัตินี้
"ลิขสิทธิ์" หมายความว่า สิทธิแต่ผู้เดียวที่จะทำการใดๆ ตามพระราชบัญญัตินี้ เกี่ยวกับงานที่ผู้สร้างสรรค์ได้ทำขึ้น
"วรรณกรรม" หมายความว่า งานนิพนธ์ที่ทำขึ้นทุกชนิด เช่น หนังสือ จุลสาร สิ่งเขียน สิ่งพิมพ์ ปาฐกถา เทศนา คำปราศรัย สุนทรพจน์ และให้หมายความรวมถึงโปรแกรมคอมพิวเตอร์ด้วย
"ทำซ้ำ" หมายความรวมถึง คัดลอกไม่ว่าโดยวิธีใดๆ เลียนแบบ ทำสำเนา ทำแม่พิมพ์ บันทึกเสียง บันทึกภาพ หรือบันทึกเสียงและภาพ จากต้นฉบับ จากสำเนาหรือจากการโฆษณา ในส่วนอันเป็นสาระสำคัญ ทั้งนี้ ไม่ว่าทั้งหมดหรือบางส่วน สำหรับในส่วนที่เกี่ยวกับโปรแกรมคอมพิวเตอร์ให้หมายความถึง คัดลอกหรือทำสำเนาโปรแกรมคอมพิวเตอร์จากสื่อบันทึกใด ไม่ว่าด้วยวิธีใดๆ ในส่วนอันเป็นสาระสำคัญ โดยไม่มีลักษณะเป็นการจัดทำงานขึ้นใหม่ ทั้งนี้ ไม่ว่าทั้งหมดหรือบางส่วน
ดัดแปลง หมายความถึง ทำซ้ำโดยเปลี่ยนรูปใหม่ ปรับปรุง แก้ไข เพิ่มเติม หรือจำลองงานต้นฉบับในส่วนอันเป็นสาระสำคัญ โดยไม่มีลักษณะเป็นการจัดทำงานขึ้นใหม่ ทั้งนี้ ไม่ว่าทั้งหมดหรือบางส่วน

มาตราที่ 6 งานอันมีลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัตินี้ ได้แก่ งานสร้างสรรค์ ประเภทวรรณกรรม นาฎกรรม ศิลปกรรม ดนตรีกรรม โสตทัศนวัสดุ ภาพยนตร์ สิ่งบันทึกเสียง งานแพร่เสียงแพร่ภาพ หรืองานอื่นใดในแผนกวรรณคดี แผนกวิทยาศาสตร์ หรือแผนกศิลปะของผู้สร้างสรรค์ ไม่ว่างานดังกล่าวจะแสดงออกโดยวิธี หรือรูปแบบอย่างใด

การคุ้มครองลิขสิทธิ์ไม่คลุมถึงความคิด หรือขั้นตอน กรรมวิธี หรือระบบ หรือวิธีใช้หรือทำงาน หรือแนวความคิด หลักการ การค้นพบ หรือทฤษฎีทางวิทยาศาสตร์ หรือคณิตศาสตร์

มาตรา 18 ผู้สร้างสรรค์งานอันมีลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัตินี้ มีสิทธิที่จะแสดงว่าตนเป็นผู้สร้างสรรค์งานดังกล่าว และมีสิทธิที่จะห้ามมิให้ผู้รับโอนลิขสิทธิ์หรือบุคคลอื่นใดบิดเบือนตัดทอน ดัดแปลง หรือทำโดยประการอื่นใดแก่งานนั้นจนเกิดความเสียหายต่อชื่อเสียงหรือเกียรติคุณของผู้สร้างสรรค์มีสิทธิที่จะฟ้องร้องบังคับตามสิทธิดังกล่าวได้ตลอดอายุแห่งการคุ้มครองลิขสิทธิ์ ทั้งนี้ เว้นแต่จะได้ตกลงกันไว้เป็นอย่างอื่นเป็นลายลักษณ์อักษร

.............
อะไรหรือที่ทำให้อยู่ดีๆ ... ดิฉันถึงต้องพูดถึงเรื่อง "ลิขสิทธิ์" อะไรตั้งยาวเลย
อะไรเป็นจุดประกายที่ทำให้ดิฉันพูดถึงเรื่องนี้ ...

ลองเข้าไปในกระทู้นี้ดูสิคะ ....
http://www.emotionway.com/some/view.php?No=13757&visitOK=1

ถ้าใครๆ ไม่ระมัดระวังในการนำงานของคนอื่นไปโดยที่ไม่อ้างอิงแล้ว อาจจะเกิดปัญหาได้ในอนาคต 
ซึ่งดิฉันไม่ประสงค์ให้เกิดความละเมิดเช่นนี้ขึ้นในสังคมของเราเลย แม้เพียงนิด อ้างอิงสักหน่อย ห้อยท้ายสักนิด เราเอาผลงานชิ้นนี้มาจากไหน คนสร้างสรรค์งานจะได้รู้สึกดีที่มีคนชื่นชอบงานของเขาและให้เครดิตกับเขา

การละเมิดลิขสิทธิ์ของผู้อื่น หรือการลอกเลียนงานคนอื่นไปโดยไม่อ้างอิง หรือให้เครดิตผู้สร้างสรรค์ผลงานเลยนั้น ย่อมสามารถดำเนินคดีตามตัวบทกฎหมายได้ 

บางคนกว่าจะ "กลั่นใจ" เขียนบทกวีขึ้นมาได้สักบท ใช้เวลา ใช้ความรู้สึก กล่อมเกลา แล้วทำไมล่ะ? อยู่ๆ ก็มีใครอีกคนเอางานของคนๆ นั้นไปใช้ในที่อื่น โดยไม่มีการพูดถึงผู้สร้างสรรค์ขึ้นมาเลย ให้คนอื่นสำคัญว่าเป็นงานของตน  .... ไม่เป็นการมักง่ายเกินไปหรือ?

คนที่ลอกเลียนโดยไม่อ้างอิงนี้ อาจจะเข้าข่ายเป็น "โจรวรรณกรรม" เป็นการขโมยงานผู้อื่นไปโดยให้ใครๆ เข้าใจว่าเป็นงานของตนเอง ซึ่งผลของการถูกกล่าวหาว่าเป็น "โจรวรรณกรรม" นั้น ไม่คุ้มเลย

เราอย่าเอาเปรียบใครโดยการละเมิดงานสร้างสรรค์ของใครเลยนะคะ : )