14 มิถุนายน 2548 23:54 น.

.. จุดสูงสุด ..

สู้มุ่งมั่นบากบั่นสู่จุดหมาย
สุดยอดปลายภูสูงโค้งรุ้งพาด
อันตรายสักเพียงไหนมิหวั่นหวาด
ให้แคล้วคลาดด้วยพลังความตั้งใจ

แต่ละก้าวที่เท้าเดินดั่งเหินเหาะ
รอยยิ้มเยาะยั่วเย้าเคล้าฝันใฝ่
ข้าคือผู้พิชิตจากถิ่นไกล
หนึ่งสมองสองมือไขว่ให้จดจำ

จุดสูงสุดบนนั้นมันต้องถึง
เพื่อตราตรึงฝังหทัยใช่เพียงพร่ำ
ข้านี้แน่ด้วยหัวใจใช่น้ำคำ
เหนื่อยแค่ไหนแม้นกลืนกล้ำทำให้จริง ..

ในที่สุดความภูมิใจของการเป็นผู้พิชิตได้หายไปจากความรู้สึก ..
เมื่อมองเห็นว่าสองข้างทางเดินนั้น ..
มีเรื่องราวมากมายให้ได้เรียนรู้ .. ให้ได้ทำความรู้จัก ..
ถึงได้เข้าใจว่า .. แท้จริงแล้วสาระสำคัญของธรรมชาตินั้น ..
มิได้อยู่ที่ปลายทาง .. หากแต่อยู่ระหว่างทาง ..

ยอดดอยสอดสูงเสียดฟ้า
ยอดหญ้ายังสูงเสียดกว่า
สอนมนุษย์ให้รู้ดูว่า
เหนือฟ้ามีฟ้ากว่ากัน