บ่ายแห่งความคิดถึง ในห้วงวันที่ฤดูฝนร่วงหล่นอยู่นอกหน้าต่าง

หมอกจาง

บ่ายแห่งความคิดถึง ในห้วงวันที่ฤดูฝนร่วงหล่นอยู่นอกหน้าต่าง
อากาศเปียกชื้น ท้องฟ้าคลุมด้วยสำลีสีหม่น
สายลมอ่อนเบาพัดเปะปะ คล้ายดังสับสนและก็คล้ายดังร่าเริง
ต้นไม้ต้นเล็กเล็กแทงยอด ใบของมันสีเขียว รากของมันหยั่งลึก

บางห้วงขณะ ความคิดนั้นเบากว่าอากาศ
มันลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าสูง ลอยผ่านหมอกและเมฆครึ้ม
กาลเวลาเหมือนหน้าหนังสือ พลิกย้อนกลับไปสู่หน้าที่โปรดปราน
กลั้นลมหายใจเมื่อไล่สายตาไปตามบรรทัด หัวใจพองโตเสียจนต้องเผลอยิ้มออกมา

เรามีห้วงเวลาร่วมกันช่วงหนึ่ง
พูดคุยกัน เดินเคียงข้างกัน และพบเห็นสิ่งเดียวกัน
แต่ถึงกระนั้น-ความทรงจำ-เราต่างคนต่างเขียน
และซ่อนเก็บมันเอาไว้ ไม่ยอมให้อีกฝ่ายแง้มดู

หน้ากระดาษเก่าแล้ว และตัวหนังสือก็พร่าเลือน
เราต่างลบมันไปบ้าง เขียนเพิ่มลงไปบ้าง
สำหรับฉันแล้ว มันไม่ใช่บันทึกประวัติศาสตร์ หากเป็นนิยายส่วนตัว
ที่เราต่างเขียน ต่างผูกเรื่อง บนพื้นฐานของความจริงแค่บางส่วน

เธอเป็นตัวละครของฉัน และฉันเป็นตัวละครของเธอ
ฉันไม่เคยบอกว่าเธอเป็นนางเอก และไม่เคยถาม-ว่าฉันได้รับบทอะไร
เราต่างซุกมันไว้ในที่อันลึกลับ ลึกลับเท่ากับความสำคัญของเรื่องราว

ตรงข้างหมอน ตรงข้างแก้วกาแฟ
บนเบาะรถเมล์ ริมหน้าต่างเมื่อฝนตก
ตรงระเบียงเมื่อฤดูหนาว ตรงข้างโทรศัพท์เมื่อเราพูดคุย
ที่เหล่านั้นนั่นแหละ ที่ฉันมักเปิดอ่านนิยายที่ชื่อความทรงจำ

บ่ายแห่งความคิดถึง ในห้วงวันที่ฤดูฝนร่วงหล่นอยู่นอกหน้าต่าง
น้ำเสียงเธอที่เคลื่อนผ่านอากาศ สดใสจนฉันเห็นรอยยิ้มนั้นลอยอยู่ตรงหน้า
เธอแง้มเล็กเล็ก ถึงเรื่องราวที่เธอบันทึกลงในนิยายฉบับของเธอ
ฉันยินดีที่ได้รู้ ว่าฉันมีบทบาทอยู่ในนั้น
และยินดียิ่งกว่า 
ตรงที่ว่ามันคลับคล้าย เหมือนจะเป็นนิยายโรแมนติคเล่มหนึ่งเช่นเดียวกัน..