.. ควรค่า .. ?

หยกสีหม่น

สายน้ำไหลไปไม่รู้ฝั่งฟาก
	คนเราเดินจากจุดหนึ่งไปถึงไหน
	ปล่อยกระแสธารชีวิตลอยล่องไป
	ได้แต่หวังสิ่งฝันใฝ่จะเป็นจริง ..

	เปรียบใบไม้ปลิดปลิวตามสายลม
	จนร่วงหล่นทับถมลงนอนนิ่ง
	ใต้ร่มไม้หญ้าสูงซุกแอบอิง
	กลายเป็นสิ่งสูญสลายในบัดดล ..

เหล่ามัจฉาว่ายทวนกระแสน้ำ
	อาศัยความพยายามจนเกิดผล
	วางไข่ขยายพันธุ์เพิ่มกองพล
	ด้วยอดทนฟันฝ่าแรงต้านทาน ..

	เปรียบอุปสรรคหนักหนาล้าแค่ไหน
	กำลังใจก้าวไปให้พ้นผ่าน
	เกิดมาเพียงหนึ่งชาติใช่ช้านาน
	คู่ควรคำเรียกขาน .. ความเป็นคน .. 


ก่อนชีวิตดับดิ้นสิ้นชาตินี้ ..
	คนอย่างเรา .. หวังจะสร้างสิ่งหนึ่งซึ่งสมดั่งใจหมาย ..
	แต่หากปล่อยกระแสธารแห่งชีวิตลอยล่องไปเพียงวัน ..
	ด้วยมิอยากทนทานต่ออุปสรรคแรงกดดัน ..
	ชีวิตก็คงไหลวนไปตามยถากรรม .. อย่างไม่รู้จะจบลง ณ ตรงไหน ..

ก่อนจะชีวิตดับดิ้นสิ้นชาตินี้ ..
	คนอย่างเรา .. หวังจะสร้างสิ่งหนึ่งซึ่งสมดังใจหมาย ..
	จะไม่ยอมปล่อยให้ชีวิตไหลตามกระแสธาร .. 
	จะยอมอดทนต้านทานอุปสรรคและแรงกดดันทั้งปวง ..
	เพื่อวันสุดท้ายแห่งชีวิต .. จักภูมิใจที่ได้เกิดมาคู่ควรค่า .. 
.. ความเป็นคน ..