นี่แหละ..คือฉัน..

หมองอิง

เด็กผู้หญิง..ตัวน้อย ๆ ..คนนี้..
มันไม่มี..หรอกนะ..ความเสแสร้ง..
คิดสิ่งใด..ก็ทำไป..ตามแสดง..
ไม่เคยคิด..แก่งแย่ง..ชิงใคร ๆ ..
ไม่หรอกนะ..ฉันไม่อยาก..ไขว่คว้า..
ค้นหา..เส้นทาง..ชีวิตใหม่..
พอใจแล้ว..ได้เท่านี้...ฉันพอใจ..
เป็นฉัน..ที่ไม่เหมือนใคร..ไม่เห็นต้องแคร์..
ตัวฉัน..นี่แหละ..คือฉัน..
ไม่มีวัน..เป็นอื่น..ผันแปร..
ในบางครั้ง..อาจมีบ้าง..ที่ขี้แย..
แต่ช้าแต่..นี่แหละ..คือตัวตน..
โลกนี้..มันช่างวุ่นวาย..
ผู้คนมากมาย..ยังคงสับสน..
ฉันเอง..ใช่ว่า..จะต่าง..จากใครหลายคน..
แต่ยัง..ดั้นด้น..ก้าวเดินทาง..
ถามว่า..ฉันเหนื่อยมั้ย..
เหนื่อยแทบขาดใจ..จนอยากปล่อยวาง..
แต่ทว่า..นั่นคือ..การเดินทาง..
ต้องมีเหนื่อยบ้าง..เจ็บบ้าง..จงทำใจ..
เหนื่อยนะ..แต่ไม่เคยท้อ..
ไม่เคยนั่งรอ..ใครยื่นมาให้..
เดินก้าว...ด้วยตัวเอง..ไปสู่เส้นชัย..
นี่แหละ..คือหัวใจ..ของฉันเอง..				

ขออภัย

หมองอิง

วันนี้..มีเรื่องมาเล่า..
ก่อนที่จะเข้า..บ้านกลอน..ในวันนี้..
ได้รับเมล..จากคนไกล..ที่หวังดี..
เป็นภาพ..น่ารัก ๆ ดี..ซึ่งฉันชอบจัง..
หวังว่า..จะเอามาเผยแพร่..
ทว่า..แต่..ไม่เป็น..ดังที่หวัง..
รูปที่โพสท์..ลงไม่ได้..หัวใจพัง..
พลอยทำให้..ทุกคนเสียกำลัง...แรงใจ..
ขอโทษ..ที่ทำให้เสียเวลา..
โอกาสหน้า..จะลองดูใหม่..
ขออภัย..อีกที..หากพล่ามมากไป..
ก็แค่..รู้สึกผิดในใจ..จึงต้องโพสท์กลอน..
ผิดเพียงครั้ง..ทุกคน..คงไม่ว่า..
ขอเวลา..กลับไป..ตั้งหลักใหม่..
โทษทีนะคะ..หมอนอิงกล่าว..จากใจ..
ผิดเพียงครั้ง..ขอทุกคนให้อภัย..ไว้ใจกัน..
ฉัน..เริ่มรู้สึกดี..
ที่ได้กล่าวคำนี้.."ขอโทษ"..สำหรับฉัน..
มันมีความหมาย..มากมาย..เกินกว่าจะนับมัน..
ก็ได้แต่หวัง..ว่านั่น..จะทำให้ทุกคน..เข้าใจ..
 ********** หวังว่าทุกคน..คงเข้าใจ.. *****
*********** เข้าใจอะไรน่ะหรือ.. เดี๋ยวก็เข้าใจ... เอ๊ะ..งง ************				

แล้วคุณล่ะ?...เป็นห่วงแบบไหน..

หมองอิง

ทางฝัน

หมองอิง

เดินทาง..มาชั่ว..ชีวิต..
ตามติด..ค้นหา..ทางฝัน..
เพียงพบ..ประสบ..สักวัน..
ผลักดัน..ชีวิต..ก้าวไป..
ทางเดิน..ล้วนมี..จุดหมาย..
ไม่ตาย..ไขว่คว้า..สู้ใหม่..
ความฝัน..รออยู่..ไม่ไกล..
เส้นชัย..อยู่แค่..เอื้อมมือ..
เพียงใจ..แข็งแกร่ง..ดังผา..
อ่อนล้า..เพียงใด..ดั้นดื้อ..
ฝืนสู้..ด้วยแรง..สองมือ..
ดั่งคือ..ฝันนั้น..เป็นจริง..
จำไว้..มนุษย์..ทั้งหลาย..
หญิง-ชาย..เกิดคล้าย..ทุกสิ่ง..
รอบข้าง..รายรอบ..ความจริง..
หยุดนิ่ง..อยู่เฉย..ไปไย..
เกิดมา..ใจคน..ต้องสู้..
เรียนรู้..บนโลก..กว้างใหญ่..
สำคัญ..คือมี..จิตใจ..
น้อมให้..โอนอ่อน..ผ่อนตาม..
เมื่อใด..ทำตัว..กร้าวแข็ง..
แก่งแย่ง..ชิงดี..ผลีผลาม..
เมื่อนั้น..ตกต่ำ..ตายตาม..
เสื่อมทราม..ถอยหลัง..ลงคลอง..				

ไม่ได้รู้สึกอะไร...

หมองอิง

เธอปล่อย..ให้ฉันเจ็บมาป่านนี้..
ยังกล้าดี..มาขอโทษฉัน..
นึกหรือ..ว่าเธอสำคัญ..
ไม่มีวัน..ที่ฉันจะอภัย..
เจ็บครั้งนี้..หัวใจชาชิน..
หมดสิ้น..ความรัก..โหยไห้..
จบแล้ว..ความรู้สึก..ที่เคยมีใจ..
วันนี้..ไม่รู้สึกอะไร..กับเธอ..
ไม่มีอะไร..จะต้องยกโทษ..
ฉันไม่ได้โกรธ..จำเป็นต้องยกโทษ..ด้วยเหรอ
ก็บอกแล้ว..ไม่ได้รู้สึก..อะไร..กับเธอ...
แล้วยังมาตามพบ..ตามเจอ..เพื่ออะไร..
อยากได้..อะไรหรือ..
ถึงต้องคอยตามตื๊อ...กันอยู่ได้..
ที่ฉันเหลือ..ก็แค่เถ้าธุลี..ของหัวใจ..
ถ้าเธออยากได้ไป..อ่ะ..เอาไป..ฉันโยนให้..ตามต้องการ..
เก็บมันไป..ให้พ้น ๆ 
อย่ากระเสือกกระสน..ให้คน..สงสาร..
ให้รู้ซะบ้าง..ว่าการเจ็บ..มันทรมาน..
เก็บหัวใจด้าน ๆ .. บวกกับความน่าสงสาร..ซมซาน..กลับไป..