22 ธันวาคม 2550 15:33 น.
หมองอิง
font color=#1400EC>จะบอกเธอ..อย่างไรดี..
ว่าฉันคนนี้..ไม่ได้มี..ใจให้..
ที่ผ่านมา..แค่รู้สึกดี..ที่มีคนข้างกาย..
แต่ไม่ได้คิดอะไร..เลยจริง ๆ ..
ไม่อยากให้เธอ..คิดมาก..
จึงอยาก..จบเรื่องราว..ทุกสิ่ง..
ถึงเวลา..ต้องพูดความจริง..
ไม่จำเป็นต้องประวิง..รอเวลา..
ที่ฉันทำ..มันเหมือนโกหก..
ทำกับเธอ..แค่ตัวตลก..ที่ไร้ค่า..
แต่สาบาน..ฉันไม่เคยคิด..จะหลอกลวงตา..
แค่เพียงเพราะว่า..ที่ผ่านมา..ฉันไม่มีใคร..
ฉันคง..เห็นแก่ตัว..
แต่ก็ไม่อยากให้เธอเมามัว..คิดฝันใฝ่..
ในเมื่อความจริง..มันไม่สามารถ..เป็นอย่างใจ..
คงต้องบอก..ออกไป..ตามตรง..
ฉัน..รู้สึกดี..กับเธอนะ..
และไม่อยากให้เธอเสียเวลา..มาลุ่มหลง
เรื่องราวระหว่างเรา..คงต้องจบลง
แต่ขอเธอจง..ตั้งใจฟัง..คำอธิบาย..
หันหน้า..มองฉันสักนิด..
ฉันยอมรับผิด..ก่อนที่มันจะสาย..
ฉันรู้..ว่ายาก..เกินถอนตัว..เกินห้ามใจ..
แต่เรื่องระหว่างเรา..มันเป็นไปไม่ได้..ฉันเสียใจ..จริง ๆ ..
19 ธันวาคม 2550 16:48 น.
หมองอิง
ฉัน..ก็ยังเป็นฉัน..
คนที่ไม่ค่อยสำคัญ..สักเท่าไหร่..
แค่คน..ที่เธอมอง..เลยผ่านไป..
แค่คนที่ไม่เคยได้ใจ..ของเธอ..
ความรัก..ที่ไม่มีหวัง..
ใจเจ็บทุกครั้ง..กับความเพ้อเจ้อ..
เฝ้าแอบรัก..รอคอย..หลงละเมอ..
ทั้ง ๆ ที่รู้..ว่าเธอ..ไม่มีใจ..
ทำไงได้..ก็ขอเพียง..ได้แค่รัก..
แม้เธอไม่แจ้งจักษ์..ว่าฉันรัก..เธอแค่ไหน..
ในเมื่อรักแล้ว..ก็คง..ต้องรักต่อไป..
ทำหน้าที่..ของหัวใจ..ให้ดี-ดี..
ยังรัก..เธอเสมอ..
แม้ต้องพบเจอ..กับอาการ..แบบนี้..
แม้ต้องรัก..แม้ต้องเจ็บ..เป็นทวี..
แต่ฉันยินดี..เพราะหัวใจ..มันเรียกร้องมา..
ความรัก..นั้นทำให้เจ็บ..
แต่ยังยินดี..เก็บ..รักษา..
สักวัน..ความรัก..คงตอบกลับมา..
ด้วยศรัทธา..จากรักแท้..และใจจริง..
14 ธันวาคม 2550 20:41 น.
หมองอิง
สับสนนะ..กับชีวิต..
ที่ลิขิต..ไม่ได้ดังฝัน..
ที่ทำได้..แค่ก้มหน้า..รับมัน..
ได้แค่รอวัน..แผลหายดี..
ความเจ็บ..ซ้ำ-ซ้ำ..ซาก-ซาก..
เรื่องราวหลายหลาก..ประดัง..เต็มที่..
ความเข้มแข็ง..เมื่อก่อนเก่า..ที่เคยมี..
จวบวันนี้..แทบไม่มี..หลงเหลือเลย..
ที่ยังเหลือ..ก็เพียงแค่..ความเงียบเหงา..
ความว่างเปล่า..อ่อนแอ..แน่นิ่งเฉย..
แทบไม่รับ..ไม่รู้..อะไรเลย..
ไม่มีแม้..คำเอื้อนเอ่ย..ใด-ใด..
หมดแรง..หมดใจ..หมดสิ้น..
หมดชีวิน..หมดความรัก..ที่สดใส..
หมดไปแล้ว..ความห่วงหา..ความห่วงใย..
เหลือแค่เพียง..รอยอาลัย..ของวันวาน..
6 ธันวาคม 2550 16:03 น.
หมองอิง
คำรัก..ที่เธอเอื้อนเอ่ย..
ฉันไม่ได้ละเลย..หรือทอดทิ้ง..
แค่ยัง..ไม่กล้า..ยอมรับความจริง..
จึงทำได้แค่..หยุดนิ่ง..ไม่พูดจา..อะไร..
หัวใจ..ไม่ใช่..ไม่ไหวหวั่น..
ใช่ว่าฉัน..จะไม่หวั่นไหว..
ใจเต้น..ผิดจังหวะ..ตึ่ก-ตั่กข้างใน..
เก็บอาการไว้..ไม่ให้..ใครรู้ทัน..
ยังอึ้ง..กับถ้อยที..
ยังไม่พร้อมตอนนี้..ที่จะฟังมัน..
จึงได้แต่..นิ่งเงียบงัน..
จนดูเหมือนเธอ..คิดว่าฉัน..ไม่มีใจ..
เธอจึง..หันหลัง..ออกห่าง..
กลัวเคว้งคว้าง..กลัวว่าฉัน..ไม่เอาใจใส่..
เธอคิดไปเอง..ที่รัก..ฉันยังห่วงใย..
อยากเอื้อนเอ่ย..ความใน..ให้ได้ยิน..
ความจริง...ฉัน..มีใจให้เธอ..
แอบพลั้งเผลอ..มีใจ..ให้หมดสิ้น..
มีมากมาย..หลายคำ..ที่อยากให้เธอได้ยิน..
แต่กลัวเรื่องราว..ผกผิน..กลายเป็นอื่นไป..
ขอเวลา..ฉันสักนิด..
ขอให้ฉัน..ได้เก็บไปคิด..ทบทวนใหม่..
เมื่อฉันพร้อม..ฉันยินดี..เปิดหัวใจ..
รออีกนิด..ได้ไหม..นะคนดี..
30 พฤศจิกายน 2550 16:54 น.
หมองอิง
ฉันเกือบลืมไปแล้ว
ว่าครั้งหนึ่ง..เคยเป็นแมวอ่อนไหว
คลอเคลียเคียงข้าง..ไม่ห่างไกล
เธอว่าอย่างไร..ตามใจเธอ
ฉันลืมนึกไปว่า
แท้แล้ว..ฉันเป็นหมาอยู่เสมอ
เพียงเพื่อจะคอยประคอง..ปกป้องเธอ
ในเวลาที่ต้องเจอคนรังแก..
ฉันเกือบลืมไปว่า
ในคราต้องซับน้ำตา..เป็นผู้แพ้..
วันที่เธอจากไป..ไม่เหลียวแล..
ไร้ซึ่งคน..ตอแย..หมดเยื่อใย..
ฉันควรต้องรู้หนอ
ว่าฉันควรเป็นผู้ขอหรือผู้ให้
คนมีรักควรจักรักอย่างไร
ทำเพื่อเขาหรือเพื่อใครหรือให้ตน
หน้าส่วนตัว
1715
