14 สิงหาคม 2554 19:36 น.

ความอดทนของแม่

ความอดทนของแม่
ใช่แล้วครับ แม่คือผู้ที่มีความอดทนสูงสุด ท่านอดทนในเรื่องอะไรบ้าง เอาที่ใกล้ตัวเราที่สุด คืออดทนอุ้มท้องพวกเรามาเป็นเวลา9เดือนเต็ม อาหารบางอย่างก็ทานไม่ได้กลัวว่าจะมีผลกับลูกในท้องจำเป็นต้องงด ท่านยังอดทนได้ นี่คือความอดทนของแม่ บางคนก็คลอดแบบธรรมชาติ บางคนก็คลอดด้วยวิธีผ่าตัด ทำทุกวิธีเพื่อให้เราได้เกิดมา ซึ่งคงไม่ต้องบรรยายว่าจะเจ็บปวดขนาดไหน ท่านยังอดทนได้นี่คือความอดทนของแม่ ตอนที่เรายังเป็นทารก ต้องทนอดหลับอดนอนคอยดูแลเรา ไม่ให้ยุงไม่ให้มดหรือสิ่งอื่นมารบกวนมาทำร้ายเราได้ในขณะที่เราหลับ ท่านยังอดทนได้ นี่คือความอดทนของแม่ พอลูกพร้อมที่จะเข้าโรงเรียนก็ต้องมีค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า ตำราเรียนและค่าใช้จ่ายอื่นอีกมากมาย แม่ก็ต้องทำงานหนักมากขึ้น โดยที่เราไม่รู้ตัว นี่คือความอดทนของแม่ จนกระทั่งจบการศึกษาและมีงานทำ มีเงินใช้ แม่ก็ไม่เคยเรียกร้องเงินทองที่ได้ส่งเสียค่าเรียนหนังสือกลับคืนมาสักบาทเดียว แม่เป็นผู้ที่อดทนต่อการรอคอย รอวันที่ลูกพบกับความสำเร็จ เรียนจบ มีงานทำ และที่สำคัญสำหรับลูกผู้ชายก็คือการบวชทดแทนพระคุณแม่ นี่คือความอดทนของแม่ สำหรับตัวผมเองแล้ว ผมเชื่อแล้วว่าแม่คือผู้ที่มีความอดทนจนวาระสุดท้ายของชีวิต ประมาณปลายปี 49 แม่ผมล้มป่วยเข้าโรงพยาบาล คุณหมอบอกว่าอาการคงไม่ดีขึ้นเนื่องจากสภาพร่างกายที่ทรุดโทรมตามอายุขัยและโรคภัยไข้เจ็บที่รุมเร้า ตัวผมเอง พี่สาว และพี่ชาย(ขณะนี้บวชเป็นพระ) ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันเฝ้าไข้ ทุกคนต่างหมดหวังว่าแม่จะฟื้นคืนมาแข็งแรงเป็นปกติ เพียงแต่หวังว่า ขอให้แม่จากไปอย่างสงบ ไม่เจ็บปวด สงสารที่แม่ต้องมีสายน้ำเกลือเสียบเข้าไปที่แขน ต้องเจาะคอ ต้องมีสายเสียบไปที่รูจมูก สิ่งเหล่านี้ทำให้แม่ผมมีชีวิตเพียงแค่ลมหายใจ แต่ไร้การตอบสนองของร่างกาย พูดไม่ได้ ลืมตาไม่ได้ ขยับตัวไม่ได้ ทานอาหารไม่ได้ เป็นการมีชีวิตที่เป็นเพียงเปลือกนอก ทุกคนต่างรอสิ่งที่ไม่อยากให้เกิดขึ้น ว่าเมื่อไรจะมาถึง การเฝ้าไข้จะเสร็จสิ้นตอนไหน ไม่มีใครตอบได้และไม่มีใครอยากตอบคำถามนี้ ทุกคนต่างเหน็ดเหนื่อย อ่อนล้า จิตใจห่อเหี่ยว ซึ่งคงยังไม่ถึงวาระของท่าน หรือมีอะไรที่น่าเป็นห่วง แม่ผมจึงยังไม่จากไป ในชีวิตผม สิ่งที่ผมยังไม่ได้ทำตอนที่แม่ผมยังมีชีวิต นั่นคือการบวช คืนนั้นที่ผมนั่งเฝ้าไข้อยู่ข้างเตียง ผมนำพระพุทธรูปองค์เล็กๆ ใส่ไว้ในมือแม่ ผมกุมมือแม่ไว้พร้อมกับพูดว่า แม่ครับไม่ต้องเป็นห่วง ผมและพี่ๆสบายดี พี่น้องทุกคนไม่เดือดร้อน พี่น้องทุกคนรักและสามัคคีกันดี ส่วนเรื่องบวชนั้น ผมขอสัญญาว่าต้องบวชให้แม่อย่างแน่นอน ไม่ต้องเป็นห่วง จะบวชให้หลายๆวัน ให้สมกับที่แม่รอคอยมานาน ผมขอสัญญา ผมก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมพูดไป แม่จะรับรู้หรือไม่ แต่ก็เป็นวิธีเดียวที่ผมพอทำได้ในขณะนั้น จนกระทั่งเช้าวันรุ่งขึ้น แม่ก็จากไปด้วยอาการสงบ ท่านอดทนรอคำพูดนี้จากปากผมมานานแล้วนับตั้งแต่วันแรกที่เข้าโรงพยาบาล ท่านอดทนที่จะมีชีวิตเพื่อฟังคำนี้ มองดูเผินๆเหมือนกับว่า ผมพูดไปท่านก็คงไม่ได้ยิน ไม่รับรู้ใดๆ แต่หลังจากที่ผมพูดไปแล้ว ท่านก็จากไป อาจเป็นเพราะเหตุบังเอิญ หรืออาจเป็นเพราะสิ่งที่ผมพูดไปทำให้ท่านหมดห่วง และผมก็ได้ปฏิบัติตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับแม่ผม ท่านอดทนเพื่อผมและพี่ๆมามากแล้ว แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ
สำหรับผมแล้ว แม่คือผู้ที่ความอดทนสูงสุดจริงๆ นับตั้งแต่ลมหายใจแรกของผมจนถึงลมหายใจสุดท้ายของแม่ ทุกท่านรักแม่ให้มากๆนะครับ สิ่งใดที่ยังไม่ได้ทำเพื่อแม่ มีโอกาสให้รีบทำเสีย อย่าให้เสียเวลาเหมือนอย่างผม จนเกือบสายไปหรือเรียกว่าสายไปแล้วก็ได้ แม่จะได้มีความสุข
แด่ คุณแม่ ฉวี ที่เคารพยิ่ง
จาก ลูกๆทุกคน