4 พฤษภาคม 2548 15:17 น.
หมื่นปีแสง
ถึงที่แล้วสายตามองออกไปรอบ
ตนคอยบอกว่าดีใจอย่างสุดซึ้ง
ถึงที่แล้วหมายปองไว้เป็นที่หนึ่ง
ตนจึงเดินส่งสายตาไปให้เธอ(บ้าน)
พักเหนื่อยหน่อยแบกข้าวของลงจากบ่า
ขึ้นไปหาที่นอนพับหลับตรงไหน
ตรงห้องนี้ถูกใจมากรีบเร็วไว
หิ้วของไปเก็บเข้าที่ดั่งใจปอง
แล้วลงมาหาของกินเพราะท้องหิว
ใจมันกิ่วใจมันหวิวแปลกจริงหนอ
หยิบอาหารมาเข้าปากไม่รีรอ
น้ำลายสอหลานหลานเห็นเลยขอกิน
พอตกดึกก็แวะไปแถวตลาด
เดินตามทางผู้คนมากรายล้อมอยู่
คนหลายคนตาหลายตามาเป็นคู่
แต่มาดูตัวเราเองเปลียวใจจัง
ทานข้าวต้มตอนรอบดึกสักหนึ่งถ้วย
อีกข้าวสวยแสนอร่อยจังเลยหนอ
กับข้าวปลาอีกหลายอย่างที่ต้องรอ
ไข่เจียวทอดหอมอร่อยได้ลิ้มลอง
(ไข่เจียว + ปู) อ่ะนะ
ทานเสร็จแล้วต้องต่อด้วยของหวานหวาน
เลยเดินผ่านมาทางนี้น้ำแข็งใส
นั้นสีแดงนั้นสีเขียวเย้ายวนใจ
ต้องเข้าไปสั่งข้าวโพดของโปรดเรา
โอ้ยอิ่มจังเธอเอยฉันพุงกาง
เหมือนอึ่งอ่างกับคางคกตัวพองขึ้น
เลยเดินย่อยสักหลายรอบเริ่มนับหนึ่ง
หาที่พึ่งคนช่วยแบกขึ้นรถไป
ฮ่า ฮ่า ฮ่า
4 พฤษภาคม 2548 14:58 น.
หมื่นปีแสง
ภาพเดิมเดิมที่เคยอยู่ในบ้านนั้น
ยังคงสร้างประทับใจมิลืมเลือน
คอยคิดถึงแต่ภาพนั้นมิเป็นอื่น
มิแชเชือนถึงความหลังอดีตกาล
ถึงเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานแล้ว
คงไม่แคล้วอยู่ที่เดิมนั้นหรอกหนา
แค่เปลี่ยนผันหมุนเวียนไปกับเวลา
ในไม่ช้าจะได้พบสุดหัวใจ
เดี๋ยวก็ไปในที่นั้นอีกหนึ่งครั้ง
ได้พบกันแล้วนะอย่าไปไหน
เจ้าสบายดีหรือรึอย่างไร
เราจะได้โอบกอดเจ้าในสี่วัน
ฉันจะบอกความคิดถึงยังคงอยู่
เจ้าก็รู้ในจิตใจฉันห่วงหา
นึกถึงเจ้าเฝ้าคำนึงทุกทุกครา
อยากไปหาให้ถึงที่ตอนนี้เลย
---- ปีละครั้ง ณ ที่เดิม (บ้านสระสวน) -----
14 เมษายน 2548 10:23 น.
หมื่นปีแสง
ครั้งใดที่ฉันมองท้องฟ้า
ผ่านบานหน้าต่างที่เปิดกว้าง
ในราตรีที่มืดมิด
ฉันยังเห็นดาวดวงนั้น
ทอแสงระยิบระยับสว่างไสว
ความทรงจำที่ไม่เคยลบเลือนไป
สายลมที่พัดผ่านมา
กระทบกิ่งไม้ให้พริ้วไหว
กลิ่นดอกไม้หอมอบอวนไปทั่วห้อง
ลมหายใจที่แผ่วเบา
ความคิดที่หยุดนิ่ง
กาลเวลาหมุนไปอย่างช้าๆ
+++++++++++++++++++++++++++++
หวนรำลึกถึววันคืนเก่าๆเหล้านั้น
ภาพความทรงจำทุกบทตอนนั้น
เราเคยร่วมเผชิญสิ่งใหม่ๆมากมาย
และไม่เคยมีวันเวลาใด...โดยที่ฉันไม่คิดถึงเธอ
+++++++++++++++++++++++++++++
14 เมษายน 2548 09:46 น.
หมื่นปีแสง
เมื่อเราตกอยู่ในห้วงแห่งความรัก
บางครั้งเราอาจรักคนผิด
หากมีบางคราวเราก็รักคนที่หัวใจบอกว่า ใช่
บางครั้งเราอาจหัวเราะร่าออกมา
หากบางคราวที่น้ำตาเราอาจรินไหล
ด้วยชีวิตไม่เคบบอกเราก่อนว่า
อะไรจะเกิดขึ้น...เมื่อใด
และทำไม...เรื่องราวเช่นนั้นจึงเกิดขึ้นกับเรา
แต่ไม่ว่าจะเป็นเช่นไร
เมื่อความรักและเวลาผ่านไป
สิ่งหนึ่งที่เราเรียนรู้และเข้าใจ
คือ..........
....ความรักไม่เคยจากไปโดยไม่ทิ้งอะไรไว้ให้เรา....
14 เมษายน 2548 09:35 น.
หมื่นปีแสง
ทุกราตรีมีนิมิตคำนึงถึง
ติดตราตรึงประหนึ่งมิเลือนหาย
สัมผัสจากเธอที่รักมิเคลื่อนคลาย
ราวกับคล้ายยังอยู่ใกล้ไม่ไกลกัน
ไกลสุดไกลเขตเวิ้งว้างขวางเราสอง
สุดตามองสุดมือเอื้อมเหลือเพียงฝัน
ที่เราอยู่คู่เคียงตราบนิรันดร์
โอ้...ฝันนั้นคือภาพเลือนฤาเหมือนจริง
ใกล้หรือไกลห่างเพียงไหนโปรดรับรู้
รักคงคู่ใจสองเราเนานานยิ่ง
ใจเชื่อมใจรักเชื่อมรักต่างแอบอิง
พราวเพริศพริ้งดั่งดวงไฟในดวงมาน
เราต่างมีรักนิรันดร์เพียงหนึ่งหน
ซึ่งสว่างกลางใจจนชีพอวสาน
สถิตแน่นแนบชิดสนิทนาน
กาลล่วงผ่านต่างร่วมใจเป็นหนึ่งเดียว
ความมีอยู่...ทำให้ปราศความหวานหวั่น
ประโลมขวัญเหมือนอยู่ใกล้ให้ยึดเหนี่ยว
รอถึงวันสองเราร่วมกลมเกลียว
มิเปล่าเปลี่ยวอีกต่อไป...ในสักวัน
หน้าส่วนตัว
1204
