12 พฤศจิกายน 2549 15:53 น.
หยก ศิลามณี
อยากอยู่กับโลกความฝัน
ทุกทุกวันมันคงจะดี
แต่ความเป็นจริงที่มี
มันไม่เหมือนกับสิ่งที่ฝัน
กับโลกแห่งความเป็นจริง
กับบางสิ่งเจอแต่ละวัน
มันก็ช่างคล้ายคล้ายกัน
ทำให้ฉันนั้นเริ่มเบื่อหน่าย
บางวันนั้นคิดท้อแท้
คิดได้แต่เรื่องไร้ความหมาย
ชีวิตเรานั้นต้องตาย
จะดิ้นรนไปถึงไหนกัน
ตอนนี้ไม่อยากรีบลุก
อยากเคล้าคลุกสุขอยู่ในฝัน
ซึ่งมันคงต้องสุขสันต์
มากกว่าอยู่โลกแห่งความจริง
อยากอยู่กับฝันนานนาน
ทุกสิ่งที่ผ่านล้วนดีทุกสื่ง
แต่ว่าโลกแห่งความจริง
ทุกสิ่งที่เห็นช่างน่าเศร้าใจ
บางวันนั้นน้ำตาหยด
สุดรันทดแทบหมดอาลัย
อยากเจอโลกที่ฝันไกล
ที่ความจริงตามไปไม่ถึง
ท้อแท้และเริ่มหมดหวัง
หมดกำลังหมดแรงฉุดดึง
เส้นทางความจริงที่ซึ่ง
อยู่แสนไกลและไกลลิบตา
เราคงก้าวไปไม่ถึง
ซึ่งเส้นชัยในวันเวลา
หมดแรงก้าวไปข้างหน้า
เบื่อระอาจะก้าวต่อไป
ขอตายอยู่กับความฝัน
ที่ตัวฉันนั้นวาดเอาไว้
ความจริงจะเป็นเช่นไร
ขอสุขใจในฝันนั้นพอ
6 พฤศจิกายน 2549 17:27 น.
หยก ศิลามณี
เงียบเงียบอยู่คนเดียว
เหม่อเหลียวไปไกลตา
สีหม่นบนนภา
กระทบตา ให้ช้ำใจ
แดดจ้าสว่างจัด
มืดสงัดในหทัย
กิ่งก้านที่เอนไกว
เหมือนดวงใจ ที่ล่องลอย
วันวานยังหวนคิด
ทำไมจิตยังเหม่อคอย
ล่องเลาะทุกตรอกซอย
นั่งเหม่อลอย ไม่ลืมเลือน
กรุ้มกริ่มในยิ้มใส
ไร้ใครเสมอเหมือน
วันคืนผ่านกี่เดือน
ไม่ลางเลือน เหมือนเวลา
เสียงใสยังแว่วแว่ว
เจื้อยแจ้วยังพร่ำหา
ใบหน้ายังลอยมา
นั่งสบตา บนฟ้าไกล
คิดถึงถึงเพียงนี้
ทุกนาทีไม่ห่างหาย
สับสนกระวนกระวาย
เหมือนตาย คงไม่ปาน
ร้อนรนเหมือนทนแดด
เผาแผดให้ร้อนซ่าน
รักเอ๋ยช่างทรมาน
ทุกข์ใดปาน..เท่ารักเอย
6 พฤศจิกายน 2549 17:15 น.
หยก ศิลามณี
นั่งเหงาอยู่เหงาหงอย
นั่งคอยใครเขามาหา
พูดคุย..เจรจา
นั่งสบตา สื่อสารใจ
วุ่นวายในดวงจิต
เมื่อความคิดเตลิดไกล
สับสนร้อนรนใจ
ดั่งฟืนไฟ ที่เผาผลาญ
มอดมิดเมื่อมืดมน
ไม่มีคนมาสุมถ่าน
โดดเดี่ยวมาแสนนาน
เพียงก้อนถ่าน ยังไม่มี
รอรอก็รอเรื่อย
รอเรื่อยเรื่อยเหนื่อยสิ้นดี
แค่เงาเขาไม่มี
กี่เดือนปี ที่เฝ้ารอ
หนาวเหน็บเนิ่นนานนม
หนาวสายลมที่พัดคลอ
หนาวใจกับการรอ
เหนื่อยและท้อ ในหัวใจ
วันนี้หรือพรุ่งนี้
คือวันที่ฟ้าสดใส
คือวันหายเหงาใจ
เพียงเพราะใคร ให้รักมา
ไม่รู้ว่าวันไหน
วันที่ใจหายเหนื่อยล้า
มีคนนั่งสบตา
เจรจา..ภาษาใจ
6 พฤศจิกายน 2549 17:04 น.
หยก ศิลามณี
ลั่นทมระทมรัก
กิ่งสะบัดลั่นทมหล่น
ลั่นรักไม่คงทน
คงร่วงหล่น ลั่นทมบาน
ก้านใบใกล้ร่วงร้าว
ใจที่หนาวก็ร้าวราน
ใบลั่นทมลาก้าน
รักเรานั้น พาลลาไกล
ลมแล้งแกว่งใบปลิว
ลมหอบหิ้วรักเลือนไป
ลั่นรักมิทันใด
รักจริงใจ ก็ลั่นลา
เหลือก้านให้กลืนกล้ำ
ชอกช้ำเสียหนักหนา
ใบดอกลั่นโรยรา
เมื่อลมมา พัดเลื่อนลอย
เจ็บช้ำกล้ำกลืนแสน
ไม่หวงแหนให้เหลือรอย
ลมพัดสะบัดลอย
นั่งเหม่อคอย รอรักคืน
รักลาคงลาลับ
ไม่หวนกลับเหมือนวานซืน
รักช้ำทำกล้ำกลืน
ไม่หวนคืน..ลั่นทมโรย
30 ตุลาคม 2549 14:36 น.
หยก ศิลามณี
ฉันจะไม่สนใจ..
จะเป็นอะไรก็ช่างเขา
จะสุขสบาย หายทุกข์ ก็ไม่เกี่ยวกับเรา
จะนั่งเหงา นั่งเศร้า เราก็ไม่เกี่ยว
จะกินจะอยู่..เราไม่สน
จะพูดจะบ่น..เราไม่เหลียว
จะรักจะชอบใคร..เราไม่เอี่ยว
จะแลจะเหลียว..เราไม่ซึ้ง
เคยคบกันมาอยู่ดีๆ..
ครึ่งของครึ่งปียังไม่ถึง
แต่ก็จบลงไปโดยไม่ได้คำนึง
กับข้อความซึ้งๆที่เธอส่งมา
มันซึ้งเสียจนน้ำตาไหล..
ซึ้งจนฉันไม่อยากให้อภัยเธอเลยหนา
ซึ้งจนฉันแทบจะเป็นบ้า
ซึ้งจนฉันไม่อยากเจอหน้า..เธออีกหลายปี
อยากจบบอกมาตรงๆก็ได้..
ไม่อยากให้สนใจ..ก็จะเดินหนี
ไม่อยากให้ห่วงใย..ก็บอกมาดีๆ
ไม่ต้องมาทำอย่างนี้..ฉันรับไม่ได้
หน้าส่วนตัว
1011
