26 สิงหาคม 2547 17:51 น.
หมูก้อย
ภาคพิเศษ
ไม่ให้ฉันไปส่งจริงๆเหรอ ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง หน้าตาคมเข้ม กล่าวขึ้น
ไม่ต้องหลอก ยูกิ ถ้าเธอไปแล้วยูเอะกับอายะกะจะอยู่กับใครล่ะ เสียงใสๆดังมาจากหญิงสาวที่กำลังจะก้าวขึ้นรถ
พ่อกับแม่ก็อยู่ หรือไม่ก็เอาไปด้วยก็ได้นี่ ยูกิยังไม่ยอมแพ้
รบกวนท่านเปล่าๆ ยิ่งเอาไปด้วยไม่ได้เพราะถึงเมืองBจะอยู่ไม่ไกล แต่ก็ไม่ใกล้เลยนะ หญิงสาวให้เหตุผล
งั้นรีบกลับนะ นายยูกิกล่าวเสียงระห้อย
จ้า คงไม่เกิน 3 วันหลอก หญิงสาวลากเสียงล้อเลียน
คุณแม่รีบกลับนะค่ะ เด็กหญิงตัวเล็กๆกล่าวขึ้น
จ้ะ อยากจะได้อะไรเป็นของฝากล่ะฮึยูเอะ หญิงสาวกล่าวอย่างรักใคร่
อะไรก็ได้ค่ะ ยูเอะตอบ
ให้สึบารุหรือคนอื่นไปเป็นเพื่อนไหม นายยูกิยังไม่คลายกังวน
เกินไปมั้ง ฉันแค่ไปหาเพื่อนเองนะ ให้ฉันอยู่เป็นส่วนตัวกับเพื่อนๆไม่ได้เหรอ หญิงสาวพูดพลางหัวเราะ
ฉันเป็นห่วงเธอนี่อายูมิ นายยูกิกล่าว
ไม่ต้องห่วงอะไรนักหนาหลอกค่ะ ฉันไม่ใช่เด็กเล็กๆเสียหน่อย อายูมิกล่าวพลางเข้ามากอดยูเอะ นายยูกิ และหอมแก้มอายะกะซึ่งเป็นทารกน้อยในอ้อมแขนของนายยูกิ เป็นการร่ำลา เธอยิ้มและโบกมือให้สามพ่อลูก ก่อนก้าวขึ้นรถไป
ยูกิเหม่อมองจนลับสายตา เขารู้สึกไม่ค่อยดีเลย เหมือนกับ..เหมือนกับว่า.เธอจะจากเขาไปอย่างไม่มีวันกลับ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
วันนี้เป็นคืนที่ 2 นับจากวันที่อายูมิจากไป ขณะที่นายยูกิกำลังเล่นกับยูเอะอยู่ในห้อง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง
นายยูกิรีบลุกไปรับโทรศัพท์
สวัสดีครับ นายยูกิพูอย่างกระตือลือล้น
กรี๊ดดดดดดดด ตุ๊บ ปัง! ปัง! ปัง! ไม่มีเสียงใสๆของผู้ที่นายยูกิรอคอย แต่กลับเป็นเสียงกรีดของเธอและเสียงปืนแทน
อายูมิ! อายูมิ! เธอเป็นอะไรไป! เกิดอะไรขึ้น! นายยูกิพูดอย่างร้อนรน
ฮ่า ฮ่า ฮ่า สะใจจริง แต่น่าเสียดายนะสวยๆทั้งนั้น เสียงหนึ่งแทรกมา จากน้ำเสียงบ่งบอกว่ายังเป็นเด็กหนุ่ม
แกนี่จริงเชียว ชินยะ เสียงเด็กหนุ่มอีกคนดังขึ้น
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด เพียงเท่านี้สายก็หลุด
นายยูกิอึ้งอยู่สักพักจนมีมือเล็กๆมาดึงแขน
ให้หนูคุยกับคุณแม่บ้างสิค่ะ ยูเอะกล่าวอย่างร่าเริงด้วยความอยากพูดคุยกับมารดา
ไม่ใช่โทรศัพท์แม่หลอกจ้ะ นายยูกิตอบอย่างเลื่อนลอย
ว้า. ยูเอะถอนใจอย่างเสียดายก่อนเดินไปเล่นของเล่นต่อ
เธออย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะอายูมิ ฉันจะไปช่วยเธอเดี๋ยวนี้แหละ นายยูกิกล่าวกับตัวเองก่อนหุนหันออกไป ขณะที่ยูเอะมองตามอย่างไม่เข้าใจ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
นายยูกิขับรถมุ่งตรงไปยังเมืองB ด้วยความเร็วสูงพร้อมกับสึบารุและคนสนิทอีก3 4 คน แต่กว่าจะถึงเมืองB ก็เป็นเวลาเช้าตรู่แล้ว
เมื่อนายยูกิไปถึงเมืองB ก็สอบถามคนรู้จักจนรู้ว่าอายูมิไปเที่ยวกับเพื่อนที่ถนนจุนจิ พวกเขารีบรุดไปในทันที แต่ข่าวที่ได้รู้แทบทำให้นายยูกิล้มทั้งยืน.อายูมิและเพื่อนของเธอ.ได้เสียชีวิตแล้ว.เหตุการณ์นี้ทำให้นายยูกิสะเทือนใจอย่างมาก
เขาคิดแต่จะแก้แค้นให้อายูมิ ในที่สุด.เขาก็สืบทราบมาว่า คนที่ฆ่าอายูมิและเพื่อนๆของเธอคือ..ชินโด โควะและชินโด ชินยะลูกชายคนโตกับคนรองของชินโด คาเครุผู้ทรงอิทธิพลแห่งเมืองB !
ยูกิเริ่มปฏิบัติการณ์แก้แค้น.เริ่มจากการลอบสังหารโควะและชินยะ ผู้เป็นต้นเหตุ แต่เขาไม่พอแค่นั้น เขารู้มาว่าคาเครุยังมีลูกชายตัวเล็กๆอีก 1 คนเป็นลูกหลง นั่นคือชินโด ฟูมะ
เขาและลูกน้องคิดลอบสังหาร ลูกชายคนเล็กของคาเครุ พวกเขาลอบเข้าไปในคฤหาสน์ ยูกิเห็นฟูมะวิ่งเล่นอยู่ที่สนามหญ้า เขาเล็งปืนขึ้นยิง แต่ชินโด มีน่า ภรรยาของคาเครุเอาตัวเข้าบังลูกน้อย เธอจึงกลายเป็นเหยื่อกระสุนของยูกิแทนฟูมะ เสียงปืนทำให้คนในคฤหาสน์ไหวตัว และเกิดปะทะกับพวกของยูกิ ในที่สุดยูกิและสึบารุก็หนีมาได้ แต่ลูกน้องคนอื่นๆต้องทอดร่างอยู่ที่นั่น.
คาเครุโกรธแค้นมาก ในที่สุดเขาก็สืบทราบว่าผู้ที่กระทำการณ์ครั้งนี้คือยูกิ เขาจึงส่งคนไปทำร้ายคนในครอบครัวของยูกิบ้าง ซึ่งในครั้งนี้นายยูกิเตรียมรับมือแล้ว แต่เขาก็ยังไม่อาจปกป้องพ่อของเขาได้ ต่อมาแม่ของเขาก็ตรอมใจตายตามพ่อของเขาไป นายยูกิตัดสินใจเปิดศึกกับคาเครุ ในครั้งนี้ทำให้ผู้คนล้มตายมากมายทั้ง 2 ฝ่าย จนในที่สุดเรื่องนี้รู้ถึงนายพลไรท์ ผู้เป็นที่เคารพของทั้ง 2 นายพลไรท์ได้ออกมาห้ามปรามกึ่งของร้อง ทั้งคู่ได้สงบศึกชั่วคราว แต่ก็เป็นที่รู้กันว่าเมื่อไรที่นายพลผู้เฒ่าเสียเมื่อนั้นศึกใหม่จะระเบิดขึ้น
ในตอนนี้ท่านก็เสียไปแล้ว 3 เดือน ถึงเวลาที่ยูกิจะแก้แค้นแล้ว!
(จบภาคพิเศษ)
20 สิงหาคม 2547 23:32 น.
หมูก้อย
ในกลางดึกของคืนที่เงียบสงัด แสงไฟในห้องของยูเอะยังสว่างอยู่ มันเป็นเรื่องที่ผิดปกติเพราะไม่บ่อยนักที่ยูเอะจะนอนดึกเช่นนี้
ยูเอะนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้อง ทั้งที่ตอนนี้ใจเธอไม่ได้อยู่กับหนังสือเล่มนั้นเลย
ทันใดนั้น! ยูเอะศอกไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว! แต่มือใหญ่แข็งแรงก็รับศอกของเธอไว้ได้
ยูเอะลุกพรวดขึ้นมา ตั้งท่าพร้อมต่อสู้!
แต่คู่ต่อสู้ของเธอกลับเป็นเซนจิ!
ประสาทไวดีนี่ เซนจิกล่าว
คุณมาทำอะไรที่นี่ ยูเอะถามอย่างหวาดระแวง
ชั้นไม่ได้มาฆ่านายยูกิหลอกน่า แต่ชั้นมา เซนจิเว้นช่วงอย่างลำบากใจ
ยูเอะไม่คาดคั้นแต่คอยอย่างใจจดใจจ่อ
ชั้นมาลาเธอ เซนจิกล่าวออกมาในที่สุด
เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาต้องดั้นด้นมาถึงนี่เพื่อบอกลาผู้หญิงคนนี้ ยิ่งเมื่อรู้ว่าชีวิตนี้จะไม่ได้พบกับเธออีกยิ่งทำให้เศร้าอย่างประหลาด
ยูเอะยิ้มรับอย่างเศร้าๆ ไม่กล่าวอะไร ก็จะต้องพูดอะไรอีกล่ะ ยังไงเธอก็รู้อยู่แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึง เขามาบอกก็ดีแล้ว
เซนจิเห็นรอยยิ้มของยูเอะแล้ว ความเศร้า ความสงสารเข้าจู่โจมหัวใจทันที เขาไม่อยากเห็นรอยยิ้มแบบนี้อีก!
ห้องเธอนี่เข้าออกสะดวกดีนะ หนีเที่ยวกับยายตัวแสบบ่อยล่ะสิ เซนจิพยายามเปลี่ยนเรื่อง
เปล่านะ ครั้งนั้นครั้งแรกและครั้งเดียว ยูเอะรีบแก้
อ้อ ครั้งแรกก็ประสบการณ์ไม่ดีเลยนะ เซนจิกล่าว
ไปกับชั้นอีกครั้งสิ เซนจิรีบต่อ
คำกล่าวนั้นทำให้ยูเอะชะงักมองหน้าเซนจิ
แววตาของเซนจิในตอนนี้อ่อนโยนและขอร้อง เพียงเท่านี้ก็มากพอที่จะทำให้ยูเอะรับปากแล้ว
ก็ได้ ยูเอะรับคำเบาๆ
เซนจิยิ้มออกมาอย่างแจ่มใสที่สุด ทำให้ยูเอะเหม่อมองอย่างชื่นชม
หน้าชั้นมีอะไรผิดปกติเหรอ เซนจิถามอย่างประหลาดใจ
ไม่เคยเห็นนายยิ้ม ยูเอะตอบ
นั่นสินะนานเท่าไรแล้ว เซนจิเหม่อนึกถึงอดีต
ชั้นขอโทษนะ ยูเอะกล่าวอย่างเสียใจ
เธอไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ เฮ้อ.สิ่งที่ผ่านไปแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ เซนจิถอนใจ
ไปกันเถอะ เซนจิกล่าวพร้อมจูงมือยูเอะ
ถ้าเขาหันมามองสักนิดจะเห็นว่าหน้ายูเอะแดงไปทั้งหน้าเลยทีเดียว
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
นี่..เจ้าของพื้นที่นำเที่ยวบ้างสิ เซนจิกล่าว เมื่อยูเอะเอาแต่เดินตามตน
เอ่อชั้นไม่ค่อยรู้น่ะ ยูเอะกล่าว
ว้าเอาเหอะ พาไปที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น อ้อ..อย่าพาเข้าที่ผับเดิมนะ ชั้นอยากไปจากเมืองนี้ด้วยความทรงจำที่งดงามหน่อย เซนจิเย้า
จ้า ยูเอะกล่าวยิ้มๆ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ที่ที่ยูเอะพาเซนจิมาก็คือทะเลสาปมิคาเงะ
นี่ล่ะ ที่ที่ชั้นพอจะพามาได้ เพราะนอกนั้นก็ห้องสมุดแล้วก็พิพิธภัณฑ์ ซึ่งป่านนี้ก็ปิดไปนานแล้ว ยูเอะกล่าว
โห อย่างนั้นเขาไม่เรียกที่เที่ยวแล้วล่ะ เซนจิกล่าว
ก็ไม่ค่อยรู้นี่ค่ะ ยูเอะกล่าว
ที่นี่ก็ดีนะ ดูสวย สง่า ลึกลับดี เซนจิกล่าว
ชั้นก็เพิ่งเคยมาที่นี่ตอนดึกอย่างนี้ ดูน่ากลัวพิลึกนะ ยูเอะกล่าว
ทุกอย่างมีความต่างในตัวอยู่แล้ว เซนจิกล่าว
เซนจิ พวกเธอจะกลับแล้วจริงหรือ ก็แสดงว่าคุณพ่อกับคาเครุตกลงกันได้แล้วสิ ยูเอะกล่าว
คาเครุน่ะตั้งใจจะให้เรื่องมันจบเลยถอนตัวออกมา แต่นายยูกินี่ชั้นไม่รู้ เซนจิกล่าว
ขอให้มันจบสักทีเถิด ยูเอะกล่าว
ชั้นก็หวังให้เป็นเช่นนั้น เซนจิสนับสนุน
เอ่อเซนจิ ช่วยเล่าเรื่องที่ทำให้พ่อกับคาเครุเป็นศรัตรูกันให้ฟังหน่อยได้มั๊ย แต่ไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร ยูเอะถามอย่างไม่มั่นใจ
อืมก็ได้ เซนจิชั่งใจ ก่อนเล่าให้ยูเอะฟัง(ในภาคพิเศษค่ะ)
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ความจริงก็ผิดทั้งคู่นะ เซนจิสรุป
ความแค้น..ให้อะไรแก่ใครบ้างนะ ยูเอะกล่าวทั้งน้ำตา
เซนจิรู้สึกเจ็บปวดใจเมื่อเห็นน้ำตาของยูเอะ เขาไม่น่าเล่าให้เธอฟังเลย
ขอโทษนะ ชั้นไม่น่าเล่าให้เธอฟังเลย เซนจิกล่าวอย่างรู้สึกผิด
ไม่ใช่ความผิดเธอสักหน่อย ชั้นให้เธอเล่าเอง ดีเหมือนกันชั้นจะได้รู้อะไรกับเขาบ้าง ยูเอะกล่าว
เอ่อ.ชั้นมีอะไรให้เธอ เซนจิกล่าว
ยูเอะหลบตา หน้าแดงขึ้นมาทันที จนเซนจิเอาบางสิ่งยัดใส่มือของยูเอะ เธอจึงมองสิ่งนั้น
มันคือสร้อยนาฬิกาท่าทางเก่าแก่!
มันเป็นของที่อยู่กับชั้นมาตลอดตั้งแต่คเครุเจอชั้น เซนจิอธิบาย
ในเมื่อเป็นของสำคัญขนาดนี้ชั้นรับไม่ได้หลอก ยูเอะกล่าวพร้อมส่งคืน
ไม่หลอกชั้นให้เธอ เซนจิกล่าว
ชั้นขออะไรสักอย่างเป็นที่ระรึกได้มั๊ย อะไรก็ได้ เซนจิกล่าว
ยูเอะคิดอยู่พักหนึ่ง เธอไม่ได้นำของมีค่าอะไรออกมาด้วย
แต่ในที่สุดเธอก็คิดได้!
เธอเอื้อมมือไปข้างหลังแกะผ้าผูกผมที่เธอใช้มัดผมเสมอเวลาอ่านหนังสือออกมามอบให้เซนจิ
มันอาจไม่มีค่านะ แต่ชั้นก็ไม่มีอะไรจะให้แล้ว ยูเอะกล่าว
แค่เป็นของๆเธออะไรก็ได้ เซนจิกล่าวพร้อมเก็บผ้าผูกผมใส่กระเป๋า
จะเช้าแล้วชั้นไปส่งนะ เซนจิกล่าว
ก็ได้ค่ะ ยูเอะกล่าว
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ในตอนเช้าคาเครุ ฟูมะ เซนจิ กำลังขึ้นรถเตรียมตัวกลับ เซนจิยังคงมองบรรยากาศรอบๆ อย่างอาลัย อาลัยอะไรกัน!
ขึ้นรถกันได้แล้ว คาเครุกล่าว พร้อมทำท่าจะเปิดประตูนั่งที่คนขับ
เดี๋ยวผมขับเองครับ ฟูมะกล่าว
นายแน่ใจนะว่าจะถึงบ้าน เซนจิหยอก
อ้าว..ถึงสิฝีมือระดับนี้ ฟูมะเถียง
อย่าทำคนแก่หัวใจวายแล้วกัน คาเครุกล่าวขำขำ
ครับไม่ต้องห่วง ฟูมะกล่าวทั้งรอยยิ้ม
ใช่สิเขากำลังจะได้กลับบ้านไปพบกับหญิงอันเป็นที่รักของเขาอีกครั้ง
อีกไม่นานเราจะได้พบกันแล้วนะมายะ ฟูมะคิดอย่างอิ่มใจ
เดี๋ยวผมไปรับตรงโน้นก็ได้ครับ ฟูมะกล่าว เพราะสัมพาระต่างวางกองอยู่ห่างออกไป แม้ไม่มากนัก แต่ก็ลำบากเอาการถ้าต้องขนมาถึงรถ
มือของฟูมะเอื้อมมือเปิดประตู
บึ้ม!
เสียงระเบิดดังสนั่น
ชั่ววินาที ทุกอย่างเงียบสงบไม่มีแม้เสียงนกร้อง
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย ฟูมะ นายไม่เป็นไรใช่มั๊ย เซนจิกรีดร้องเหมือนคนบ้า
ส่วนคาเครุจมอยู่ในความเงียบ มีเพียงน้ำตาที่ไหลรินลงมา เขาค่อยๆเดินเข้าไปหาเซนจิ ที่ทรุดลงกับพื้น
ความสุขมักไม่อยู่กับใครนานจริงๆ
ยูกิ!!!!!!!!!! เซนจิตะโกนอย่างเครียดแค้น
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
หน้าส่วนตัว
679
