ทั้งท่านแหละทั้งข้าพเจ้า

หมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก

๑).
ท่านกับข้าพเจ้า-
เราต่างสุมความเหงาความเศร้าสร้อย
ทุกรอยเท้าก้าวไปล้วนไร้รอย
ล่องลอยไปทั่วไร้ตัวตน
ท่านกับข้าพเจ้า-
เราต่างยิ้มแสนเศร้าแสนเหงาหม่น
เศษวิญญาณกระจัดกระจายทุรายทุรน
เกลื่อนกล่นว่อนเวี่ยลงเรี่ยราย
เรา-
ฝุ่นเขม่าปีเดือนที่เปื้อนป้าย
ปกปิดความเบี้ยวบุบของรูปกาย
และพรางแผลพร่างพรายที่ลายพร้อย

๒).
ปีเดือนเคลื่อนลุปัจจุบัน
คืนวันงามงดยิ่งถดถอย
เราเหลือปฏิทินกี่มากน้อย
ที่คอยเวลาขีดฆ่าวัน
เวลาอายุที่ลุล่วง
เหลือเพียงดวงตาข้นเคยโชนฝัน
ท่านกับข้าพเจ้าที่เท่ากัน
คือความเหงาเท่าทันเท่านั้นเอง
ท่านกับข้าพเจ้า-
ไดโนเสาร์ชราผู้ก้างเก้ง
โดดเดี่ยว สิ้นหวัง วังเวง
แค่นเปล่งคำรามในลำคอ
เราเป็นสัตว์บาดเจ็บแห่งยุคสมัย
อุกาบาตลูกใหญ่นั้นไล่จ่อ
ข้าพเจ้าม้วนหดตัวขดงอ
เขานอเขี้ยวเล็บถูกเก็บไว้!

๓).
ลึกลงในดวงตาข้าพเจ้า
คือองศาแผดเผาที่ผ่าวไหม้
ค่อยค่อยมอดทีละนิดชีวิตวัย
กร่อนก้อนเนื้อหัวใจทีละน้อย
ท่านเดินสวนทางข้าพเจ้า
ดวงตาดวงเหงานั้นเศร้าสร้อย
อ้อนวอน ร้องขอ รอคอย
เปลี้ยง่อยใบ้บ้าล้าแรง
ลึกลงในดวงตาข้าพเจ้า
คือหลุมเปล่าลึกลับและอับแสง
ไร้เส้นศูนย์สูตรไร้รุ้งแวง
แห้งแล้งหนาวมืดอยู่ยืดยาว
ลึกลงในตาสองดวงของท่าน
ความดิบด้านยิ่งกลบยิ่งทบท่าว
จนที่สุด-เสียงเปราะกะเทาะร้าว
ก็แตกกราวเม็ดดวงลงร่วงพรู
ท่านสบสายตาข้าพเจ้า
ความว่างเปล่าพุ่งโถมเข้าโจมจู่
ข้าพเจ้าเขม้นเพ่งเขม็งดู
เห็นอยู่ชัดชัดนั้นสัตว์ร้าย!

๔).
เราตายไปแล้วสหายรัก
วิญญาณอัปลักษณ์เราแหวกว่าย
จากต้นทางถนนที่ฝนพราย
ยังสุดสายถนนที่ฝนพรำ
แล้วเวียนย้อนกลับไปทางสายเก่า
จากเช้าไปจบที่พลบค่ำ
ด้วยบทเพลงเศร้าเศร้าที่เราฮัม
เป็นประจำและแสนธรรมดา
เราตายไปแล้วสหายรัก
เห็นเพียงซากอัปลักษณ์ของดวงหน้า
ลมหายใจเน่าเหม็นนั้นเย็นชา
และวอมแห่งแสงตาไร้อารมณ์
เราเป็นสัตว์บาดเจ็บแห่งยุคสมัย
ข้าพเจ้าร้องไห้-ท่านร้องห่ม
มือที่กางกรงเล็บ-เราเก็บคม
เพื่อดิ่งจมความว่างอันว้างไร้
โดยมิเคยกระทำตั้งคำถาม
ไร้ความงุนงงความสงสัย
เราข้ามคืนข้ามวันเพียงทันใด
หัวเราะร้องไห้-เป็นไปเอง
ข้าพเจ้าดื่มอย่างหนักหน่วง
เพื่อเติมความกลวงให้เต็มเป่ง
ข้าพเจ้าเฆี่ยนสัตว์ร้ายในตนเอง
ได้โนเสาร์ก้างเก้งก็เปล่งคราง

๕).
เคว้งคว้างและเศร้าอย่างบัดซบ
เมาพลบแล้วสะดุ้งตื่นรุ่งสาง
ท่านคำรามลำคอตลอดทาง
พยักหน้าอ้างว้างอยู่รางเลือน
ท่านทักข้าพเจ้าอย่างเศร้าสร้อย
เผยรอยยิ้มชืดอันจืดเจื่อน
เราขีดฆ่าวันที่เป็นปีเดือน
โดยเลื่อนร่างซากเดินลากมา
กี่ครั้งแล้วที่ทักข้าพเจ้า?
ขณะข้าพเจ้าเมา-ท่านบ่นบ้า
กี่ครั้งแล้วที่พบเราสบตา
ไดโนเสาร์ชราทั้งสองตัว
เราคือสัตว์ไร้สีไม่มีชื่อ
ซึมกระทือโทรมทรุดกันสุดขั้ว
ข้าพเจ้าผ่านค่ำด้วยความกลัว
สะอื้นรัวร่ำไห้อยู่ดายเดียว
ที่สุด-ทั้งท่านแหละทั้งข้าพเจ้า
แค่สัตว์เชื่องเงื่องเหงาผู้เปล่าเปลี่ยว
เราจ้องหน้าเบี้ยวบิดดวงซีดเซียว
นั่นเขี้ยวสัตว์ดุเราผุแล้ว!
......................
....................
รอการสิ้นชีวิตอันซีดเซียว
กาลเวลาย่อยเคี้ยวเราเดี๋ยวใจ!