15 ตุลาคม 2550 19:04 น.
หมองอิง
มันดีนักใช่มั้ย?
ที่เฝ้าทำร้าย..กันอย่างนี้..
เห็นฉันเจ็บ..แล้วรู้สึกดี..
ทำอย่างกับฉัน...ไม่มี..หัวใจ..
นี่น่ะหรือ..เธอเรียกว่า "รัก"
ที่เฝ้าทอถัก..ภักดีให้..
นี่น่ะหรือ..ที่ว่า..จริงใจ..
ที่แท้..แค่หลอกใช้..เป็นเครื่องมือ..
หลอกกัน..ได้เจ็บแสบ..
มันเจ็บแปลบ-แปลบ..ในใจ..ดวงซื่อ..
คนใจร้าย..ทึใคร-ใคร..เขาร่ำลือ..
ที่แท้ก็คือ..คนใกล้ตัว..
ไม่คิดไม่ฝัน..จะเป็นแบบนี้..
หัวใจแสนดี..กลับกลายเป็นชั่ว..
รู้สึกได้..ตอนนี้ที่มี..คือความหวาดกลัว..
ข้างในหัว..มันสับสน..จนไม่อยากคิดอะไร..
ใครก็ได้..ช่วยฉันที..
อย่าให้ต้องจมอยู่อย่างนี้..ได้ไหม..
ช่วยฉัน..ให้หลุดพ้น..ความรู้สึก..ที่โง่งมงาย..
ช่วยต่อเติม..พลังใจ..ให้ก้าวไป..โดยไม่หวั่นกลัว
10 ตุลาคม 2550 15:42 น.
หมองอิง
ห่างไกล...เกินไป..ใช่ไหม..
เธอถึงเปลี่ยนไป..เพียงนี้..
ความหวั่นไหว..ที่เธอมี..
เธอจะบอกหรือคนดี..ว่าเพราะความ..ห่างไกล..
แค่เพราะ..เราต้องจากกัน..
มันเนิ่นนาน..มากไป..ใช่ไหม..
เธอก็อ้าง..จำเป็น..ต้องเปลี่ยนไป..
เพราะความห่างไกล..จึงไม่เหมือนเดิม..
มันยุติธรรม..ดีแล้วหรือ..
ทุกอย่างนั้นคือ..เธอเอง..ริเริ่ม..
จู่ จู่.. เธอมา..ซ้ำเติม..
เปลี่ยนไปจากเดิม..จากที่เคยเป็น..
วันนี้..เธออาศัย..ความห่าง..
ใช้ช่องว่าง..กั้นกลาง..คอยบีบเค้น..
จำยอม..ต้องให้มันเป็น..
เฉกเช่น..ที่เธอ..ยัดเยียดมา..
ความห่างไกล..มันเพียงข้ออ้าง..
แค่แนวทาง..ที่เธอสรรหา..
ความจริง..เธอหมดเยื่อใย..ให้คนไกลตา..
และที่ผ่านมา..คือความ..จอมปลอม..
7 ตุลาคม 2550 17:20 น.
หมองอิง
ห่างกัน..สักพัก..นะคนดี
เผื่ออะไร อะไร..ตอนนี้..จะดีขึ้น
ขอเวลา..ทำใจ..ให้หายมึน
ฉันขอคืน..ช่วงเวลา..ที่ผ่านมา
ใช่ว่า..ความรู้สึก..มันเปลี่ยนไป
แต่เพียงหัวใจ..มันช่างเหนื่อยล้า
อยากหยุด..นั่งพัก..สักครา..
เผื่อว่า..อะไร อะไร..จะดี
ฉัน..ไม่ได้เปลี่ยน..เลยสักนิด
ไม่ได้ตั้งใจคิด..ให้เป็นแบบนี้
แค่อยากมีเวลา..ให้ตัวเองบ้าง..ได้เท่าที่มี
ขอเวลา..คนดี..ให้ฉันพักใจ
มันเหนื่อย..จนเกิน..จะเดินต่อ
มันท้อ..แทบก้าว..ไม่ไหว
ใช่ว่าฉัน..นั้นอยาก..ห่างไกล
แต่เพื่อหัวใจ..ที่กำลัง..จะอ่อนแรง
........... ๑ ^ - ^ ๑ ................
บางครั้ง..คนเรา..ก็มีช่วงเวลาหนึ่ง..ที่อยากเป็นตัวของตัวเองบ้าง
ในบางครั้ง..ก็อยากอยู่คนเดียว..เงียบ-เงียบ..สักพัก..จริงมั้ย?...
1 ตุลาคม 2550 14:33 น.
หมองอิง
อันสังคม..ไม่เที่ยงแท้..ของมนุษย์
ไม่เคยหยุด..อยู่นิ่ง..แม้สักหน
ใด-ใดนั้นล้วนเกิดขึ้นจากใจคน
ใช่ยากดีมีจนเสียเมื่อไร
สรรพสิ่งล้วนเป็นอนิจจัง
ก้าวพลาดพลั้ง..เพียงไม่ท้อ..ต่อสู้ใหม่
คงไม่นาน..สักวัน..ถึงเส้นชัย
ก้าวต่อไป..ด้วยใจแข็ง..แกร่งทะนง
ที่พลาดผิด..เพียงข้อคิด..เตือนสติ..
ลดอริ..โมหะ..ที่ลุ่มหลง
เพียงเท่านี้..ยึดอยู่ได้..อย่างมั่นคง
เจิดจรง..ยืนอยู่ได้..ด้วยพอเพียง
หน้าส่วนตัว
764
