นิทานกิ้งก่า

หมอกจาง

กาลครั้งหนึ่ง มีเจ้ากิ้งก่าตัวหนึ่ง วิ่งลัดเลาะไปตามสุมทุมพุ่มไม้
และมันก็รู้สึกว่า โลกใบนี้สวยงามและกว้างใหญ่นัก

มันวิ่ง วิ่ง และ วิ่ง 
อย่างร่าเริง อย่างอยากรู้อยากเห็นและอย่างตื่นตาตื่นใจ

เมื่อมันวิ่งผ่านดอกไม้ มันหยุดชมสีสันและดมกลิ่ม
เมื่อวิ่งผ่านพุ่มไม้มันหลงใหลในสีสวยของผลไม้ผลเล็กๆ
มันก้มลงเลียน้ำค้างที่ห้อยค้างบนใบเฟิร์นขดกลมยามที่มันกระหาย
และเมื่อหิวมันก็มองหาเพียงแมลงเล็กเล็กสักตัวสองตัว เพื่อที่จะคิดว่าท้องมันได้รับอาหารเพียงพอแล้ว

มันวิ่ง วิ่ง วิ่ง และ วิ่ง
โดยไม่เคยสักครั้ง ที่จะหันมองกลับหลัง
ด้วยมันคิดว่า แม้มันจะหันไปมอง สิ่งที่มันเห็นก็ย่อมไม่ต่างจากที่เคยเห็น
โลกที่มันผ่านมาก็ย่อมเป็นอย่างที่เคยเป็น
เป็นเหมือนอย่างที่มันเพิ่งพบเห็น และเป็นเหมือนก่อนหน้านั้น

แต่มันจริงอย่างนั้นหรือ
เจ้ากิ้งก่าไม่เคยคิดที่จะพิสูจน์

มันวิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง และ วิ่ง
ขอบฟ้าใกล้เข้ามาเรื่อยเรื่อย แต่สิ่งที่ให้มันดูเหมือนจะยังไม่รู้จักจบสิ้น
ดอกไม้ยังคงเบ่งบานแปลกตา ผีเสื้อยังคงเป็นผีเสื้อสีสันใหม่ใหม่
ผลไม้ยังมีให้ลิ้มลองไม่หมดไม่สิ้น
มันเร่งรุดไปข้างหน้าอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ไม่รู้จักเกรงใจ

ด้วยว่ามันเป็นเพียงกิ้งก่าตัวเล็กเล็ก
ที่รอยเท้าแผ่วเบาเท่ารอยลม และร่างกายอ่อนนุ่มเหมือนปุยนุ่น

เป็นเช่นนั้นจริงหรือ ?
เสียงสายลมกระซิบถามที่ข้างหู
จริง-เจ้ากิ้งก่าตอบ

เป็นเช่นนั้นแน่หรือ
เสียงใบหญ้าไถ่ถามมาจากเบื้องล่าง
และเจ้ากิ้งก่ายังคงตอบว่า-จริง

เจ้าแน่ใจอย่างนั้นหรือ
ปุยเมฆถอดทอนมาจากเบื้องบน

เจ้ากิ้งก่าจึงหยุดและค่อยค่อยเหลียวมองอย่างช้าช้า

และมันก็ได้พบ ว่าโลกเบื้องหลังของมันนั้นเต็มไปด้วยความบอบช้ำ

พุ่มไม้ทลายราบไปทาง ดอกไม้ถูกขยี้ด้วยรอยเท้าขนาดใหญ่
ฝูงนกแตกตื่นโบยบินขึ้นสู้ท้องฟ้า ต้นไม้ใหญ่หักโค่นระเนระนาด

ผิวน้ำสั่นระริกอย่างขวัญเสีย เสียงผืนดินครวญคราง-โอดโอย
ผีเสื้อกระพือปีกอย่างอ่อนล้า ก่อนทิ้งตัวลงนอนตายที่พงหญ้าเบื้องล่าง
ทุกสิ่งล้วนแหลกลาญลง ไม่เหมือนเดิม

โลกที่มันเห็นไม่เหมือนเดิม

ทำไม? – มันถาม

สายลมไม่ตอบ
ต้นหญ้าไม่ตอบ
ปุยเมฆเอาแต่ทอดถอนใจ

กระทั่งในที่สุด ผิวน้ำที่ไหวระริกก็ค่อยๆสงบลง กระซิบแผ่วแผ่ว
-ว่าเจ้าเดินมาดูอะไรนี่สิ

อย่างขลาดกลัวและลังเล
เจ้ากิ้งก่าค่อยๆก้าวไปที่ผิวน้ำ 

มันได้ยินเสียงสะเทือนและรู้สึกถึงการกระเพื่อมไหว

และเมื่อมันชะโงกหน้าลงไปมองผิวน้ำ
มันก็เห็นตัวมันเอง

ร่างกายอันใหญ่โตของตัวมันเอง


เจ้าไม่ใช่กิ้งก่า แต่เจ้าคือไดโนเสาร์ – เสียงปุยเมฆบอก