20 เมษายน 2549 08:54 น.
หยาดอรุณ
หวานหยดหยาดน้ำค้าง
ประกายพร่างกลางใบงาม
ระยิบระยับวาม
แววตาพราวแห่งสาวน้อย
รับฟ้าอรุณรุ่ง
สายแดดพุ่งปานเอื้อมสอย
เล้าโลมน้ำค้างปรอย
เจ้าตระหนกระเหยหาย
แดดจัดสัมผัสซึ้ง
โลกตะลึงหยาดละลาย
รักหนอพอแดดสาย
ก็หลีกหลบไม่พบกัน
หยดหวานหยาดน้ำค้าง
สายแล้วคว้างกลางโลกผัน
สิ้นแล้วแก้วแพรวพรรณ
ปลีกตะวันไปไหนนะ.
..........................................................
นิทานหยาดน้ำค้าง (จากหนังสือ เทวโลก เขียนโดย พลูหลวง)
ดาฟเน่ คือ เทพีแห่งน้ำค้าง เธอเป็นพระธิดาของเทพประจำสายน้ำ ดาฟเน่มีความงามเลื่องลือในสวรรค์และบนโลก ทรงครองความบริสุทธิ์ ถือพรหมจรรย์ ไม่ข้องแวะกับบุรุษเพศเลย เมื่ออพอลโลประสบพบนางเข้า พระองค์บังเกิดความลุ่มหลงในนาง แต่เมื่อเข้าใกล้นางนางก็วิ่งหนีเสียทุกที เมื่ออพอลโลแนะนำตนว่าคืออพอลโล เทพบุตรผู้ยิ่งใหญ่แห่งสวรรค์ เทพีดาฟเน่ก็ยิ่งกลัวความเป็นผู้มีรักอันเหลือเฟือของอพอลโล จึงวิ่งหนีสุดชีวิต อพอลโลก็เกิดตามไปติดๆ จนใกล้แม่น้ำ เทพีดาฟเน่จึงกล่าวอ้อนวอนต่อเทพแห่งแม่น้ำผู้เป็นพระบิดา ขอให้ช่วยด้วย
เพเนอุส เทพประจำแม่น้ำเห็นว่าจวนตัว และวิธีช่วยธิดาของพระองค์ได้ชั่วกาลนาน จึงเสกนางให้เป็นต้นไม้ ทันใดนั้นเทพีดาฟเน่ก็กลายเป็นต้นลอเรลในฉับพลัน ต้นลอเรลนี้เป็นที่รักของอพอลโลถือว่าเป็นสัญลักษณ์ของชัยชนะ เพราะพระองค์ตรัสว่า
"แม้นางอันเป็นที่รักของข้า จะหนีไปพ้นและชนะเรา แต่ก็ใช่ว่าจะทำให้เราพรากจากกันไม่ ด้วยต้นลอเรลจะกลายเป็นสัญลักษณ์แห่งชัยชนะ นางจะมีส่วนร่วมในชัยชนะทุกครั้ง ต้นลอเรลคือตัวนางนี้จะเป็นต้นไม้ประจำตัวเราไปด้วย"
17 เมษายน 2549 18:26 น.
หยาดอรุณ
เช้าเช้าอบอุ่น
หอมกรุ่นดอกไม้
แดดสาดทางใหม่
เป็นสายทองทา
ระยิบระยับ
จับจิตจับตา
อยากเป็นเทพธิดา
เสกฟ้าสิ่งงาม
เป็นเด็กหญิงน้อย
นั่งคอยไถ่ถาม
สะพานแดดวาม
ท่ามทางเลือกเดิน
เด็กหญิงสายแดด
ชุดแสดสดเพลิน
ไม่หวังมากเงิน
ไม่เกินพอดี
อุ่นหยาดอรุณ
ให้คุ้นใจมี
สว่างสดสี
เปรมปรีดิ์ชื่นใจ
เป็นการเริ่มต้น
ให้ค้นทางใหม่
ริเดินแดนใด
ให้สร้างสรรค์งาน
เช้าเช้าอบอุ่น
กรุ่นแดดเบิกบาน
ฉันคือแดดสาน
ยิ้มหวานให้พร.
เช้าเช้า ... คุณตื่นมารับพรยามเช้าจากฟากฟ้ากันหรือยัง?
..........................................
เรื่องเล่ายามเช้า (จากหนังสือ "เทวโลก" เขียนโดย พลูหลวง)
อุษาเทวี คือ รุ่งอรุณ ปรากฏแสงเงินแสงทอง เรื่อๆ ฉายจับทิฆัมพร เป็นแสงสีอันตระการตาตรงกับคำละตินว่า ออโรร่า พระนางเธอคือธิดาแห่งสวรรค์ เป็นพี่น้องของเหล่าอาทิตย์ กล่าวว่าเธอทรงโฉมอันงามสะคราญตา สวยเลอเลิศกว่าเทพีและนางอัปสรทั้งปวง อันพรรณนาไว้ในพระเวท ความงามอันวิจิตรรจนาของนางนั้นได้ปรากฏอยู่ในกวีนิพนธ์จำนวนมาก
อุษาเป็นมิตรกับเพศชาย ยามเธอแย้มสรวลเธอเสมือนเจ้าสาวอันแสนสวย เธอคือบุตรีของคัคนานต์ ย่อมลีลาสไปสู่ทุกเคหา รัศมีอันงามนวลยวนตาของเธอซอกซอนเข้าไปสู่ห้วงมโนรมย์ของบุรุษ เธอย่อมไม่ยังความเกลียดชังให้แก่ผู้ใด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องมหึมาหรือกระจ้อยร่อย จะนำแต่ความหฤหรรษ์และความไพบูลย์ไปสู่ เธอจึงเป็นสิ่งที่เปรียบเปรย ครุวณา ความเป็นอมตะ, ความเป็นเทพ, เพราะอายุขัยไม่อาจล่วงเข้าสู่เธอได้ พระนางเธอจึงครองความบริสุทธิ์ และลักษณาการแรกดรุณตลอดไป แต่พระนางจะบันดาลให้บุรุษล่วงสู่วัยชราไปทุกขณะจิต
อุษาเทวี มีพระนามอื่นที่เรียกขานกันว่า อหันนา, ชโยทะนะ (ผู้ฉายแสง).
10 เมษายน 2549 22:16 น.
หยาดอรุณ
กระดาษว่างเปล่า
ความหลังหงอยเหงาเท่าไหน
ถามถ้อยร้อยเรียงเสียงใจ
หลั่งไหลลงลากเส้นลึก
กระดาษว่างเปล่า
น้ำตาคนเศร้าตกผลึก
หยาดรดหยดจุดสุดนึก
จรดหมึกมือสั่นหวั่นนัก
กระดาษว่างเปล่า
ใจเจ้าเหงาเกินห้ามหัก
กัดกินกร่อนสึกกว่าทัก
หน่วงหนักเหนือร่ำบรรยาย
กระดาษว่างเปล่า
กว่าเส้นสีเคล้าความหมาย
บันทึกลึกบาดขาดวาย
พร่าพรายน้ำตาปวดร้าว
เยื่อใยไหวไหวใจเจ็บ
กระดาษช่วยเก็บเหน็บหนาว
จารึกนึกเขียนเรื่องราว
ทุกคราวทุกตอนกลอนกานท์
กระดาษว่างเปล่า
เรื่องเก่ายังไม่สืบสาน
มัวแต่เจ็บช้ำเนิ่นนาน
หมึกผ่านเพียงจรดหมดใจ
ยังคงเปล่าว่างอยู่อย่างนั้น
กับฝันซุกซ่อนอ่อนไหว
ไม่อาจวาดหมึกจารึกใด
ลงในกระดาษเปล่าเปลือง.
10 เมษายน 2549 18:42 น.
หยาดอรุณ
ในฝันวันเหงา
โลกเศร้าหนักหนา
แก้มเปื้อนน้ำตา
ซบหน้ามองดิน
ยังมีนิทาน
เล่าขานได้ยิน
ปลอบใจไหวริน
จินตนาการ
จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า
เหงาเกินสงสาร
ช่วยเถอะโปรดปราน
ส่งผ่านสายลม
ส่งคำจำนรรจ์
ความฝันขื่นขม
ถึงใครยามตรม
เกินข่มห้ามใจ
คิดถึง ... คิดถึง
ซึ้งค้นความนัย
เจ้าชายอยู่ไหน
ปลอบให้ฝันดี
ในฝันวันเหงา
จับเจ่าเหลือที่
เจ้าชายไม่มี
น้ำตาปรี่นอง.
หน้าส่วนตัว
2974
