2 กรกฎาคม 2547 18:07 น.
หมูก้อย
อะไรกัน! หนีไปได้งั้นเหรอ เสียงของนายยูกิแสดงความเกรี้ยวกราดจนเห็นได้ชัด
เอ่อคือท่าทางมันเหมือนเตรียมป้องกันอยู่แล้วครับ สึบารุลูกสมุนคนสนิทเอ่ย
เฮ้อ! เอาเหอะ นายออกไปได้ นายยูกิตวาด ซึ่งสึบารุก็ออกไปในทันที
ฉันจะต้องยิ่งใหญ่ที่สุด.จะไม่มีใครพรากของรักไปจากฉันได้อีก.ฉันสัญญา..อายูมิฉันสัญญา นายยูกิพึมพำออกมา
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
คิดอะไรอยู่เซนจิ รึว่าคิดถึงคนที่ชื่อยูเอะ ฟูมะกระเซ้า ทำให้ร่างที่ยืนพิงผนังหันมา แต่แล้วก็หันกลับไป
ฉันก็ว่าน่ารักดีนะ เท่าที่ฟังจากพ่อนิสัยก็ดีนี่ ถ้านายไม่เอา.ฉันขอนะ ฟูมะส่งเสียงยียวนมาอีก เป็นผลให้เซนจิหันขวับมา
อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ฉันล้อนายเล่นน่า หัวใจฉันน่ะ.มีเจ้าของแล้ว ฟูมะพูดพร้อมกับยิ้มให้ตนเอง
คุยอะไรกันหนุ่มๆ คาเครุเดินเข้ามาทักอย่าอารมณ์ดี
ทั่วไปล่ะครับ ฟูมะกล่าว
เอาล่ะเซนจิ..เราเก็บของกลับบ้านได้แล้ว คาเครุกล่าว ซึ่งสร้างความตกใจและประหลาดใจให้ทั้งสองอย่างมาก
อะไรกันครับเราจะกลับง่ายๆอย่างนี้เหรอครับ ฟูมะร้องถาม
ไม่กลับแล้วจะทำอะไรล่ะ คาเครุถาม แม้ว่าจะเดาคำตอบได้ อยู่แล้ว
แล้วใครจะแก้แค้นให้แม่และทุกคนล่ะครับถ้าไม่ใช่เราจะปล่อยให้พวกเขาตายฟรีหรือ! ฟูมะถามอย่างเจ็บแค้น
เรื่องมันนานมาแล้วลืมได้ก็ลืมเถอะ..ฉันเชื่อว่าแม่ของเจ้าก็คิดเช่นนั้น คาเครุกล่าวอย่างหม่นหมอง
แต่.. ฟูมะพยายามจะพูด แต่คาเครุตัดบทเสียก่อน
ความแค้น.ไม่ทำให้ใครเป็นสุขหลอก..จำไว้ฟูมะ.เซนจิ.คราวนั้นถ้าว่ากันตามจริงคนที่ผิดที่สุดคงเป็นฉันนี่แหละ คาเครุกล่าวอย่างเศร้าสร้อย เหม่อมองออกไปไกลแสนไกล
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ก๊อกๆๆๆ แอ๊ดดดดดดดดด
อ่านอะไรอยู่ค่ะ อายะกะถามยูเอะซึ่งเพิ่งออกจากโรงพยาบาลมาได้ 2 3 วัน
ทั่วไปล่ะจ้ะ ยูเอะวางหนังสือลง
อายะกะเดินมานั่งที่ปลายเตียง
มีธุระอะไรกับพี่เหรอ ยูเอะถาม
ไม่มีแล้วมาหาไม่ได้เหรอ อายะกะทำเสียงน้อยใจ
ได้จ้าาาาา พี่ก็ยังไม่ว่าอะไรนี่ ยูเอะยิ้มอย่างเอ็นดู
แต่.จะว่าไม่มีธุระเลยก็ไม่เชิงนะ ก็เห็นว่าอากาศดี เลยว่าจะชวนไปเดินเล่นด้วยกันค่ะ อายะกะกล่าวหน้าบาน
อืม ก็ดีเหมือนกัน ยูเอะยิ้มรับ
วันที่พบกับเซนจิที่ทะเลสาบมิคาเงะก็อากาศดีอย่างนี้เอง คิดแล้วพาลให้คิดถึงเขาจริงๆ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ยูเอะและอายะกะนั่งเท้าจุ่มน้ำที่ลำธาร ในสวนของเธอ
หนูมีเรื่องจะบอกด้วยค่ะ คือหนูได้ยินพวกบอร์ดี้การ์ดของคุณพ่อคุยกันว่า..เรื่องของคุณพ่อกับคาเครุ เป็นเรื่องราวความแค้นเมื่อ 13 ปีก่อน ซึ่งหนูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องมันเป็นอย่างไร อยู่ๆอายะกะก็กล่าวขึ้นมา ทำให้ยูเอะซึ่งกำลังเพลิดเพลินกับธรรมชาติต้องชะงัก
ยูเอะไม่กล่าวอะไรได้แต่เหม่อมองไปยังท้องฟ้ากว้างใหญ่
ป่านนี้พวกเซนจิจะเป็นอย่างไรบ้างนะ เขาคิดจะทำอะไรต่อไป พวกเขากับพ่อมีความแค้นอะไรกัน เขาจะอภัยให้กันได้ไหมนะ สุดท้ายเรื่องนี้จะจบอย่างไร อำนาจและความแค้น เคยทำให้ใครเป็นสุขบ้าง เพื่อสิ่งเหล่านี้มันคุ้มแล้วหรือที่จะและเอาความสุขทั้งหลายในชีวิตไป ยูเอะคิดอย่างเศร้าสร้อย สีหน้าของเธอคงหม่นหมองจนอายะกะสังเกตได้
อายะกะวางมือลงบนไหล่ของยูเอะอย่างแผ่วเบาเป็นเชิงปลอบ ยูเอะหันมายิ้มให้อายะกะ
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หนูจะอยู่ข้างพี่เสมอค่ะ อายะกะกล่าวอย่างหนักแน่น เป็นผลให้ยูเอะยิ้มออกมาอย่างตื้นตัน
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
นายยูกิยืนอยู่ริมระเบียงแหงนหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน นานเท่าไรแล้วที่เขาไม่ได้มองดูความงามบนท้องฟ้านานเท่าไรแล้วที่เขาต้องยืนอย่างเดียวดาย.
ใกล้แล้ว.อายูมิ.ใกล้ถึงเวลาที่เมืองB จะสยบอยู่แทบเท้าเราแล้ว ใกล้แล้วที่ฉันจะสามารถแก้แค้นให้เธอคอยดูนะที่รัก. ยูกิพึมพำ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
หน้าส่วนตัว
535
