27 พฤษภาคม 2546 22:21 น.
หมูก้อย
ณ โรงเรียนที่โดเรมีอยู่
นี่วันนี้มีนักเรียนเข้ามาใหม่ด้วยล่ะ ไอโกะเริ่มพูดก่อน
เฮอนี่ผ่านมา1ปีแล้วสินะอนปุแทรกขึ้นมา
อะไรเหรอ?โดเรมีถาม
ก็จะอะไรซะอีก ก็เรื่องของมายะจังน่ะสินะฮาสึกิพูดขึ้นบ้าง
!!!กริ๊ง!!! !!!กริ๊ง!!!
อ้าว!ต้องเข้าเรียนแล้วเหรอไอโกะพูดออกมา
เอ้า นักเรียนทุกคนเลิกคุยได้แล้ว วันนี้เรามีเพื่อนใหม่นะเงียบๆหน่อยได้มั้ย เอาล่ะ เด็กคนนี้มีชื่อว่าชิคางิ เซรุมิ จะมาเป็นสมาชิกในห้องเรานะคุณครูเซกิเข้ามาในห้องหลังกริ่งเซรุมิ
เซรุมิค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะเซรุมิพูดขึ้น
เอาล่ะนั่งไหนดี เอาตรงนั้นแลวหายไปไหนเนื่ยครูเซกิพูดในขณะที่เซรุมิเดินไปที่นั่งของมายะ
หวัดดีเซรุมิพูดกับโดเรมีขณะขยับเก้าอี้
อืมเออ หวัดดี แต่นั่นโต๊ะของมายะจังนี่โดเรมีพูดเชิงค้าน
ช่างมันปะไร ไหนๆก็ไหนๆไม่อยู่แล้วนี่เซรุมิพูด
พวกโดเรมีจำต้องหยุดไป เพราะเถียงไม่ขึ้น จนกระทั่งเลิกเรียน พวกโดเรมีก็คุยกันเรื่องเด็กนักเรียนที่ย้ายเข้ามาใหม่ เพราะแต่ละคนก็ไม่ชอบเซรุมินักเรียนใหม่ พวกเขาช่วยกันตั้งฉายาให้เป็นยัยจอมอวดดีพวกเขาคุยเรื่องนี้ไปจนถึงFlower Gardenแล้วทำงานต่อทันที
ส่วนเซรุมิก็เดินมาหยุดที่ Flower Garden ที่โดเรมีทำงานอยู่ แล้วก็สังเกตรอบๆคิดว่าที่นี่เปลี่ยนไปมาก แล้วเธอก็เดินสำรวจรอบๆ จนไปเจอกับไอโกะ
จะรับอะไรดีค่ะไอโกะถามเพราะนึกว่าเป็นลูกค้าอ้าวเมื่อเห็นเป็นเซรุมิ
อืมที่นี่เปลี่ยนไปมากเลยเนอะ วันนี้ฉันมาในฐานะลูกค้าจ๊ะ ฉันขอเอาดอกไม้ไปเยี่ยมคนรู้จักน่ะเซรุมิพูด
คิดว่านี่คงเหมาะนะไอโกะพูดพร้อมกับยื่นให้เอากี่ต้นล่ะ
ฉันคิดว่า6ต้นนะเซรุมิพูด
ไอโกะหยิบต้นไม้มายื่นให้6ต้น แต่มายะหยิบไปเพียง5ต้นพร้มกับให้เงินไป
ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าจะมาเยี่ยม เออ.แล้วพวกที่เหลือล่ะเซรุมิพูดกับไอโกะเหมือนคนที่คุ้นกับไอโกะมานาน
ฉันจำไม่ได้ว่าเธอเคยรู้จักฉัน ส่วนพวกที่เหลือก็คงอยู่ข้างในกันหมด
ขอบใจนะ เออแล้วเข้าไปข้างในด้วย จะแนะนำใครคนหนึ่งเซรุมิเดินเข้าไปโดยมีไอโกะเดินตาม พอถึงในร้านเออHi หายไปไหนหมดล่ะ อ๋อเห็นแล้วโป้ง โดเรมีจัง,ฮาสึกิจัง,อนปุจัง แล้วก็มาโจริก้าด้วยเซรุมิพูดเมื่อเจอทุกคน
เอ๋! เธอรู้จักฉันด้วยเรอะ โอโหดังเป็นบ้าเลยมาโจพูดอย่างแปลกใจ
จะไม่รู้ได้ไงก็ฉัน คือมายะไงล่ะ คารุอิ มายะแต่ที่เปลี่ยนชื่อก็ไม่ได้อยากเปลี่ยนหรอก แต่เพราะว่าครอบครัวฉันอยู่ในอนาคต แล้วก็เปลี่ยนเพื่อจะได้เหมาะสมไงล่ะ แล้วนี่สำหรับพวกเธอ บายนะมายะพูดพลางส่งกระถางดอกไม้ให้ เมื่อส่งเสร็จเธอเตรียมจะไป แต่มีคนๆหนึ่งพูดขึ้นว่า
เธอจะไปไหนล่ะจ๊ะ พวกเราไปด้วยไดมั้ยจ๊ะฮาสึกินั่นเอง
ฉันก็จะไปหาแม่ แล้วก็จะกลับเซรุมิพูดเธอจะไปก็ตามใจ
ดังนั้นทั้งหมดจึงออกเดินทางไปที่บ้านเก่าของเขา พลางๆพูดถึงเกี่ยวกับนิสัยเซรุมิกับมายะเหมือนกับว่าไม่ใช่คนๆเดียวกัน จนกระทั่งเดินไปถึงหน้าบ้าน
อ๋าฉันต้องรีบไปแล้วล่ะเซรุมิพูดในขณะที่ตัวเริ่มจางเหมือนเมื่อครั้งก่อน แล้วจึงตัดสินใจกดกริ่งกริงก่อง
ใครคะมีคนๆหนึ่งพูดจากข้างใน คนๆนั้นก็คือคุณนายท้องโย้อย่กบสามี
เออขอโทษค่ะ คงทักผิดคนน่ะค่ะเซรุมิพูดในขณะที่เริ่มออ่นเพลียลงเออไม่ทราบว่าคนที่เคยอยู่ในห้องนี้ย้ายไปไหนค่ะ
ไม่มีใครย้ายไปไหนหรอกจ๊ะ น้าอยู่ที่นี่ตั้งนานแล้ว แล้วสามีน้าก็เพิ่งย้ายเข้ามาเมื่อ2อาทิตย์ก่อนนี่เอง ว่าแต่หนูเถอะอาการแบบนี้เหมือนคนที่น้ารู้จักเลยคณนายคนนี้ก็คืออดีตแม่ของมายะ
เอ้านี่ สำหรับคุณแม่หนูต้องไปแล้ว แล้วหนูจะมาเยี่ยมใหมนะคะ หนูรักแม่ค่ะ บ๊ายบายค่ะแม่ บ๊ายบายทุกคนเซรุมิยืนต้นไม้ให้ไป ทำให้คุณนายคนนั้นรู้ว่าเธอคือมายะ แล้วเซรุมิก็หมดสติลง แล้วก็จากไปในที่สุด เหลือร่องรอยเพียงแต่การ์ดใบหนึ่ง ที่เขียนว่า
สวัสดีทุกคน
ฉันหวังว่าพวกเธอจะได้อ่าน จ.ม. ฉบับนี้อยู่นะ ในตอนที่ฉันเขียนอยู่นี้เราอยู่ในอนาคตนะ เราคิดว่าพวกเธอคงมาหาได้แต่ก็ไม่รู้เเมื่อไรเอาเป็นว่าว่างๆฉันจะไปเยี่ยมพวเธอนะ ฉันอยู่ที่นี่ได้สัปดาห์หนึ่งฉันเบื่อมากเพี่อนสักคนก็ไม่มี ฉันก็เลยเขียนจดหมายแก้เซ็งงะ ฉันอยากให้พวกเธอมาหาฉันมั่งจังถึงแม้จะน่าเบี่อแต่ที่นี่นะมีแต่เทคโนโลยีไฮเทคมากเลยล่ะ พอแค่นี่ดีกว่านะ
หวังว่าจะเจอกันนะ
ชิคางิ เซรุมิ
(คารุอิ มายะ)
+_+END+_+
25 พฤษภาคม 2546 21:45 น.
หมูก้อย
เรื่อง เด็กหญิงปริศนา
เช้าที่สดใส ณ โลกแม่มด ได้ทำมาหากินกันอย่างรวดเร็ว ตื่นตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อเปิดร้าน จนถึงปิดร้าน ผ่านไปวันๆ วันแล้ววันเล่าอย่างซำซาก จนกระทั่งคืนหนึ่ง ได้มีพาพุพัดแรงมาก และมีช่องว่างแห่งมิติเวลาเกิดขึ้น แล้วก็มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆราวๆ2-3ขวบโผล่ออกมาจากช่องนั้น จนกระทั่งถึงเช้า ได้มีคนๆหนึ่งเข้ามาเห็น คนๆนั้นก็คือ น้องสาวของพระราชินีแห่งโลกแม่มดได้เก็บเด็กคนนั้นไปเลี้ยงไว้ในพระชวังตั้งแต่เด็ก จนกลายเป็นแม่ของเด็กคนนั้น และตั้งชื่อให้เด็กคนนั้นว่า คารุอิ มายะ หลังจานั้น5ปีมายะก็ได้กลายเป็นแม่มดฝึกหัด และเมื่อมายะอายุ8ปีก็ได้ย้ายไปอยู่ที่โลกมนุษย์ ได้เรียนโรงเรียนเดียวกับโดเรมี ฮาสึกิ ไอโกะ และอนปุ และเมื่อยิ่งรู้ว่าพวกนั้นทำงานอยู่ที่ร้านบ้านเวทมนต์ก็ยิ่งรู้ว่าพวกโดเรมีเป็นแม่มดฝึกหัด บวกกับเย็นวันนั้นที่เธอตามเข้าไปดู เธอก็ยิ่งมั่นใจยิ่งขึ้น เธอจึงเข้าไปทักขณะที่โดเรมีคุยกับมาโจริก้าว่า หวัดดี,หวัดดีคุณตัวเขียว ทั้งมาโจริก้า ทั้งโดเรมีต่างตกใจกันมาก แต่ก็แปรกใจที่ทำไมมายะไม่ตกใจเลย แต่ขณะนั้นมาโจริก้าก็แทรขึ้นมาว่าอย่างงั้นก็ต้องซื่อเข็มกลัดเพิ่มน่ะซี(มาโจริก้าขี้งก)
ไม่จำเป็นหรอกค่ะมายะพูดหน้าตาเฉย
อ้าวมาโจริก้าพูดด้วยสีหน้างุนงง
เพราะว่าฉัน เพราะฉันก็เป็นเป็นแม่มดฝึกหัดอยู่แล้วมายะพูด้วยน้ำตาคลอ
!!!หา!!! ไม่จริงง่ะ ทุกคนพูดพร้อมกัน
เอาน่ายังไง ฉักก็เป็นฉันอยู่วันยันค่ำนะแหละน่ามายะพูดปิดบังใจตัวเอง
แหมเธอล่ะเป็นซะอย่างงี้แหละโดเรมีพูดพร้อมตบบ่าเชิงปลอบใจ
ขณะนั้นเองพ่อของไอโกะก็มารับไอโกะ พ่อมารับลูกน่ะ
!หาพ่อฉันมารับแล้วไอโกะพูดออกมา
ทำไมมารับถึงนี่ล่ะ แถมเร็วจังฮาสึกิพูดแบบเชิงถาม
เออคือวันนี้เป็นวันเกิดฉันน่ะ ก็กะว่าจะไปฉลองกันร้านอาหารแถวนี้ล่ะไอโกะพูดแบบเอียงอาย
Happy Birthdayนะจ๊ะทุกคนพูดพร้อมกันยกเว้นมายะที่กำลังนึกถึงพ่อของตัวเอง
*_*_*_*
หลังจากที่กลับมา มายะก็ถามถึงพ่อของตนทันที แต่แม่ของเธอกลับบอกว่าพ่อของลูกน่ะไปทำงานต่างประเทศตั้งแต่ตอนที่ลูกยังเล็ก และที่ต้องไปเพราะเป็นหน้าที่ พ่อของลูกน่ะเป็นคนรวยมากจึงจำเป็นที่ต้องไปเพื่อช่วยให้แม่กับลูกไม่ต้องลำบาก ทีนี้เข้าใจรึย้งจ๊ะ
ค่ะ,หนูเข้าใจแล้วค่ะมายะพูดถึงกับยิ้มแก้มปริ
*_*_*_*
AM.8.00น.
นี่ๆตั้งแต่เธอมาเรียน เธอยังไม่ได้พูดถึงพ่อเธอเลยโดเรมีพูดลอย
ไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่ไปอยู่ต่างประเทศมายะพูดซึมๆ
ม่มีอะไรแน่นะ ทำไมทำหน้างั้นล่ะ?ฮาสึกิแปลกใจ
เออ..มีไรที่ไม่เข้าใจนิดหน่อยมายะพูด
ไม่สมเป็นเธอเลยโดเรมีพูดพร้อมตบหลังมายะ
แล้วทั้งหมดก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นมายะมีสภาพเลือนลาง แล้วทั้งหมดก็พามายะกลับบ้านโดยอ้างว่าเขาไม่สบายหนัก พอเมื่อถึงบ้าน แม่ก็ตกใจแถบช็อค แล้วก็สารภาพเรื่องทั้งหมด มายะเองก็เสียใจมากและเริ่มอ่อนเพลียตัวของมายะก็เริ่มจางลงเช่นกัน มายะตัดสินใจบอกความรู้สึกที่แท้จริงออกมา
แม่คะ สัญญากับหนูได้มั้ย ห้ามลืมหนูนะ หนูรักแม่ค่ะหนูคิดว่าคงถึงเวลาที่หนูต้องกลับไปแล้วมาพูดเสร็จก็หันไปทางที่พวกโดเรมียืน
โดเรมี ฮาสึกิ ไอโกะ แล้วก็อนปุจัง ฉันดีใจจริงๆที่ได้พบเพื่อนอย่างพวกเธอ ฝากแม่ฉันด้วย แล้วฉัน..จะ..มา..เยี่ยม..พูดจบมายะก็ค่อยๆหลับตาลง และร่างกายของมายะก็ค่อยๆเลือนลง เลื่อนลง และจางหายไปในที่สุด แล้วจู่ๆก็มีคนตะโกนออกมาว่าฉันจะรอเธอนะก็คือโดเรมีนั่นเอง หลังจากนั่นมาทุกคนก็ซึมลง และ3วันต่อมาก็ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน
หน้าส่วนตัว
418
