26 มิถุนายน 2548 23:45 น.

.. จุดสูงสุด ..

.. จุดสูงสุด บนนั้น มันต้องถึง .. 

	เคยปีนเขา .. ผาหินสูงชันเกือบ 90 องศา ..
	โดยไม่มีอุปกรณ์ช่วยอำนวยความสะดวกใดๆ ..

	ในการเดินป่าครั้งนั้น .. ไม่มีใครรู้ว่าหนทางข้างหน้า .. 
	จะมีหิน .. ลำน้ำ .. ลำห้วย .. หรือสิ่งกีดขวางใดๆ กางกั้น .. 
	ทำให้เราท้อใจ .. ท้าทายให้เราเดินถอยหลังกลับ ..
	แล้วเราก็จะไม่ได้เห็นว่า ..
	ณ จุดหมายปลายทางที่เราใฝ่ฝันจะก้าวไปให้ถึงนั้น ..
	.. งดงามเพียงใด ..

	ในครั้งนั้น .. พวกเรามีแค่สองมือ .. สองเท้า .. หนึ่งสมอง ..
	.. และหัวใจอันกล้าแกร่ง .. ที่มิเคยแห้งเหือดพลังในใจ ..

	สองมืออ่อนนุ่ม .. ที่คุ้นเคยแต่การสัมผัสกับผ้านุ่มๆ ยามหลับนอน 
	สองเท้าละมุน .. กับสัมผัสบนรองเท้านิ่มๆ ที่เหยียบย่ำลงบนผืนพรม
	หนึ่งสมอง .. ที่มั่นใจเสมอว่ามิได้เป็นเพียงแค่กะโหลกสวยๆ ที่ห่อหุ้มขี้เลื่อยไว้ภายใน 
	
	แต่วันนั้น .. 
	ทุกสิ่งที่มือเคยสัมผัส .. 
	ทุกอย่างที่เท้าเคยย่างเหยียบ .. 
	ทุกเรื่องที่หัวสมองเคยคำนวณ ..

	มิอาจใช้ความอ่อนนุ่ม .. 
	มิอาจใช้ความเฉลียวฉลาด .. 
	เพื่อให้ผ่านพ้นสิ่งที่เผชิญหน้า ณ ขณะนั้นได้

	มีเพียง .. หัวใจอันกล้าแกร่ง .. เท่านั้น ..
	ที่จะทำให้ก้าวต่อไป .. 

	.. หัวใจอันกล้าแกร่ง .. เท่านั้นที่จะ .. 

	.. สั่งการให้สองมือนุ่ม .. ต้อง สัมผัสหินกรวด ..
	.. สองเท้าละมุน .. ต้อง ปีนป่ายบนผาหินหยาบ ..
	.. หนึ่งสมอง .. ต้อง คิดแต่ว่า เราทำได้ .. เราจะก้าวต่อไป ..

	ขณะปีนป่าย .. 
	.. รอยขีดข่วน .. บางรอย .. ลึก .. กรีดเลือดให้ไหลซึม ..
	.. สองเท้า .. ปวด .. ซ้น .. จากการพยายามเกาะเกี่ยวหินผา .. ด้วยความมิคุ้นเคย ..
	.. สมองเหนื่อยล้า .. คิดแต่เพียงว่า .. ทำไม? .. เรา ต้อง ทนทรมาน .. ถอยหลังกลับดีไหม?
	
	แต่ในที่สุด .. หัวใจอันกล้าแกร่ง .. ก็สามารถควบคุมร่างกาย ..
	นำพาเราขึ้นสู่ยอดเขาได้ .. 

	ได้เห็นทัศนียภาพที่ .. คนที่ก้าวถอยหลังกลับ ไม่มีวันได้เห็น .. 
	
	ไม่รู้เหมือนกันว่าทัศนียภาพบนยอดเขาวันนั้น .. งดงามเพียงใด ..
	แต่ .. สิ่งที่ได้รับระหว่างการปีนป่ายหินผาสูงชันในวันนั้น .. 
	.. คุ้มค่าอย่างยิ่ง .. 
	

	วันนี้ .. ขณะนี้ .. ฉันกำลังปีนภูผาแห่งชีวิต .. 
	.. ทางขรุขระ .. รกชัฎ .. เมฆหมอกมืดมัว .. มิรู้ว่าสิ้นสุดปลายทางจะเป็นเช่นไร?

	มีเพียง หนึ่งสมอง .. สองมือ .. สองเท้า .. กับหัวใจอันกล้าแกร่ง ..
	เหมือนเมื่อวันนั้น ..

	หัวใจอันกล้าแกร่ง .. ที่สั่งการให้สมองคิดแต่ว่า .. ต้องผ่านพ้นไปได้ ..

	.. จุดสูงสุดบนนั้นมันต้องถึง ..

	.. แด่หัวใจของนักสู้ .. ทุกผู้ .. 

	ในที่สุดความภูมิใจของการเป็นผู้พิชิตได้หายไปจากความรู้สึก ..
	เมื่อมองเห็นว่าสองข้างทางเดินนั้น .. 
	มีเรื่องราวมากมายให้ได้เรียนรู้ .. ให้ได้ทำความรู้จัก ..
	ถึงได้เข้าใจว่า .. แท้จริงแล้วสาระสำคัญของธรรมชาตินั้น ..
	มิได้อยู่ที่ปลายทาง .. หากแต่อยู่ระหว่างทาง ..