26 มิถุนายน 2553 20:40 น.

สะพาน

บางครั้งฉันรู้สึกว่า ฉันสมควรเขียนอะไรบางอย่าง

เธอเคยไหม บางวัน ที่อ้างว้างจับใจ
มีเรื่องราวมากมายที่อยากเล่า อยากระบายบอก
แต่ไม่มีใครสักคนที่อยากเล่า อยากระบายให้ฟัง

มันเป็นความอ้างว้างแบบเดียวกับก้อนเมฆที่ไร้ฝน
ที่ไม่อาจสร้างปฏิสัมพันธ์กับผืนดิน
เป็นความอ้างว้างแบบเดียวกับดวงจันทร์
ที่ไม่อาจมองหาเงาของตนเองได้จากแอ่งน้ำใดสักแอ่ง
เป็นความอ้างว้างแบบเดียวกับชายหนุ่ม
ผู้ซึ่งลุ่มหลงรักหญิงคนรักที่ไม่เคยมีอยู่จริง

บางครั้งฉันรู้สึกว่า ฉันสมควรเขียนอะไรบางอย่าง

ในบางวันซึ่งโลกทั้งโลกดูพร่าเลือน
ผู้คนรอบข้างเหมือนความฝัน ไม่ได้อยู่ตรงที่เคยอยู่ ไม่ได้เป็นอย่างที่เคยเป็น
และแม้แต่กระทั่งตัวฉันเอง ก็ยังเป็นผู้แปลกหน้าอย่างสิ้นเชิงกับตัวของตน

ในห้วงเวลาเช่นนั้น ฉันอยากเขียนอะไรก็ได้สักอย่าง
ส่งถึงใครก็ได้สักคน
เพื่อที่จะสร้างสะพานอันแข็งแกร่ง ทอดข้ามระหว่างความพร่าเลือนทั้งสองฝั่ง
และทำให้ความจริงนั้น กลายเป็นสิ่งที่จับต้องได้

การล่องลอยเคว้งคว้างนั้นไม่ดี
เพราะมันอาจทำให้ฉันหลุดลอยไปยังที่อันไกลโพ้น
และไม่อาจหาหนทางกลับมาสู่เธอได้

โปรดเถิด
ช่วยรับปลายสะพานของฉันไว้หน่อย
และช่วยให้ฉัน ได้กลายเป็นอะไรสักอย่าง นอกจากความพร่าเลือน
ไม่ว่ามันจะจริงหรือไม่จริง ไม่ว่ามันจะดีหรือเลว

โปรดเถิด
รับปลายสะพานของฉันไว้หน่อย
เพื่อให้ฉันได้รับรู้ หรืออย่างน้อย-หลอกตัวเอง
ว่าที่ปลายอีกข้างหนึ่งนั้น มีใครสักใคร สักคนหนึ่ง ที่จับต้องได้ ยืนอยู่ตรงนั้น
เพื่อที่ว่าฉัน จะได้ไม่หลุดลอยเคว้งคว้างไปไกล

และเพื่อที่ว่าฉันจะได้ไม่อ้างว้างจนเกินไป..

1475

love

comment

9 มิถุนายน 2553 20:47 น.

บางครั้งก็เป็นเช่นนั้นเอง

หมอกจาง

บางครั้งที่ฝนตก ความอบอุ่นบางอย่างก็เหมือนมาพร้อมๆกับสายฝน
เป็นความอบอุ่นเล็กๆ กับเรื่องราวเล็กๆน้อยๆ
เป็นความอบอุ่นแบบที่ชวนให้เขียนถ้อยคำบางคำ บทเพลงบางเพลง บทกวีบางบท

อาจจะเป็นเพราะฤดูแล้งของฉันมันนานเกินไป
ชั่วขณะที่สายฝนตกพร่างจนฟ้าดูขาวโพลนนั้นจึงทำให้ฉันมีความสุขเกินกว่าจะเก็บตัวเงียบอยู่ในห้อง

ตรงชานบ้านที่พอมีหลังคาคุ้ม ฉันยืนตากละอองฝน คิดอะไรต่อมิอะไรไปเรื่อยเปื่อย มองอะไรต่อมิอะไรไปเรื่อยเปื่อย
มองยอดมะขามเทศต้นพอประมาณ ที่เต้นรำเริงร่าอยู่ในสายฝน
นกฝูงเล็กฝูงหนึ่งบนฟ้าสูง ที่ออกหากินไกลเกิน จึงต้องตากฝนกลับรัง
คางคกตัวใหญ่เท่ากำปั้น ที่อุ้ยอ้ายเชื่องช้า กว่าจะขยับกระโดดแต่ละที
ฉันมองและฉันเชื่ออย่างเต็มหัวใจ ว่าทุกสิ่งที่ฉันเห็นนั้น มีความสุขอยู่กับสายฝนเช่นเดียวกัน

บางครั้งที่ฝนตก ถ้อยคำบางคำก็มาพร้อมๆกับสายฝน
ถ้อยคำที่เหมือนสดใหม่ เพิ่งแตกยอดออกจากผืนดิน แต่ก็คุ้นหูคุ้นเคย เหมือนถ้อยคำของบางคนที่รู้จัก

บางอย่างที่ไม่เห็นก็ไม่ได้แปลว่าไม่มีอยู่
บางความเป็นจริงก็ไม่จำเป็นต้องสัมผัสหรือจับต้องได้
ความรู้สึกไม่มีหน่วยวัด แต่บ่อยครั้งที่เราใช้หัวใจตวงและพบว่ามันล้นออกมา
ความรักก็เป็นเช่นนั้นเอง

เสียงฝนกระทบพื้นสม่ำเสมอ บางคนบอกว่าเหมือนทำนองเพลง แต่ฉันคิดว่าไม่
เปะปะไม่มีระเบียบ ซ้ำๆแต่ไม่มีท่วงทำนองที่แน่นอน บางครั้งก็น่ารำคาญ หากบางครั้งก็เพราะกว่าเพลงใดๆในโลก
ที่ฉันชอบที่สุดของทำนองฝนก็คือ มันอนุญาตให้เราเขียนเนื้อเพลงได้เองเสมอ

เธอคิดถึงใคร คิดถึงอะไรเมื่อฝนตก?
บางครั้งเราอาจคิดตรงกัน บางครั้งเราอาจคิดต่างกัน
แต่คิดถึงฉันบ้าง
ในยามที่ฝนตกซ้ำๆจนเธอไม่อาจออกไปไหน ในท่วงทำนองซ้ำๆที่เธออาจใส่เนื้อเพลงถึงใครต่อใครหลายคน
คงจะดีหากสักอึดใจหนึ่ง ที่เธอจะคิดถึงฉัน
และอึดใจนั้น เธอจะพบ ว่าฉันเองก็คิดถึงเธออยู่เช่นกัน

บางครั้งที่ฝนตก ความอบอุ่นบางอย่างก็เหมือนมาพร้อมๆกับสายฝน
เป็นความอบอุ่นเล็กๆ เป็นแค่เรื่องราวน้อยๆ เป็นความสดใหม่ หากทว่าคุ้นเคย
ความรักก็เป็นเช่นนั้นเอง