27 มกราคม 2547 20:44 น.
หมีขาว
อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ
เพราะน้ำตาเย็นเฉียบกำลังเริ่มไหล
นึกถึงอดีตแล้วหมดแรงที่จะไขว่ขว้าสิ่งใด
เพราะเธอจากฉันไปโดยไไม่บอกลา
ทำไมถึงทำกันได้
หรือความคิดถึงหมดไปความหวั่นไหวเลยแทนที่
เธอคิดอะไรของเธอ....คนดี
มารยาที่มีมันฟ้องฉันคนนี้ว่าเธอคนดี....หลอกลวง
ตลอดเวลาที่ผ่านมา
คำรักทุกคำที่เธอบอกว่าค่าของมันใหญ่หลวง
วันนี้ฉันเห็นมันเป็นแค่คำลวง
ไม่มีค่าใหญ่หลวงอย่างที่เข้าใจ
การกระทำเสแสร้ง
การแสดงนับว่ายอดเยี่ยมยิ่งใหญ่
ส่วนฉัน....รับบทเป็นคนดู..ก็ซึ้งกับการแสดงไป
แต่หารู้ไม่การแสดงที่ว่ายิ่งใหญ่....ไม่จริง
ขอบคุณสำหรับทุกสิ่ง
ที่เธอทิ้งไว้ก่อนไปจากฉัน
น้ำตา...ฉันให้เธอเป็นรางวัล
สำหรับการแสดงที่ทำให้ฉัน
---- ตายใจ ----
27 มกราคม 2547 20:42 น.
หมีขาว
คงทำได้แค่คิดถึง..
เธอเป็นคนหนึ่งที่ฉันอยากซึ้ง..อยากใกล้
น่าแปลก! ที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด
คนที่ฉันยังห่วงใย...ก็ยังเป็นเธอ
จนถึงวันนี้...
เธอก็ยังเป็นดีของใจเสมอ
เป็นคนเดียวที่ต้องการจะพบเจอ
เป็นคนเดียวที่ฉันเก็บไว้เสมอ..ในหัวใจ
ถึงเวลาจะผ่านมา..
ผ่าไปกี่นานช้าสักเท่าไหร่
เธอคือที่สุดในใจคนเดียว
27 มกราคม 2547 20:42 น.
หมีขาว
คงทำได้แค่คิดถึง..
เธอเป็นคนหนึ่งที่ฉันอยากซึ้ง..อยากใกล้
น่าแปลก! ที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด
คนที่ฉันยังห่วงใย...ก็ยังเป็นเธอ
จนถึงวันนี้...
เธอก็ยังเป็นดีของใจเสมอ
เป็นคนเดียวที่ต้องการจะพบเจอ
เป็นคนเดียวที่ฉันเก็บไว้เสมอ..ในหัวใจ
ถึงเวลาจะผ่านมา..
ผ่าไปกี่นานช้าสักเท่าไหร่
เธอคือที่สุดในใจคนเดียว
15 มกราคม 2547 20:52 น.
หมีขาว
เธอคือที่สุดของฉันในตอนนี้
เธอมีค่าทุกนาทีในใจฉัน
เธอคือที่สุดทั้งรักและผูกพัน
จะคิดถึงเธอทุกคืนวัน
และใจฉันจะมีแต่เธอ
15 มกราคม 2547 20:49 น.
หมีขาว
เวลาแห่งความรัก
เวลาแห่งความห่วงใย
เวลาแห่งความเข้าใจ
คือเวลาแห่งรอยยิ้มและนํ้าตา
หน้าส่วนตัว
498
