18 กรกฎาคม 2545 11:10 น.
หมูหวานจอมทะลึง
ฝากบอกว่าตัวเองมีใคร
แล้วทำไมมาร้องไห้อย่างนี้
ไหนบอกว่าเยื่อไยไม่มี
แล้ววันนี้ทำไมมีน้ำตจา
บอกกันว่าไม่แคร์
กลับแพ้ใจตัวเองทุกทีท่า
แค่เขาทะเลาะกับใครคนนั้นมา
ทำไม่ต้องไปเสนอหน้าออกรับแทน
18 กรกฎาคม 2545 11:01 น.
หมูหวานจอมทะลึง
กี่ครั้งที่เธอหลอกลวงกัน
กี่ครั้งที่ใครคนนั้นแอบเข้ามา
กี่ครั้งที่เธอพูดโดยไม่มองหน้า
หลบสายตาเหมือนปิดบังอะไร
จำนวนครั้งเหล่านั้น
ไม่อาจเทียบกันกับสิ่ง..ความช้ำได้
คือ..ความรู้สึกที่เสียไป
กับความเสียใจที่มาแทน
5 กรกฎาคม 2545 21:55 น.
หมูหวานจอมทะลึง
คุณ เคยพบคำตอบที่ร้าวรานหัวใจไหม.. ในท่ามกลางความเย็นชื่นของอากาศ ในศาลาท่าน้ำไม่มีชื่อ ริมแม่น้ำเจ้าพระยา ตั้งง่อนแง่นดูโลเล เหมือนใจผู้คนที่ต่างก็พร้อมจะโอนเอนไปในทิศทางใดก็ได้ เพียงเพื่อให้หลักชีวิตไม่หักโค่นด้วยกระแสแห่งสังคม ยอมแม้จะล้มพับ?ทำได้ แม้จะสูญเสียความเป็นตัวตน เพื่อรักษาความเป็นไม้ผุ ๆ ของตนไว้. คุณ เคยพบคำตอบที่ร้าวรานหัวใจไหม.. ที่มันคืบคลานมาเกาะจิตใจอย่างเงียบกริบ แล้วกัดแทะโมงยามแห่งความสุขของคุณให้แหว่งวิ่น ด้วยฟันที่คมกริบ มีน้ำพิษฉีดออกมา เพื่อคงความเจ็บปวดนั้นไว้ให้เรื้อรัง กัดกร่อนความเข้มแข็งทีละนิด จนสุดจะฝืนยืนอยู่ได้ ต้องล้มลงคร่ำครวญอย่างบ้าคลั่งให้กับมัน?ใบหน้าของอนาคตจะแสยะยิ้มแยกเขี้ยวให้เห็น ดวงตาที่ปีติของมันจะปูดโปนออกมาอย่างสะใจกับอาการของคุณ ส่วนอดีตจะส่งรอยยิ้มที่ยั่วเย้ยตามมาล่อหลอกให้ใบหน้านองน้ำตาที่กำลังฟูมฟายของคุณต้องกำสรวญเป็นทวี..เมื่อคิดถึงวันวาน.. วันเวลา..เป็นมิตรที่ดีและเป็นศัตรูที่น่าสะพรึงกลัว มือเรียวงามของโมงยาม จะค่อย ๆ เกลื่อนความรวดร้าวในชีวิตให้จางลง และก็พร้อมจะฉีกบาดแผลให้เปิดกว้างได้อีก เมื่อคุณตกเป็นทาสของอดีต เราต้องยืนอยู่ในจุดสัมผัสของอดีตและอนาคต ปลดเปลื้องตัวเองให้เป็นอิสระกับปัจจุบันกาล รู้จักที่จะปรับความทรงจำให้กับบางสิ่งหลอมละลายไป และดูดซับในอีกสิ่งให้เด่นชัดกับชีวิต..เราต้องเลือกอยู่เสมอว่า ?จะจำหรือจะลืม? เพื่อพาตัวเองขึ้นจากปลักแห่งความเร่าร้อน คล้ายกับหลีกหนี แต่ไม่ใช่ เป็นการถอยออกมาห่าง ๆ เพื่อจะดูว่าก้าวต่อไปของเราจะพ้นหล่มลึกนั่นหรือไม่ ถ้าเกินกำลังของเรา เราก็ลืมเสียว่าได้เดินผ่านเส้นทางนี้ พาตัวเองไปสู่เส้นทางใหม่ แต่จดจำร่องรอยที่ทำให้เราซวนเซลื่นล้มไว้ เพื่อเป็นแนวทางสำหรับตัวเราและปิยมิตรที่ร่วมชะตากรรม? สายน้ำเจ้าพระยาไหลเอื่อย ลมพัดโบกโบยสะบัดพัดพลิ้วแผ่วไหว ..อาทิตย์ใกล้อัสดง ฉันนิ่งเงียบในกระแสเสียงที่แทรกผ่านมาสู่ประสาท บางครั้งมองแผ่นน้ำที่พลิ้วกระเพื่อมเข้าสู่ฝั่งตามแรงของเรือยนต์ที่แล่นไปมา ผักตบชวาลอยเปะปะตามน้ำ บางกอติดอยู่ริมฝั่ง หลายกอลอยตามน้ำไป จะเหมือนความรู้สึกที่ออกจะเหนือความจริง ซึ่งนานครั้งฉันจะรู้สึกเช่นนี้..
5 กรกฎาคม 2545 21:34 น.
หมูหวานจอมทะลึง
อยากแทนใจให้คนที่ดี....ที่เป็นน้ำและน้ำมัน...นิจ
หวังว่า..คงยังสบายดีเหมือนเดิม..ความจริงแล้ว..ฉันไม่คู่ควรเลย..ที่จะเขียนจม.ไปหาเธอ..แต่เพราะอำนาจบางอย่าง ซึ่งฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน..ว่าเป็นฉันใด.. ชีวิตของฉัน..ไม่ต่างอะไรกับเธอนักหรอกนะ..ผ่านคืนวันอันโหดร้ายมามากมาย..ใจเพียงอยากจะรั้งวันเวลา วันคืนเก่า ๆ ให้กลับมา..ทุกวันนี้..ต้องฝันร้ายทุกคืน..เพียงเพราะผ่านการพลัดพรากที่คู่ควร..ยังทำใจไม่ได้..ถ้าถาม ว่าฉันเป็นอยู่อย่างนี้..น่าจะทำใจได้ดีกว่า..บุคคลอื่น..คงใช่,อาจใช่,และน่าใช่,ฉันรู้วิธีการที่จะทำใจได้ดีกว่าคนอื่น และสามารถบอกให้คนอื่น,สอนคนอื่นให้ทำใจได้,สามารถที่จะให้กำลังใจกับคนอื่นมากมาย,จนสามารถเปลี่ยนแปลง ชีวิตคนอื่นไปในทางที่ดีได้,แต่พอเจอกับตัวเอง,ถึงได้เข้าใจ..คำพูดทีเขาพูดกันว่า ถ้าไม่เจอกับตัวเองก็ไม่รู้สึก ในเมื่อฉันตัดใจไม่ได้..ฉันก็ควรที่จะกลับมา..กลับมาอยู่ตรงที่เก่าไม่ดีกว่าหรือ..เธออาจจะมองว่าฉันบ้า..คงใช่ อาจใช่,น่าใช่,และใช่,ฉันบ้า.. คนอย่างฉัน..ไม่มีสิ่งใดเลยที่จะคู่ควร,กับเธอ,แม้กระทั่งการพูดการจา,ความจริงแล้ว, ตั้งแต่เริ่มต้น..เธอไม่น่าจะลดตัวลงมาคุยกับคนอย่างฉันเสียด้วยซ้ำ..ฉันไม่โทษเธอหรอก..ฉันยอมรับผิดทุกสิ่งทุก อย่างแต่เพียงผู้เดียว..ให้ฉันเล่าความดีของเธอให้ฟังไหม... หนึ่ง....สามารถเปลี่ยนอารมณ์ฉันให้อ่อนไหวไปตามทิศทางที่เธอต้องการได้ สอง...ดึงอารมณ์ตอนที่ฉันรู้สึกไม่ดีให้ดีขึ้นได้อย่างน่าประหลาด สาม..สามารถแก้ปัญหาความอึดอัดเฉพาะหน้าได้ดี สี่.. คอยห่วงใยและแคร์ความรู้สึกของคนอื่นเสมอในยามพูดจา ห้า... รับรู้ความรู้สึกของฉันได้ดี..จนฉันรู้สึกได้.. หก.. หัวเราะกับมุขที่ฉันปล่อยออกไป..ถึงแม้จะไม่น่าหัวเราะก็ตาม..แต่เธอทำได้ เจ็ด.. สามารถจะตักเตือนฉันเมื่อฉันทำผิดพลาด แปด..เมื่อฉันเกิดข้อข้องใจ..เธอสามารถให้คำตอบที่ดีได้เสมอ เก้า...เธอสามารถทำให้ฉันเข้าใจถึงความรู้สึกที่แปลกประหลาดได้ดีกว่าคนอื่น สิบ..เธอมีเสน่ห์..อย่างลึกลับ ส่วนข้อเสีย..ฉันรู้ว่าเธอก็น่าจะรู้..ฉันยังไม่บอกหรอก..จนกว่าจะได้รับคำตอบว่า..ฉันคู่ควรไหมที่จะคุยกับเธอต่อไป ฉันเขียนจม.ฉบับนี้ด้วยความรู้สึกดี..แตกต่างกับฉบับก่อน ๆ ด้วยความหวังเต็มเปี่ยม.. อาจเป็นเพราะฉันยังไม่มั่นใจ..เพราะฉันไม่ใช่ภูผา..ที่ตั้งตะหง่านท้าแดดลมฝน..เป็นแค่คนที่มีเลือดเนื้อหัวใจ ตับไตใส้พุงเหมือนคนอื่น..แต่ไม่เหมือนคนอื่น.. เล่าสู่กันฟังบ้างนะ.. คนบ้าตะกายดาว ...ถ้าเพียงฉันไม่ใช่น้ำและคุณไม่ใช่น้ำมันเราอาจไม่เป็นอย่างนี้...
5 กรกฎาคม 2545 20:20 น.
หมูหวานจอมทะลึง
ขอบคุณนะสำหรับคำบอกลา
และการลงทุนเสียน้ำตาให้ดูเหมือนว่าเธอห่วงฉัน
แต่ถ้าหากจะเห็นแก่การเคยเป็นคนรักกัน
ขอร้องให้หยุดการกระทำ..ร้อยพันเพื่อตบตา
ไปจากชีวิตฉันเงียบๆ
ให้มีเพียงน้ำตาของฉันที่ไหลเลียบลงช้าๆ
อย่าปลอบโยนฉัน..ในวันที่เธอต้องจากลา
ปล่อยให้ฉันอยู่กับน้ำตาของฉันตลอดมา
...ซึ่งก็จริงใจ.....
หน้าส่วนตัว
772
