2 กรกฎาคม 2547 18:07 น.
หมูก้อย
อะไรกัน! หนีไปได้งั้นเหรอ เสียงของนายยูกิแสดงความเกรี้ยวกราดจนเห็นได้ชัด
เอ่อคือท่าทางมันเหมือนเตรียมป้องกันอยู่แล้วครับ สึบารุลูกสมุนคนสนิทเอ่ย
เฮ้อ! เอาเหอะ นายออกไปได้ นายยูกิตวาด ซึ่งสึบารุก็ออกไปในทันที
ฉันจะต้องยิ่งใหญ่ที่สุด.จะไม่มีใครพรากของรักไปจากฉันได้อีก.ฉันสัญญา..อายูมิฉันสัญญา นายยูกิพึมพำออกมา
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
คิดอะไรอยู่เซนจิ รึว่าคิดถึงคนที่ชื่อยูเอะ ฟูมะกระเซ้า ทำให้ร่างที่ยืนพิงผนังหันมา แต่แล้วก็หันกลับไป
ฉันก็ว่าน่ารักดีนะ เท่าที่ฟังจากพ่อนิสัยก็ดีนี่ ถ้านายไม่เอา.ฉันขอนะ ฟูมะส่งเสียงยียวนมาอีก เป็นผลให้เซนจิหันขวับมา
อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ฉันล้อนายเล่นน่า หัวใจฉันน่ะ.มีเจ้าของแล้ว ฟูมะพูดพร้อมกับยิ้มให้ตนเอง
คุยอะไรกันหนุ่มๆ คาเครุเดินเข้ามาทักอย่าอารมณ์ดี
ทั่วไปล่ะครับ ฟูมะกล่าว
เอาล่ะเซนจิ..เราเก็บของกลับบ้านได้แล้ว คาเครุกล่าว ซึ่งสร้างความตกใจและประหลาดใจให้ทั้งสองอย่างมาก
อะไรกันครับเราจะกลับง่ายๆอย่างนี้เหรอครับ ฟูมะร้องถาม
ไม่กลับแล้วจะทำอะไรล่ะ คาเครุถาม แม้ว่าจะเดาคำตอบได้ อยู่แล้ว
แล้วใครจะแก้แค้นให้แม่และทุกคนล่ะครับถ้าไม่ใช่เราจะปล่อยให้พวกเขาตายฟรีหรือ! ฟูมะถามอย่างเจ็บแค้น
เรื่องมันนานมาแล้วลืมได้ก็ลืมเถอะ..ฉันเชื่อว่าแม่ของเจ้าก็คิดเช่นนั้น คาเครุกล่าวอย่างหม่นหมอง
แต่.. ฟูมะพยายามจะพูด แต่คาเครุตัดบทเสียก่อน
ความแค้น.ไม่ทำให้ใครเป็นสุขหลอก..จำไว้ฟูมะ.เซนจิ.คราวนั้นถ้าว่ากันตามจริงคนที่ผิดที่สุดคงเป็นฉันนี่แหละ คาเครุกล่าวอย่างเศร้าสร้อย เหม่อมองออกไปไกลแสนไกล
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ก๊อกๆๆๆ แอ๊ดดดดดดดดด
อ่านอะไรอยู่ค่ะ อายะกะถามยูเอะซึ่งเพิ่งออกจากโรงพยาบาลมาได้ 2 3 วัน
ทั่วไปล่ะจ้ะ ยูเอะวางหนังสือลง
อายะกะเดินมานั่งที่ปลายเตียง
มีธุระอะไรกับพี่เหรอ ยูเอะถาม
ไม่มีแล้วมาหาไม่ได้เหรอ อายะกะทำเสียงน้อยใจ
ได้จ้าาาาา พี่ก็ยังไม่ว่าอะไรนี่ ยูเอะยิ้มอย่างเอ็นดู
แต่.จะว่าไม่มีธุระเลยก็ไม่เชิงนะ ก็เห็นว่าอากาศดี เลยว่าจะชวนไปเดินเล่นด้วยกันค่ะ อายะกะกล่าวหน้าบาน
อืม ก็ดีเหมือนกัน ยูเอะยิ้มรับ
วันที่พบกับเซนจิที่ทะเลสาบมิคาเงะก็อากาศดีอย่างนี้เอง คิดแล้วพาลให้คิดถึงเขาจริงๆ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ยูเอะและอายะกะนั่งเท้าจุ่มน้ำที่ลำธาร ในสวนของเธอ
หนูมีเรื่องจะบอกด้วยค่ะ คือหนูได้ยินพวกบอร์ดี้การ์ดของคุณพ่อคุยกันว่า..เรื่องของคุณพ่อกับคาเครุ เป็นเรื่องราวความแค้นเมื่อ 13 ปีก่อน ซึ่งหนูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องมันเป็นอย่างไร อยู่ๆอายะกะก็กล่าวขึ้นมา ทำให้ยูเอะซึ่งกำลังเพลิดเพลินกับธรรมชาติต้องชะงัก
ยูเอะไม่กล่าวอะไรได้แต่เหม่อมองไปยังท้องฟ้ากว้างใหญ่
ป่านนี้พวกเซนจิจะเป็นอย่างไรบ้างนะ เขาคิดจะทำอะไรต่อไป พวกเขากับพ่อมีความแค้นอะไรกัน เขาจะอภัยให้กันได้ไหมนะ สุดท้ายเรื่องนี้จะจบอย่างไร อำนาจและความแค้น เคยทำให้ใครเป็นสุขบ้าง เพื่อสิ่งเหล่านี้มันคุ้มแล้วหรือที่จะและเอาความสุขทั้งหลายในชีวิตไป ยูเอะคิดอย่างเศร้าสร้อย สีหน้าของเธอคงหม่นหมองจนอายะกะสังเกตได้
อายะกะวางมือลงบนไหล่ของยูเอะอย่างแผ่วเบาเป็นเชิงปลอบ ยูเอะหันมายิ้มให้อายะกะ
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หนูจะอยู่ข้างพี่เสมอค่ะ อายะกะกล่าวอย่างหนักแน่น เป็นผลให้ยูเอะยิ้มออกมาอย่างตื้นตัน
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
นายยูกิยืนอยู่ริมระเบียงแหงนหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน นานเท่าไรแล้วที่เขาไม่ได้มองดูความงามบนท้องฟ้านานเท่าไรแล้วที่เขาต้องยืนอย่างเดียวดาย.
ใกล้แล้ว.อายูมิ.ใกล้ถึงเวลาที่เมืองB จะสยบอยู่แทบเท้าเราแล้ว ใกล้แล้วที่ฉันจะสามารถแก้แค้นให้เธอคอยดูนะที่รัก. ยูกิพึมพำ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
16 มิถุนายน 2547 18:12 น.
หมูก้อย
ยูเอะวิ่งตรงไปยังที่เกิดเหตุอย่างไม่คิดชีวิต เธอรู้สึกว่าแผลฉีกและมีเลือดไหลออกมาจำนวนมาก แต่เธอไม่ได้คำนึงถึงมัน
ใกล้เข้าไปเรื่อยๆ จนได้กลิ่นดินปืนและคาวเลือด เลือด! เลือดของใครล่ะ คาเครุ! เซนจิ! หรือคนอื่น!
ฉับพลัน! มือของใครบางคนก็ดึงยูเอะเข้าสู่มุมมืดก่อนที่เธอจะถึงจุดหมาย
ปล่อยนะ ยูเอะตกใจ เธอทั้งร้องทั้งดิ้น
นี่หนูเองนะ เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหูยูเอะ เธอจึงหยุดดิ้นลงอย่างฉับพลัน
อายะกะ! ยูเอะร้องอย่างดีใจระคนแปลกใจ
เฮ้อ.. ค่ะ หนูเอง อายะกะระบายลมหายใจอย่างโล่งอก เมื่อยูเอะหยุดดิ้น
อายะกะเซนจิคาเครุเขา.. ยูเอะละล่ำละลักพยายามบอกความประสงค์ของตนแต่ไม่รู้จะเริ่มอย่างไร
หนูเข้าใจค่ะ พี่ไม่ต้องห่วง พวกเขาไม่เป็นอะไรหลอกค่ะ อายะกะพูดอย่างใจเย็น
ยูเอะยังมีท่าทีไม่เข้าใจและกระวนกระวายเป็นอย่างยิ่ง
พวกเขาจะปลอดภัยค่ะ หนูรับรอง อายะกะกล่าวต่อพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ตามแบบฉบับ
ยูเอะยังละล้าละลัง อายะกะจึงดึงมือมา
กลับห้องก่อนเถอะค่ะแล้วจะเล่าให้ฟัง แล้วอายะกะก็เดินนำไป
ยูเอะเดืนตามไปได้สักพัก เธอก็รู้สึกหน้ามืด เธอพยายามจะบอกอายะกะแต่ยังไม่ทันมีเสียงออกมาสติของเธอก็สิ้นลง
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ยูเอะตื่นขึ้นมาในห้องสีขาวสว่างใส ที่แขนมีสายระโยงระยางเต็มไปหมด เธอยังมึนศีรษะเล็กน้อย
ตื่นแล้วเหรอค่ะ เสียงของอายะกะแว่วเข้ามาในโสตประสาท
อืม. ยูเอะส่งเสียง
อาการเป็นไงบ้างค่ะ อายะกะถามอย่างเป็นห่วง
พี่ก็.ไม่เป็นอะไรแล้ว แค่เพลียๆ ยูเอะตอบอย่างอ่อนล้า
งั้นก็นอนพักเถอะค่ะ อายะกะพูดอย่างอ่อนโยน
ที่นี่ที่ไหน คาเครุกับเซนจิล่ะ ยูเอะถามอย่างเป็นกังวน
เฮ้อ! ลืมตาได้ก็เอาเลยเหรอพี่เรา อายะกะกล่าวล้อเลียน
ก็เขาชวยพี่ไว้นี่ ยูเอะแก้เขิน
อืม.จะพยายามเชื่อนะว่าแค่นี้ อายะกะยังแหย่ต่อ
ยูเอะหน้าแดงถนัดตา
ก็ได้ค่ะ.คาเครุกับเซนจิหนีไปได้ค่ะ อายะกะกล่าวเมื่อเห็นว่าหยอกพี่สาวพอสมควรแล้ว
เฮ้อ.ว่าแต่เราเกี่ยวอะไรกับพวกเขาล่ะ ยูเอะถอนใจอย่างโล่งอกก่อนซักเรื่องของน้องสาวตัวแสบเมื่อนึกได้
ก็เริ่มอย่างไรดีล่ะ อายะกะทำท่าคิดหนัก
เรารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร ยูเอะตั้งประเด็น
อืม..พอพี่หายไปหนูก็ตามหาจนพบว่า คนที่ยิงพี่เป็นมือปืนในสังกัดของพวกเราเอง ซึ่งคุณพ่อให้ไปฆ่าเซนจิ แต่พี่รับเคราะแทน เมื่อรูเช่นนนี้หนูก็เริ่มสำรวจความเคลื่อนไหวของพ่ออย่างจริงจัง จนวันหนึ่งก็พบห้องลับที่กักขังนายฟูมะ หนูแอบไปคุยกับนายฟูมะก็รู้ว่าพ่อจับเขามา เพื่อบีบบังคับนายคาเครุ แต่เมื่อนายคาเครุได้ตัวพี่ไปก็เอาพี่มาแลกกับลูกชาย และจะมีการแลกตัวกันในวันไหน ตอนนั้นหนูรู้ว่าพี่จะปลอดภัยก็สบายใจแล้ว.. แต่ก่อนหน้าวันแลกตัว 2-3 วัน หนูก็แอบได้ยินแผนการของคุณพ่อ.. อายะกะหยุดเอาไว้เท่านี้
ทำไมพ่อทำแบบนี้.. ยูเอะไม่อยากเชื่อว่าพ่อของเธอจะทำเรื่องเช่นนี้ได้
ผลประโยชน์ อายะกะกล่าวอย่างขมขื่น
ทั้งคู่ต่างเงียบไปพักใหญ่
ว่าแต่พวกเขาหนีไปได้อย่างไรกัน ยูเอะถามทำลายความเงียบ
พอหนูรู้ว่าพ่อจะทำอย่างไรในวันนั้น หนูก็รู้สึกละอายหากปล่อยให้มันเกิดขึ้นและ..พี่คงเสียใจมาก..จากคำบอกเล่าของฟูมะหนูจึงรู้ว่าพวกเขาน่าจะอยู่ที่ไหน จากนั้นหนูก็บอกแผนการของคุณพ่อให้เขาฟังหนูไม่รู้ที่ทำไปมันถูกรึเปล่า อายะกะกล่าวด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด
อาจจะถูก..และอาจจะไม่ถูก ยูเอะกล่าว
อืม..จริงของพี่ อายะกะเห็นด้วย
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
9 มิถุนายน 2547 15:13 น.
หมูก้อย
เป็นเวลาเกือบ 2 สัปดาห์แล้วที่ยูเอะอยู่กับเซนจิและคาเครุ คาเครุเอ็นดูเธอเปรียบเสมือนว่าเธอเป็นลูกหลานมาตลอด ส่วนเซนจินั่นหรือ..ก็ยังคงเย็นชาเสมอมา และยังมีช่วงหลังๆมานี้ยังมีท่าทีเหมือนไม่อยากเข้าใกล้เธออีกด้วย ทำให้ยูเอะรู้สึกท้อแท้อย่างมาก
บาดแผลของเธอดีขึ้นมากแล้ว ตอนนี้เธอพอจะลุกเดินเองได้แล้ว แต่เธอก็ไม่ได้ไปไหนไกลจากเตียงมากนัก
ช่วงเวลาเช่นนี้ทรมานยูเอะมากทีเดียว เธอไม่มีทั้งเพื่อนและที่ปรึกษาอย่างอายะกะ ไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน ทั้งยังต้องทนกับความเย็นชาของเซนจิมาเกือบเดือน คิดแล้วก็ชวนให้คิดถึงบ้านยิ่งนัก
คิดอะไรอยูเหรอ ยูเอะ เสียงของคาเครุดังขึ้นจากข้างหลัง
ก็..คิดเรื่อยเปื่อยน่ะค่ะ ยูเอะตอบยิ้มๆ
คิดถึงบ้านล่ะสิ คาเครุกล่าวด้วยสีหน้าอ่อนโยนเป็นปกติ แต่ทำให้ยูเอะสะดุ้งทีเดียว
เขารู้อยู่แล้วหรือว่าเราเป็นใคร ยูเอะคิดอย่างตระหนก
คาเครุเหมือนจะจับความคิดของยูเอะได้
ฉันรู้แต่แรกแล้วว่าเธอเป็นใคร เธอคิดว่าฉันจะช่วยคนโดยไม่รู้เลยหรือว่าเขาเป็นใคร หึหึ ถ้าฉันทำอย่างนั้นฉันคงตายไปหลายรอบแล้ว แต่เธอไม่ต้องกังวนหลอก ถึงเธอจะเป็นลูกของเขา ถึงเขาจะเป็นศรัตรูของฉัน แต่เธอไม่ใช่ตัวเขานี่ คาเครุกล่าวอย่างนุ่มนวล
ยูเอะมองคาเครุด้วยแววเคารพอย่างสูง คาเครุยื่นมือมาวางบนศีรษะของยูเอะอย่างเอ็นดู
ฉะนั้น ไม่มีอะไรต้องกังวนแล้วนะ คาเครุกล่าว
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
เวลาผ่านไปอีกหลายวันความต้องการที่จะไปสูดอากาศข้างนอกของยูเอะก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนวันนี้ยูเอะตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะต้องออกไปเดินเล่นข้างนอกให้ได้
ในคืนนั้นยูเอะลุกจากที่นอนออกไปที่บันไดทางออกซึ่งคาเครุเคยบอกเอาไว้
ที่ที่พวกเธออยู่เป็นห้องใต้ดินของบ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง ซึ่งไม่น่าเชื่อว่าข้างใต้จะมีสถานที่แบบนี้ซ่อนอยู่
มาถึงสุดปลายบันไดเป็นไม้กระดานปิดอยู่ ยูเอะต้องออกแรงยกขึ้น ทำให้เธอเจ็บไหล่ซ้ายขึ้นมาทันที แผลของเธอมีเลือดซึมออกมา เธอต้องกล้ำกลืนความเจ็บปวดเอาไว้ เพราะไม่ต้องการให้เสียงของเธอปลุกใครตื่นขึ้นมา ในที่สุดไม้กระดานเปิดออกมา เธอรีบไต่ออกสู่พื้นดิน
บ้านเล็กหลังนี้เหมือนเป็นบ้านร้างมีฝุ่นเกรอะ ยูเอะเดินสำรวจไปเรื่อยๆ แล้วตัดสินใจเดินออกสู่หลังบ้าน
สนามหญ้าหลังบ้านแห่งนี้สวยงามทีเดียว มีหญ้าขึ้นเขียวขจีราวกับพรมปู เบื้องบนมีดวงจันทร์และดวงดาวเต็มท้องฟ้าไปหมด ยูเอะอดไม่ได้ที่จะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นหญ้าที่อ่อนนุ่มนั้น
ยูเอะถูกความงามบนท้องฟ้าสะกดสายตาเสียแล้ว อากาศข้างนอกหนาวมากแต่ยูเอะยังไม่ปรารถนาจะกลับเข้าไป
ตอนนี้อายะกะกับคุณพ่อจะทำอะไรอยู่นะ ยูเอะคิด
ลมหนาวระรอกแล้วระรอกเล่าพัดมาต้องกายยูเอะ จนร่างของเธอเริ่มสั่น
จู่ๆ ยูเอะก็รู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่นหลัง ซึ่งได้เพิ่มเสื้อครุมสีดำขึ้นมา เธอหันกลับไปจึงพบว่าเป็น..เซนจิ!
ออกมาอย่างนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายหลอก เซนจิกล่าวเรียบๆ แต่เหมือนน้ำรดลงหัวใจของยูเอะจนชุ่ม
อย่างน้อยเขาก็ยังห่วงเราอยู่บ้างเหมือนกัน..แม้ว่ามันจะน้อยนิดเต็มที
เซนจิคงไม่เห็นหลอกว่าหน้าของยูเอะแดงขึ้นมา เพราะบริเวณนั้นแม้ไม่มืดมาก แต่ก็ไม่สว่างนัก
ฉันก็แค่..อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างเท่านั้น และฉันก็กำลังจะกลับแล้ว ยูเอะกล่าว กลัวเซนจิจะเข้าใจผิด
ยูเอะทำท่าจะลุก แต่เซนจิกลับทรุดลงข้างๆเธอ ทำให้ยูเอะชะงัก
ฉันก็อยากเปลี่ยนบรรยากาศเหมือนกัน..แต่ถ้าเธออยากกลับก็ไปก่อนได้ เซนจิกล่าว
ไม่เป็นไร..ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ ยูเอะกล่าว
ทั้งคู่ต่างนั่งกันอย่างเงียบๆ อยู่นาน
ไม่หนาวหรือ.เซนจิ ยูเอะกล่าวพร้อมกับยื่นเสื้อครุมที่เขาสละให้คืน แต่เซนจิไม่รับ
ฉันไม่เป็นไรเธอสิ แผลยังไม่หายดีเลย เซนจิกล่าว ทั้งที่ตัวเขามีเพียงเสื้อกล้ามบางๆตัวเดียว
ยูเอะจำต้องรับมา เธอรู้สึกว่าถ้าใส่มันแล้วจะเป็นการเอาเปรียบคนข้างๆ เธอจึงนำมากอดไว้แทน
เสื้อมีไว้ใส่ไม่ได้มีไว้กอด เซนจิกล่าวพยายามทำเสียงให้ปกติแต่ยังมีแววขบขันอยู่ดี
ยูเอะหน้าแดงวูบ รีบครี่เสื้อมาครุมตัว
จากนั้นทั้งสองก็นั่งเงียบไป
กลับกันได้แล้ว ดึกมากแล้วนะ เซนจิลุกขึ้นยืนพร้อมกับยื่นมือให้ยูเอะ เธอไม่อาจเห็นสีหน้าของเขาได้ชัดเจน แต่เธอรู้สึกถึงแววตาที่เปลี่ยนไป!
จ้ะ ยูเอะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เซนจิ พร้อมกับวางมือบนมือของเขา แล้วทั้งคู่ก็กลับลงสู่ห้องใต้พิภพ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
วันนี้เราจะพาเธอไปส่งที่บ้าน คาเครุกล่าว
ยูเอะไม่รู้ว่าเธอจะดีใจหรือเสียใจดี เธอกำลังจะได้กลับบ้าน บ้านที่เฝ้าคิดถึง แต่เธอคงต้องจากเซนจิและคาเครุตลอดกาล!
ไปส่งหนูที่บ้าน? คุณกับคุณพ่อไม่ใช่ว่าไม่ถูกกันหรือค่ะ ยูเอะถามอย่างสงสัย
นั่นก็ใช่แต่เราต้องไปรับตัวลูกชายของฉันคืนด้วย.มันเป็นข้อแลกเปลี่ยน คาเครุกล่าว แต่ฉันก็รักและเอ็นดูหนูจริงๆ นะ คาเครุเสริม
ค่ะ ยูเอะรับคำสั้นๆ พร้อมสะกดกลั้นน้ำตา เธอก็รักและเคารพคาเครุเสมอ
แต่เราไม่ได้ไปตอนนี้หลอก ค่ำๆค่อยไป คาเครุกล่าวเชิงปลอบ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ในที่สุดเวลาที่จะได้กลับบ้านก็มาถึง เธอเห็นพ่อของเธอและมือปืนของพ่อหลายคนยืนรออยู่ ในกลุ่มนั้นมีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาแต่ซีดเซียวอยู่ด้วย เธอเดาว่าคงจะเป็นลูกชายของคาเครุนั่นเอง น่าแปลกที่ในกลุ่มไม่มีอายะกะ ทั้งที่หล่อนน่าจะเป็นคนแรกที่เธอจะเห็น
พ่อค่ะ ยูเอะเดินเข้าหาผู้เป็นบิดาทันที
นายยูกิคว้าตัวยูเอะมากอดทันที
โอ้ย. ยูเอะครางเพราะบาดแผลเปิด
นายยูกิรีบคลายวงแขนออก
ลูกเป็นอย่างไรบ้าง.พ่อได้ข่าวว่าลูกถูกยิง นายยูกิถามอย่างเป็นห่วง
ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ดีที่ได้คุณคาเครุกับคุณเซนจิช่วยไว้ ยูเอะกล่าวอย่างซาบซึ้ง
นายยูกิส่งสายตาเย็นชาไปยังคนต่างถิ่นทั้ง 2
แล้วแกจะคืนคนของเราได้รึยัง เซนจิกล่าวอย่างเย็นชา
ก็เอาไปสิ นายยูกิให้สัญญาณลูกน้อง พร้อมกับพายูเอะเดินจากไป
ยูเอะส่งสายตาอาลัยอาวรณ์ไปยังคาเครุและเซนจิ ถ้าตาเธอไม่ฝาด เธอเห็นเซนจิหันมามองเธอแวบนึงแล้วหันไป
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทันใดนั้นเสียงปืนก็ระเบิดขึ้นอย่างไม่คาดฝัน เป็นคนของพ่อเธอเองที่เปิดฉาก
ม่ายยยยยยยยย ยูเอะร้อง พร้อมกับสะบัดมือจากนายยูกิ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
30 พฤษภาคม 2547 19:24 น.
หมูก้อย
อายะกะยืนเกาะขอบหน้าต่างเหม่อมองท้องฟ้าอย่างเลื่อนลอย ยูเอะหายไปร่วมสัปดาห์แล้ว จนบัดนี้ยังพบแค่ว่าจักรยานของยูเอะพังยับเยิน ทว่าบริเวณที่เกิดอุบัติเหตุไม่มีวี่แววว่ามีผู้ได้รับบาดเจ็บ แต่ห่างออกไปเล็กน้อยกลับมีกองเลือดกองใหญ่มีรอยลากเป็นทางยาวไปในทิศใต้แล้วหายไป และห่างออกไปอีกประมาณ 100 เมตร มีกองเลือดหย่อมหนึ่งซึ่งหยดไปตามรายทางในทิศเหนือ พวกเธอตามจนพบศพชายคนหนึ่งในโกดังร้าง แต่จากสภาพเหมือนชายคนนั้นจะถูกยิงซ้ำอีกที อย่างไรก็ตามเธอได้พยายามสืบหาข้อมูลเกี่ยวกับชายคนนี้แต่ยังไม่คืบหน้า เธอไม่ทราบว่าเหตุการณ์นี้เกี่ยวข้องอะไรกับยูเอะ แต่เธอรู้สึกได้ว่าไม่ใช่เรื่องดี
เช้าวันนั้นอายะกะก็รู้ว่ายูเอะกำลังจะออกไปข้างนอก แต่เธอเข้าใจว่ายูเอะอยากอยู่คนเดียวเธอจึงปล่อยไป
ถ้าวันนั้นเราตามไปด้วยคงไม่เป็นอย่างนี้ อายะกะรู้สึกผิดอย่างมาก
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
อายะกะยังไม่ละความพยายามที่จะตามหายูเอะ อย่างแรกเธอต้องรู้ให้ได้ว่าศพชายที่เธอพบในโกดังร้างเป็นใคร เธอตัดสินใจเข้าห้องสมุด
ห้องสมุดที่มีในบ้านของเธออาจแปลกสำหรับคนทั่วไป เพราะส่วนใหญ่จะเป็นหนังสือรวบรวมประวัติของบุคคลและสถานที่ต่างๆ โดยมากเป็นคนในตระกูลของเธอเขียนเองและไม่เผยแพร่ที่ไหน เนื่องจากหนังสือในนี้กว่าครึ่งเป็นประวัติของมาเฟีย มือปืน และพวกใต้ดินประเภทต่างๆ รวมไปถึงแผนที่และภูมิศาสตร์ของเมืองต่างๆ
เธอดูตามประวัติมือปืนทั้งในหนังสือมือปืนอิสระและมือปืนในสังกัดของมาเฟียทุกคน
เธอใช้เวลาวันแล้ววันเล่าอยู่ในห้องสมุด หนังสือเล่มหนาที่เธอดูผ่านไปหลายสิบเล่มยังไม่มีเล่มไหนที่เธอต้องการ แต่คนอย่างอายะกะลองคิดจะทำอะไรแล้วล่ะก็ไม่ได้ไม่เลิก!
เธอเปิดหนังสือเล่มแล้วเล่มเล่า จนมาถึงหนังสือเล่มหนึ่ง!
มือปืนในสังกัดตระกูลคุโรโดะ
ไม่รู้ว่าเธอคิดอย่างไรจึงหยิบหนังสือเล่มนี้มา อาจเพราะเธอคือ คุโรโดะ อายะกะ จึงต้องอยากรู้จักคนในสังกัดบ้าง
เล่มนี้เอาไว้ทีหลังดีกว่า แล้วเธอก็เปิดเล่มอื่นต่อไป
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ผ่านไปอีก 2 วันเธอจึงดูหนังสือที่เธอเลือกมาจนหมด
เธอคิดไว้ว่าต่อไปเธอจะดูหนังสือเกี่ยวกับพวกพ่อค้าในตลาดมืด เธอจึงยกกองหนังสือที่ดูแล้วไปเก็บ แต่ด้วยความหนักและความสูงของมัน หนังสือที่สูงเป็นตั้งก็ได้ล้มโครมลงมา อายะกะแทบจะจมอยู่ในกองหนังสือเลยทีเดียว
โอยเจ็บชะมัด อายะกะครวญเบาๆ แต่แล้วสายตาของอายะกะก็เหลือบไปเห็นใบหน้าที่เฝ้าค้นหา!
อายะกะรีบหยิบขึ้นมาอ่านอย่างละเอียด
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
โกคิ มาซางิ
บิดา โกคิ บาโชว (ล้างมือแล้ว)
มารดา โทบะ ฮินาโกะ
อายุ ประมาณ 35 ปี
รูปร่าง สูงใหญ่ สูง 188 ซ.ม.
สีผิว ขาว
สีผม ดำ
สีตา ดำ
ที่อยู่ประจำ 45/26 ถ.A24 ชานเมือง A
อาวุธ ปืนยาวติดเรเซอร์
ความถนัด ลอบสังหาร
นิสัย มีความอดทนสูง
จุดเด่น ทรหด จงรักภักดี
จุดด้อย ไม่รอบครอบ
สถานภาพ มีพี่ชาย 2 คนเสียชีวิตแล้วทั้งคู่ แต่งงานกับโทสึบะ นามิ มีลูกชาย 1 คน คือ โกคิ ทาคารุ
ฐานะ เป็นบุตรคนที่ 3 ของโกคิ บาโชว มือปืนในสังกัดตระกูลคุโรโดะ ซึ่งตระกูลโกคิเป็นผู้จงรัภดีต่อตระกูลคุโรโดะมาตลอด
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ที่แท้เขาเป็นคนของคุณพ่อนี่เอง แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น อายะกะครุ่นคิดอย่างหนัก ข่าวนี้ทำให้เธอสับสน ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจถามว่าจะต้องพ่อของเธอให้รู้เรื่อง
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ก่อนที่อายะกะจะเปิดประตูห้องของผู้เป็นพ่อเธอก็ได้ยินเสียงเกรี้ยวกราดของเจ้าของห้องดังอยู่ข้างใน เธอจึงเปลี่ยนมาเป็นเอาหูทาบกับประตูแทน
อะไรกัน! ยังหาไม่เจออีกหรือ เสียงนายยูกิแสดงถึงความเกรี้ยวกราด
ก็ได้คราวนี้ฉันยอมให้แก เจ้าคาเครุ ในที่สุดนายยูกิก็กล่าวขึ้นอีก นายไปได้แล้วสึบารุ
เมื่อได้ยินดังนั้นอายะกะรีบถอยออกมาอย่างรวดเร็ว เธอได้เบอะแสแล้ว และเธอตัดสินใจแล้วว่าจะสืบเรื่องนี้เอง
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
29 พฤษภาคม 2547 09:52 น.
หมูก้อย
เช้าวันนี้อากาศแจ่มใสเหลือเกิน แต่ในใจยูเอะกลับหม่นหมองยิ่งนัก เธอปั่นจักรยานไปตามถนนยามเช้าซึ่งมีผู้คนไม่มากนัก เธอออกมาโดยไม่ได้บอกใครแม้แต่อายะกะ..
เธอปั่นจักรยานมาเรื่อยๆจนถึงทะเลสาปมิคาเงะอันเก่าแก่และสวยงาม ในยามนี้เส้นขอบฟ้าซึ่งทาบจรดกับผืนน้ำเริ่มมีแสงทองระเรื่อบ่งบอกว่าวันใหม่กำลังจะเริ่มต้น
ในยามนี้ที่นี่ช่างเงียบสงบ แต่กระนั้นเธอก็ไม่ได้อยู่ลำพัง เพราะในบริเวณนั้นยังมีชาย2 3 คนวิ่งออกกำลังกายอยู่ และมีคนผู้หนึ่งซึ่งเธอเห็นเพียงด้านข้าง เขากำลังเหม่อมองไปยังทะเลสาปอันกว้างใหญ่ จากที่มุมมองเห็นผืนน้ำและผืนฟ้าช่างสนิทแนบแน่นราวกับเป็นผืนเดียวกัน แต่ความจริงเล่า!
ปรี้นนนนนนนนน!!!!!!!!!!
เสียงแตรดังสนั่น ปลุกยูเอะจากภวังค์
เธอรีบหันกลับมามอง เธอจึงได้เห็นรถ 6 ล้อพุ่งตรงมายังเธออย่างรวดเร็ว! ระยะของมันห่างจากเธอไม่ถึง 5 เมตร!
โครม! เสียงดังสนั่น จักรยานถูกรถ 6 ล้อ เหยียบจนมีสภาพไม่ต่างจากเศษเหล็ก!
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
คุณ เป็นอะไรรึเปล่า เสียงทุ้มแต่ติดจะไร้อารมณ์ถามขึ้น ทำให้ยูเอะรู้สึกตัวจากอาการตะลึงและรู้สึกว่าตนได้นอนทับร่างหนึ่งอยู่ เธอจึงรีบพลิกตัวออกมาจึงเห็นหน้าเขาได้อย่างชัดเจน เธอชาไปทั้งร่างรู้สึกว่าหน้าร้อนวูบวาบ หายใจขัด หัวใจเต้นเร็วผิดจังหวะขึ้นมาทันที เพราะเขาคนนั้นคือ..เซนจิ
แน่นอนเขาคงจำเธอไม่ได้ เพราะวันนั้นเธอสวมฮูดปิดหน้า
บ้านคุณอยู่ไหนเดี๋ยวผมไปส่ง เซนจิถาม
มะ.ไม่เป็นไรค่ะ ยูเอะตอบละล่ำละลัก ฉันกลับเองได้ เธอกล่าวต่อเมื่อเริ่มควบคุมอารมณ์ได้
กล่าวจบเธอก็เดินไปยังซากรถจักรยานทำท่าเหมือนจะหอบกลับไปด้วย
มันซ่อมไม่ได้แล้วล่ะคุณ เซนจิกล่าวเมื่อเห็นท่าทางของเธอ
ยูเอะชะงัก ในที่สุดก็ตัดใจปล่อยมันไว้ แล้วเธอจะบอกที่บ้านอย่างไรดี!
ในขณะที่เธอเดินจากไปนั้น สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นชายชุดดำคนหนึ่งเล็งปืนมายังเซนจิ!
เธอวิ่งกลับไปแล้วผลักเซนจิสุดแรง!
เปรี้ยง!
ยูเอะรู้สึกเจ็บแปลบที่ไหล่ซ้ายอย่างรุนแรง หูของเธออื้อไปหมด ตาของเธอพร่าจนแทบมองไม่เห็นอะไรแล้ว สัมผัสเดียวที่รับรู้คือตอนนี้รอบพื้นมีแต่เลือด! เลือดของเธอ! แต่เธอก็ยังพยายามขืนตัวลืมตาขึ้นมองหาเซนจิ ในที่สุดเธอก็เห็นเขาแวบหนึ่ง จากนั้นสติของเธอก็ดับวูบ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ยูเอะลืมตาขึ้นมาในห้องมืดๆ แห่งหนึ่งซึ่งเธอไม่รู้เลยว่าที่นี่คือที่ไหน เธอยันตัวจะลุกขึ้นแต่ก็ต้องทิ้งตัวลงไปอีกด้วยความเจ็บปวด เธอเริ่มตั้งสติได้ อย่างแรกเธอต้องรู้ให้ได้ว่าที่นี่ที่ไหน?และตอนนี้เธออยู่กับใคร?
ที่นี่. ยูเอะพูดออกมาได้เท่านี้ก็รู้สึกเจ็บหน้าอก ของเหลวในกายตีวูบขึ้นมา เธอพยายามฝืนกลืนมันลงไปอย่างยากเย็น นับว่าอาการบาดเจ็บของเธอไม่น้อยเลยจริงๆ
แล้วนี่เขาอยู่ไหนนะ จะปลอดภัยรึเปล่า ใช่เขารึไม่ที่พาเรามา แล้วที่บ้านเราจะรู้รึยัง ถ้ารู้แล้วพวกเขาจะรู้สึกอย่างไร จะทำอย่างไร ยูเอะนอนคิดไปเรื่อยๆ ในที่สุดเธอก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ยูเอะไม่รู้ว่าเธอหลับไปนานแค่ไหน เธอรู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อมีของเย็นๆ มาทาบที่หน้าผากเธอจึงลืมตาขึ้น
เป็นเซนจินั่นเอง! เขากำลังเช็ดตัวให้ยูเอะอย่างขมักขเม้น
มือของเซนจิชงักเล็กน้อยเมื่อเห็นยูเอะลืมตา
ที่นี่.ที่ไหน. พูดได้เพียงเท่านี้ยูเอะก็รู้สึกเจ็บอกขึ้นมาอีก และคราวนี้เธอไม่อาจยั้งของเหลวไว้ได้ทัน เธอจึงกระเลือดออกมาคำใหญ่
เซนจินำผ้าอีกฝืนมาเช็ดเลือดที่ปากให้ยูเอะ
คุณนอนอยู่เฉยๆ เถอะ ไว้ดีขึ้นกว่านี้แล้วค่อยพูด เซนจิกล่าวเสียงเรียบ
แล้วเธอก็ไม่จำเป็นต้องรู้หลอกว่าที่นี่ที่ไหน เอาเป็นว่าที่นี่ปลอดภัยก็แล้วกัน เซนจิกล่าวต่ออย่างเย็นชา
อ้าวแม่หนูนี่ฟื้นแล้วเรอะ อีกเสียงสอดขึ้นมา เจ้าของเสียงคงเป็นชายสูงวัย
ครับ เซนจิรับคำ
แล้วยูเอะก็เห็นชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินออกมาจากมุมมืด
ชายคนนั้นแม้สูงวัยแต่ท่าทางยังแข็งแรงและองอาจน่าเกรงขาม ยูเอะเดาว่าคงเป็นชินโด คาเครุ ซึ่งเธอก็เดาไม่ผิด!
ฉันชื่อคาเครุนะ ส่วนนี่คือเซนจิลูกชายของฉัน คาเครุแนะนำ
ยูเอะทำท่าว่ารับรู้แล้ว
แม่หนูพักผ่อนเถอะ หายดีแล้วยงมีโอกาสคุยกันอีกเยอะ คาเครุกลาวอย่างอารมณ์ดี ถ้ายูเอะไม่รู้จักคาเครุ เธอคงรู้สึกดีกว่านี้ ตอนนี้เขาเหมือนชายชราใจดีคนหนึ่งเท่านั้น
ตอนนี้ก็ดีอยู่หลอก แต่เมื่อเขารู้ว่าเราเป็นใครล่ะจะเป็นอย่างไร? เราจะปิดบังเรื่องนี้ได้นานแค่ไหนนะ ยูเอะคิดอย่างหนักใจ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
หน้าส่วนตัว
527
