กำพร้า

หมอกจาง

ที่รัก
อย่าเพียรไถ่ถามเลย ถึงเหตุผลของความรักที่ฉันมีต่อเธอ
เพราะแท้ที่จริงแล้ว ความรักนั้น-เป็นลูกกำพร้า

ฉันอาจพบมันครั้งแรก ในดวงตาของเธอ
เด็กกำพร้าผู้ซุกซน ไม่รู้ที่มา และอาจจะยังไม่รู้ที่ไป
และชั่วเพียงขณะใจเดียว เจ้าเด็กกำพร้านั้น ก็โลดโดดมายังดวงตาฉัน
กระทั่งอุกอาจวิสาสะ เข้ามาเสียจนถึงกลางดวงใจ

ที่รัก
บางที ฉันอาจพบเจ้าเด็กกำพร้านี้ครั้งแรก ตรงระหว่างกึ่งกลางถ้อยคำที่เราสนทนากัน
ระหว่างถ้อยคำบางคำที่ฉันและเธอต่างจดจำมันไม่ได้
ถ้อยคำซึ่งอาจนำพามาซึ่งเสียงหัวเราะ หรืออาจเป็นความเงียบสงัด-ระหว่างเรา
และกว่าจะรู้ตัวอีกที
เจ้าความรักตัวน้อยก็ต้อยตามฉันไปทุกที่ที่มีเธอและไม่มีเธอ

บางครั้ง ที่รัก บางครั้ง
เจ้ากำพร้าตัวน้อยนี้ มันอาจโผล่หน้ามาหาฉัน ตรงรอยต่อระหว่างความจริงกับความฝัน
ตรงห้วงเวลาที่พร่าเลือนเกินกว่าจะเป็นความจริง
หากทว่าสวยงามเกินกว่าจะเป็นความฝัน
สวยงาม-เกินกว่าฉันที่จะบังอาจฝัน

ที่รัก
ฉันเคยไถ่ถามเจ้าเด็กน้อยนี้-หลายต่อหลายครั้งแล้ว
ถึงที่มาและที่ไป กระทั่งถึงบิดามารดาผู้ให้กำเนิด
แต่เจ้าหนูน้อยผู้นี้ มันมิรู้มิเรื่องกระไรทั้งสิ้น
ประหนึ่งดังว่า เมื่อครั้งแรกที่มันปรากฏขึ้นในโลกของเธอกับฉัน
มันก็สมบูรณ์เติบใหญ่ดังนี้แล้ว

ที่รัก
อย่าเพียรไถ่ถามเลย ถึงที่มาของเจ้ากำพร้านี้
ให้ฉันถามเธอเถิด ว่าเธอจักรับเลี้ยงมันได้ไหมเล่า
ว่าเธอจักเอ็นดูมัน ดังที่ฉันเอ็นดูได้ไหมเล่า
ให้เจ้ากำพร้าน้อยนี้ ต้อยตามเธอดังที่ต้อยตามฉัน
นั่งมองและยิ้มให้เธอตรงหน้าต่างยามเธอเหม่อ
และแอบอิงอยู่ข้างหมอนยามเมื่อเธอนอนหลับ

ที่รัก
ก็แล้วเธอจะรักฉันบ้างได้ไหมเล่า........?