ฉันเคยมีเพื่อนเป็นกวี

หมอกจาง

ฉันเคยมีเพื่อนเป็นกวี
แต่ทว่าฉันไม่ได้พบเขานานมากแล้ว

.........................

ในแต่ละขวบปี เขาจะแวะมาเยี่ยมเยือนฉันหลายครั้ง
ในบางวันที่ฝนพรมพรำ ท้องฟ้ามีสีเทาหม่น ละอองน้ำเย็นชื้นอยู่ในอากาศ
เขาจะหอบพาความเหงามาเงียบๆ
มานั่งเขียนบทกวีถึงดอกไม้ สายฝน และหญิงสาวบางคนของเขา

เขาบอกกับฉันว่า สายฝนนั้น เหมาะสำหรับการครุ่นคิด
ด้วยว่าม่านฝนนั้น ทำให้เรามองอะไรต่อมิอะไรได้ไม่กระจ่าง
เราจึงมักนิ่ง และมองเข้ามาในตัวเอง มากกว่าจะมองออกไปข้างนอก

ในบางวัน ที่แรกเช้ามีหมอกของสายลมหนาวห่อหุ้ม
ในทุกๆความสวยงามที่แฝงความเศร้า
เขาจะแวะมาทักทายฉันแต่เช้าตรู่ เพื่อมาเล่าเรื่องความรักของเขา
หลายต่อหลายเรื่องเป็นเรื่องเก่า หลายต่อหลายเรื่องเป็นเรื่องใหม่
แต่ทุกเรื่องล้วนมีความเศร้าปะปนอยู่ มากบ้าง น้อยบ้าง

ในความรักของเขา ไม่มีครั้งใดเลย ที่จะไม่มีความเศร้ามาปะปน
ก็เขาเองนั่นแหละที่บอกฉัน ว่าความเศร้านั้น ทำให้ความรักอ่อนโยนขึ้น

ในวันที่ดอกหางนกยูงและดอกคูนนั้นบานสะพรั่ง
ในห้วงยามที่แสงแห่งดวงอาทิตย์ยังไม่กล้า 
และกลิ่นกลางคืนยังเหลือทิ้งค้างไว้ในสายลมอ้อยอิ่ง
เขาจะเล่าให้ฉันฟัง ถึงวันที่สวยงามในชีวิตของเขา
ซึ่งแต่ละวันล้วนได้ผ่านเลยไปแล้ว

เขาเพียรเล่าถึงดอกคูนที่เบ่งบานเมื่อหลายปีก่อน กระทั่งชักชวนนำพาฉันดั้นด้นออกไปชม
เพื่อจะพบว่า ในปีนี้ ดอกคูนต้นที่เขาพูดถึงนั้นได้แก่เกินจะออกดอกเสียแล้ว
แล้วเขาจะหดหู่ถึงดอกคูนดอกนั้นอยู่ครึ่งค่อนวัน 
และอาจเขียนบทกวีสักบทให้กับดอกคูนในความทรงจำของเขา
บางที เมื่อเขานึกขึ้นได้ เขาจะเล่าถึงดอกคูนอีกต้นหนึ่ง หรือหางนกยูงแดงสดอีกต้นหนึ่ง ที่ออกดอกงดงามเมื่อปีกลาย
และชักชวนฉันให้ไปชมดู

จนบางครั้ง ฉันต้องปฏิเสธไป
และแปลกใจในข้อที่ว่า ทำไมเขาจึงไม่เคยเห็นความงามในดอกคูนของปีนี้บ้าง..

..................................

ฉันไม่ได้พบเขานานแล้ว
เหมือนว่าจู่ๆเขาก็หายไปจากชีวิตของฉันเสียเฉยๆ
ลำธารแห่งความเศร้าของเขานั้นเหือดแห้งเสียแล้วหรือ
ผิวหนังของเขากร้านและด้านชา เกินกว่าจะสัมผัสความอ่อนโยนของสายลมเสียแล้วหรือ
ความเปลี่ยวเหงาของเขาได้รับการเติมเต็ม หรือว่าสยบยอมให้กับความชาชินแห่งความเปลี่ยวเหงานั้นเสียแล้ว

ประตูบ้านฉันเปิดกว้าง หากแต่ไร้วี่แววของการมาเยือน
ฉันจึงเขียนจดหมายฉบับนี้ขึ้น จ่าหน้าซองถึงความเศร้าแห่งนกที่กดอกตนเองลงกับหนามเพื่อร้องเพลง
ด้วยฉันรู้ว่าเขายังคงอยู่ตรงนั้น เดียวดายและจ่อมจมอยู่กับบทกวีของเขา

อาจบางทีประตูบ้านของฉันต่างหาก ที่มิได้อยู่ที่เดิม