อีเมล์สองฉบับ...

หมายเลขสิบสาม

ตกลงได้เล่นละคอนเวทีรึเปล่าเนี๊ยะ..... 

อืม.....ไม่รู้จะพูดยังไงนะ ไม่มีอะไรจะพูด 
แต่มีเรื่องหนึ่งที่อยากจะขอ 
ถ้าวันไหนที่เธอคิดว่า สิ่งที่ทำให้พี่มาทั้งหมด เธอรู้สึกเหนื่อย 
รู้สึกท้อ พี่อยากให้บอกตรงๆ 
เพราะพี่รู้สึกว่าเมื่อเริ่มที่จะบอกตรงๆ เมื่อจะไป ก็ขอให้บอกตรงๆ 
ไม่อยากเห็นน้องคนนี้ทำหน้าตาอมทุกข์หรอกนะ 
ถ้าหากสิ่งไหนที่ทำให้ไม่สบายใจ แสดงว่าเราไม่เต็มใจ 
พี่ก็อยากให้เลิกทำสิ่งนั้น 
อยากให้เธอทำแต่สิ่งที่มีความสุข ทำแล้วเธอสามารถยิ้มได้ 
อย่าไปคิดถึงความรู้สึกของคนอื่น 
ตอนนี้ เวลานี้ คิดถึงแค่ตัวเองก็พอ 
และที่สำคัญ รักตัวเองให้มากๆละ 
อย่าคิดทำร้ายตัวเอง พี่จะรู้สึกเสียใจมากนะ ถ้าคนที่พี่รู้จัก 
สนิทสนม คุ้นเคย มาทำร้ายตัวเอง 
เพราะพี่เคยมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง เค้าชอบทำร้ายตัวเองมาก 
พี่จะรู้สึกเจ็บทุกครั้งที่เห็นแผลตามร่างกายของเค้า 
พี่อาจจะไม่เคยบอกเค้า แต่ให้เชื่อได้เลยว่าพี่รู้สึก 


แลดูน้ำเน่านะ แต่มันควรจะเป็นอย่างนั้นแหละ 
พอใจที่จะทำสิ่งไหน ก็จงทำแต่สิ่งนั้นแหละ 
กาลเวลาจะช่วยคลี่คลายทุกสิ่งให้เป็นไปในทางที่มันควรจะเป็นเอง 

พี่สาว 

- - - - - - - - - - - - - 

อ่า ม่ายรู้ว่าจะได้เล่นอยู่รึเปล่านะ 
พี่เค้านัดประชุมอีกทีวันที่ 13 น่ะ 
สาธุ ขอให้ได้เล่นทีเท้อะ 


ใครบอกว่าเมื่อเริ่มน่ะบอกตรงๆ 
อ้อมแอ้มอยู่ตั้งนาน ถ้าเจ๊ไม่บอกว่ารู้แล้วผมก็ไม่บอกเจ๊หรอก 
เอ๊ะ หรือยังไง เออ ช่างเหอะ 

ผมไม่ได้เหนื่อยหรอกนะ ไม่ได้ท้อด้วย 
สิ่งที่ผมทำมาทั้งหมดมันจะเป็นยังไงก็ช่างมัน 
ไม่ได้อยากให้มันดีกว่าที่ทำไปแล้วหรอก 
ในเมื่อทำไปแล้ว ตั้งใจทำไปแล้ว มันเรียกคืนไม่ได้ 
ถึงจะเรียกคืนได้ ก็จะไม่เรียก 
ถ้าเจ๊จะบอกว่าสิ่งที่ผมทำมานั่นน่ะ มันทำให้เจ๊มีความสุขรึเปล่า 
มันทำให้เจ๊สนุกรึเปล่า รู้สึกดีๆ บ้างรึเปล่า 
หรือว่ารังแต่จะทำให้เจ๊รำคาญ แล้วอยากให้เลิกทำซะ 
นี่คือคำถาม ช่วยตอบด้วย 

ไอ้ผมมันไม่ไปไหนหรอกเจ๊ มันก็อยู่ของมันหยั่งงี้แหละ 
ก็เสือกเอาหัวใจไปผูกกับตีนชาวบ้านชาวช่องเค้าแล้วนี่ 
เวลาที่เค้าเดินไปไหน มันก็เจ็บหัวใจเสมอแหละ 
แต่จะทำไงได้ เสือกชอบเจ็บอีก แน๊ ช่างหัวมันเหอะ 

สิ่งที่จะปวดใจแล้วทำให้หน้าตาต้องอมทุกข์อย่างที่เห็น 
ก็เป็นเพราะอะไรที่ทำใจมานานแล้ว แต่พอได้ย้ำเตือนอีกทีก็ยังเจ็บ 
อะไรที่เราอยากได้ตอบแทนความรัก ก็คือความรัก 
ถ้ารักที่ให้ไปเป็นแบบพี่แบบน้อง ผมก็คงสมหวังไปนานแล้ว 
เป็นพี่น้องกัน รักกันเปรมไปเลย แต่นี่มันไม่ใช่ 
แต่ก็ช่างมันเหอะ เมื่อรู้จักรัก ก็ต้องซี้กับความเจ็บปวดด้วย 
ของอย่างนึง ถ้าต้องเสียมันไปแล้วได้อีกย่างกลับมา 
ก็ต้องคิดว่า มันคุ้มรึเปล่า สองอย่างนี้มีค่าพอที่จะเอาไปแลกกันมั๊ย 
สำหรับผม มันมีค่า มากพอ ที่จะเสียใจ และมีความสุข 
เข้าใจป่าวเนี่ย หวังว่าคงเข้าใจนะ ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี 
เอาเป็นว่าลองอ่านหลายๆ รอบดู คงเข้าใจเองแหละ 

ทุกวันนี้ก็ยังยิ้ม ยิ้มได้ ยิ้มจริงๆ เลยด้วย ไม่มีใครมาจ้างให้ยิ้มนะ 
จะว่าอะไรมั๊ยล่ะถ้าจะนึกถึงเจ๊แล้วยิ้มน่ะ ถ้าจะนึกถึงสิ่งดีๆ แล้วยิ้ม 
บางครั้งบางคราวเจ๊อาจจะมองว่ามันเป็นยิ้มเศร้าๆ ทำไมไม่ลองกลับคำดูล่ะ 
จากยิ้มเศร้าๆ เป็นเศร้าแต่ก็ยังยิ้ม เป็นไง นี่แหละยิ้มของผม 
เจ๊ก็รู้จักผมดีนี่ ผมไม่ทำอะไรที่มันฝืนใจหรอก ทำไปทำไม 
ผมจะทำทุกอย่างไปทำไม ถ้าใจมันไม่อยากทำ 
เรื่องของผลที่จะได้ มันก็เหมือนกับการเสี่ยงโชค 
จะสุข จะเศร้า จะสมหวัง ก็ทำด้วยใจ ก็รับด้วยใจ ก็เท่านี้ 
ไม่ได้นึกถึงอะไรหรือนึกถึงใครมากกว่ากันหรอก 
มันเป็นการแลกเปลี่ยน (เอ้า วกมาคำเดิมอีกและ) 
ถ้ามันคุ้ม หรือใจมันพร้อม ใจมันอยาก มันห้ามไม่ไหว 
ก็พนันมันลงไป แล้วรอ รอผลที่ออกมา ถ้าดีก็ดีไป 
ถ้าไม่ดี ก็ดีแล้วที่มันไม่ดี พร้อมที่จะเสี่ยง จะเสียดายอะไรอีก 
ใช่มั๊ย 

เรื่องทำร้ายตัวเอง แลกกับความเจ็บปวดแล้ว เอาเลือดชั่วออกไปบ้าง 
พอกลับมานึกถึงอีกที จะรู้ว่าตอนนั้นตัวเองโง่แค่ไหน แล้วควรทำยังไงต่อไป 
วันไหนอยากจะทำอีก จะได้รู้ว่ากลับไปโง่เหมือนเดิมอีกแล้ว 
ไม่ได้อยากจะทำอีก แต่สัญญาไม่ได้ 

อยากจะพูดกันต่อหน้ามากกว่า อยากจะพูด หลายทีแล้ว 
แต่ก็อย่างที่เห็น เป็นได้แค่นั้นแหละ พูดอย่างใจนึกไม่ได้ 
แล้วก็พล่ามอะไรออกไปอย่างที่ใจไม่ได้นึก แน๊ะ 
คำต่างๆ ดูเหมือนจะพรั่งพรูออกมาเมื่อไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้ยินเสียง 
พอได้เจอหน้าเหรอ ก็ดั๊นเปลี่ยนสถานะไป กลายเป็นลมหายใจ 
ให้ไอ้กระผมต้องคอยถอนออกเรื่อยๆ เฮ้อ จนเจ๊ทักว่าถอนหายใจบ่อยไป 
ถ้าจะว่าน้ำเน่าล่ะ คงพอกัน เอาน่า คนเรามันก็ต้องมีบ้าง 

แต่ตอนนี้ ทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะทำอะไรดี ไม่รู้จะทำยังไงดี 
อาจจะขอเวลาคิดกับตัวเองซักนิด 
แล้วจะโผล่หน้ายียวนกวนประสาทมาหลอกมาหลอนอีกละกัน 


รายชื่อน้องๆ เฟรชชี่ปีหน้ามาแล้วล่ะ 
รวมๆ แล้วตอนนี้ก็มีซัก 60 คนได้มั๊ง 
ชักตื่นเต้นแล้วสิ 

น้องเจ๊น่ะแหละ