หมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก
แหลกร่วง! แหลกร่วงแล้วเอยหัวใจ แหลกร้าวกราวไหลแล้วนั่น ปล่อยเถิดกองพื้นท่วมคืนวัน ปล่อยมันผันผ่านล่วงวันคืน ให้ลมพัดขัดเงาจนวาวงาม ให้แดดลามเลียจนมันมนลื่น แหละน้ำค้างอาบชุ่มจนนุ่มพื้น จนแสงขื่นขับช่วงแข่งดวงดาว ปล่อยมันอยู่อย่างนี้เถิดที่รัก........ ในปลักในตม--ในลมหนาว เผื่อว่าวันหนึ่งเมื่อถึงคราว มันจะพราวพรายเศษเป็นเพชรแท้ เผื่อคนจรสักคนจะด้นมา เห็นค่าเศษธาตุ--ซากแร่ เก็บสะเก็ดเปลือกโลกที่โศกแร ก่อนแปรเป็นปิ่นไว้เสียบมวย แหลกร้าวไปแล้วหัวใจ แหลกไหลหนาวเหน็บเจ็บป่วย รอแสงขื่นพรายรุ้งขึ้นพลุ่งพวย เป็นธาตุสวยเม็ดงาม--อยู่ตามดิน.....
หมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก
กาฬปักษ์ ๑). พลันหมาหอนหวนโหยมาโผยแผ่ว แหละแมวตัวดำโดดข้ามศพ กาฬปักษ์ก็ถลาจากคาคบ กระพือปรบเรียวปีกขึ้นฉีกลม ส่งเสียงปีกฟาดดังฉาดฉับ ผับผับคล้ายเรือนสะเทือนล่ม ปลิดดาวหางหนึ่งดวงให้ร่วงจม หวีดข่มสรรพสิ่งให้นิ่งงัน มาเกาะหลังคาบ้านเหนืองานศพ องคาพยพคนเป็นก็เต้นสั่น เลิ่กลั่กสบตา- มองหน้ากัน หวาดหวั่นพรั่นพรึงตะลึงกลัว ทั้งเยียบเยือกเย็นวาบ-เหงื่ออาบโซม โครมโครมหัวใจกันไปทั่ว ชาดิกสันหลัง-ระวังตัว กระเดือกกลั้วกลืนกล้ำแต่น้ำลาย เกาะนิ่งเหนือหลังคา-กาฬปักษ์ นกยักษ์เงียบกริบ-ลางฉิบหาย แมวดำขนนิล-ลิ้นคาย ก็ตะกายเล็บหน้ากับฝาโลง ๒). ยินเพียงเสียงหายใจที่ไหวหวั่น ศพนั่นในโลงไม้-ผีตายโหง บวมฉึ่งปอกเปิก-ตาเบิกโพลง ร่างโครงยับแหลกจนแปลกตา เสียงฟันกระทบฟันคางสั่นรัว หวาดกลัวซีดเลือดเผือดหน้า ความตายทอดร่างบนหลังคา สาบกาฬปักษ์ฉุนถึงถุนเรือน สะอิดสะเอียนเหียนหืนคลื่นไส้ อยู่ในความผวามิกล้าเขยื้อน พระราหูแลบลิ้นขึ้นกินเดือน ค่อยค่อยเฉือนวิ่นแหว่งเป็นแวงแวง คราสเป็นจันทรุปราคา ดินฟ้าตราบาปสาปแช่ง ดับเดือนละมุนเสียรุนแรง ดับแสงแห่งจันทร์ข่มขวัญคน กุมมือเย็นเฉียบอยู่เงียบงัน ประสาทขวัญสยอง-พองขน เสียงครางโผยแผ่วของแมวกรน ยิ่งลุกลนเบียดชิดยิ่งติดกัน กาฬปักษ์เงียบนิ่งมิติงร่าง หมาสางแหงนหอนมากร่อนขวัญ แมวดำโลงศพ-ครบครัน คืนราหูอมจันทร์-อันตราย!! ๓). กลิ่นน้ำเหลืองเลือดหนองศพพองอืด ตาแมวในมุมมืดสอดส่าย เพื่อนศพคนโศกล้วนโชคร้าย ความตายขึงกรอบขึ้นครอบคลุม หงุดหงิดอึดอัดขัดข้อง มวนท้องเหงื่อแตกเป็นตุ่มตุ่ม เงาไม้พรรณพืชก็มืดคลุ้ม ตะคุ่มตะคุ่มหลอนหลอกอยู่นอกเรือน นะโมตัสสะภควโต ฮือโฮเสียงขื่นสะอื้นเฝื่อน ความกลัวคราสขวัญจนฟั่นเฟือน ธาตุจึงเหมือนวิปริตผิดธรรมดา สะท้อนสะท้านลานเหลือกซานเสือกตน พึมพำพร่ำบ่นมนต์คาถา นะโมพุทธายะ-อาราธนา คืนนี้ราหูทมิฬมันกินจันทร์ แขนใครขนลุกมาถูกตัว หวาดกลัวเนื้อซีดก็หวีดลั่น โกรธกริ้วกราดเกรี้ยวเคี้ยวฟัน ทั้งกลัวเกินกลั้นความสั่นเทา ประณมมือกุมสร้อยที่ห้อยพระ นะโมตัสสะ-พระคุณเจ้า กาฬปักษ์ดำปลอดยังทอดเงา ยังเฝ้าเงียบนิ่งมิติงกาย ธาตุกำลังมุ่นมวนป่วนปั่น แหละขวัญกระเจิงกระเจิดเตลิดหาย คืนราหูอมจันทร์มิทันคาย คนก็ทายล่วงหน้าถึงพญายม! ๔). คือลางหายนะ-คุณพระช่วย ใบกล้วยโบกตีเหมือนผีขย่ม ทิวเปรตหวีดหวูเสียงลู่ลม โค้งก้มลำตนราวต้นตาล เหม็นเน่าผีตายโหงในโลงไม้ ค้างคาวแม่ไก่ก็บ่ายผ่าน นกนรกกู่เพรียกวิญญาณ โขมดโหงโก่งขานรับทันที อกรุมคลุ้มคลั่งลางสังหรณ์ หมาหอนวิญญาณเร่-สัมภเวสี หวาดกลัวสุดขีด-พิทิดพิที นกผีตาโปนก่นคราง ราหูอมเดือนจนอ้วนพี มิรู้ขี้หรือขยอกคายออกข้าง ระฆังวังเวงก็เงงงาง ผีสางร่วมด้วยมาช่วยจันทร์ พญากาฬปักษ์บนหลังคา ก็ปรบปีกฉีกฟ้าขึ้นถลาถลัน ก่อนจะดิ่งทิ้งโถมพุ่งโจมพลัน ใครกันอีกหนอ-ศพต่อไป?
หมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก
การมาเยือนของเพื่อนเธอ ๑). สร้อยเพลงแผ่วเบานั้นเศร้าสร้อย อิ่งอ้อยลอยมาช้าเชื่อง ฟ้าเอยค่ำพลบจะกลบเรือง แห่งดวงตะวันเขื่องทุกเบื้องทิศ สร้อยเพลงเพ้อพร่ำเป็นคำสร้อย เรียงถ้อยร้อยสอดอยู่ออดอิด อลังการความเศร้าอันร้าวพิษ ฟังเถิดมิตรเพลงโผยลมโชยมา ดอกสร้อยเพลงเศร้าสีเทาทึม มืดครึ้มขรึมคลุ้มปกคลุมหล้า กลิ่นเพลงฉันดื่มด่ำด้วยน้ำตา หอมหวานอยู่นานช้าหนอราตรี ๒). เห็นไหม?ความหนักหน่วงในดวงตา โล้เร่ความเหว่ว้ากะลาสี เห่ความหมองหม่นทุกโทนคีย์ ขึงคลี่แพรบางขึ้นกางใบ สุดแต่แรงลมจัดจะพัดเป่า หนักเบาก็จะเลื่อนให้เคลื่อนไหว พรึกฉายพรายทางไปข้างใด ก็วัยไล่ทางไปข้างนั้น ไหลเลื่อนเคลื่อนที่มิมีทิศ ล่องชีวิตลอยเร่ทะเลฝัน ฟังเพลงสร้อยถ้อยคำลมรำพัน กรองวัยผ่านวันไปกลั่นกาล คว้างเคว้งเคร่งคร่ำเรือลำน้อย สร้อยดอกสร้อยแว่วหวิวยังพลิ้วผ่าน ผ่านผิวพลิ้วพลันพลิกวันวาร จนสร้อยบานดำเข้มจนเต็มฟ้า วัยเยาว์ฉันสูญหายในพรายขื่น บนยอดคลื่นแรงลมระงมกล้า เป็นเด็กน้อยว้าเหว่ผู้เร่มา ตามเดียงสากล้ากร้านจะดาลดล แหละกำลังคลั่งบ้าเบื้องหน้าเธอ ไห้ร่ำพร่ำเพ้อละเมอก่น กระโดงเรือหักสลายเกินฟายค้น อดีตแห่งตัวตนอยู่หนใด? ๓). โอบกอดฉันสักนิดเถิดมิตรรัก รูปลักษณ์น่าเกลียดรังเกียจไหม? เหนื่อยล้ามาจากฟ้าฟากไกล ป่วยไข้หนาวเหน็บบาดเจ็บนัก ตามหาวัยเยาว์ที่สูญหาย คลับคล้ายความรู้สึกเคยรู้จัก อาจทุ่งกว้างว้างเวิ้งอาจเพิงพัก อาจรูปสลักเก่าแก่มิแน่ใจ เรือที่โล้ร่อนเร่ทะเลชีวิต ฟังเถิดมิตรเสียงสะอื้นที่ขื่นไข้ กระโดงเรือหักร้าวแล้วเสาใบ ห่มไห้พ่ายพับอับปาง เป็นเด็กหนุ่มนักฝันผู้ฝันร้าย เป็นผู้ชายแสนเหงาทุกข์เศร้าสร้าง ฉันยิ้มให้ชีวิตอย่างซีดจาง หยัดร่างย่างย่ำสุดแต่กรรมชะตา สบตาฉันสักนิดเถิดมิตรรัก สบตาสักเพียงครู่แล้วดูหน้า คนที่เพิ่งกลับหลังเดินทางมา มันเกรียมกร้านด้านชาโออาภัพ! ๔). สร้อยเพลงแผ่วเบานั้นเศร้าสร้อย อิ่งอ้อยลอยเลื่อนคืนเดือนดับ ฟ้าเอยค่ำพลบพระลบลับ นิ่งสดับเพลงสร้อยเคลื่อนคล้อยมา ราตรีสีเศร้าโอบเงาดาว แฉกเหลี่ยมเลี่ยมร้าวจนดาวพร่า ฉันล่องโล้ร่อนเร่เหว่ว้า แปลกหน้าต่อรากเหง้าแห่งเยาว์วัย กะลาสีนักฝันผู้ว้าเหว่ โห่เห่เร่มาแต่ฟ้าไหน ย่อมเหนื่อยล้ามาจากฟ้าฟากไกล เจ็บไข้เหน็บหนาวแหละร้าวราน ฟังเถิดมิตรชีวิตชนิดนี้ สร้อยราตรีโผยแผ่วได้แผ้วผ่าน คลื่นโยนลำเรือแตกจนแหลกลาญ นี่คือการมาเยือนของเพื่อนเธอ!!
หมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก
Lovers
0 คน เลิฟหมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก
Lovings
หมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟหมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก
Lovings
หมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟหมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก
Lovings
หมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก เลิฟ 0 คน
หน้าส่วนตัว
956
