ทางในใจ..

หมอกจาง

อากาศเย็นๆ..
วันนี้มีเรื่องให้ต้องออกไปข้างนอกแต่เช้า..
ถึงจะตื่นค่อนข้างเช้า แต่ก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหนเช้าๆนัก วันนี้พี่สาวรถเสีย เลยต้องไปส่งที่ที่ทำงาน..
คว้ามอเตอร์ไซค์คันคุ้นมือ พี่สาวขึ้นซ้อนท้าย ขยับออกจากซอยบ้าน ขึ้นถนนใหญ่..
รถราเยอะจนไม่น่าเชื่อ แม้ที่นี่จะเป็นเมืองเล็กๆ แต่ตอนเช้า ต่างคน ต่างเร่งรีบไปทำงาน ดูวุ่นวาย จนรู้สึกไม่คุ้นเคย..
สะบักสะบอมหงุดหงิดกับการขับรถ ฝ่าการจราจรที่โฉบเฉี่ยว วุ่นวาย สุดท้ายก็ออกมาถึงโรงเรียนพี่สาว อยู่นอกเมืองริมแม่น้ำ ดูสงบกว่ามาก..
ตอนขับมาพี่สาวซึ่งเป็นคนซ้อนใส่หมวกกันน็อค แต่ฉันไม่ใส่ ชอบได้สูดอากาศสดใหม่ตอนเช้าๆมากกว่า..
พี่สาวยื่นหมวกกันน็อคที่ใส่ไว้ให้ ..กันตำรวจ.. พี่สาวว่า 
รับมา แต่เพียงคล้องไว้ที่แฮนด์รถ ขับเลาะเลียบริมแม่น้ำ ร้านอาหารเล็กๆหลายร้านยังคงเงียบเชียบ ผู้คนแถวนี้ตื่นแต่เช้า แต่ความสับสนวุ่นวายที่นี่ตื่นสาย..
เลาะลัดไปเรื่อยๆ ตะวันเช้าในน้ำดูสงบ ผิวน้ำเรียบ ไม่ถึงกับเหมือนกระจก แต่ทุกอย่างก็ดูสงบ จนเหมือนบอกเรื่องราวต่างๆได้มากหลาย..

แปลก ที่บางครั้งเรารู้สึกว่าความวุ่นวายคือเรื่องราว แต่เมื่อย้อนคิดดู ความวุ่นวายมักบอกได้เพียงครั้งละเรื่องราว และบ่อยครั้งที่ไม่สู้จะสลักสำคัญนัก แต่ความสงบเหมือนพูดเรื่องราวต่างๆออกมาร้อยพัน..
เรื่องราวของความสงบ บางครั้งก็เป็นความทรงจำ บางครั้งเป็นคำตอบของปัญหาที่ครุ่นคิด บางครั้งก็เป็นจินตนาการที่เพ้อฝัน แต่บางครั้งก็ไม่มีเรื่องราวใดเลย นอกจากความสงบ..
ดวงอาทิตย์ในน้ำ ดูอ่อนแสงกว่าดวงอาทิตย์ข้างบน บางคนบอกว่า มันเป็นแค่สิ่งลวงตาที่ไม่มีอยู่จริง แต่เมื่อดวงอาทิตย์คือสิ่งที่มีอยู่จริง เงาของมันก็น่าจะเป็นจริงเท่าๆกันไม่ใช่หรือ..

ในท่ามกลางความสงบ มีเสียงรบกวน..
เสียงมอเตอร์ไซค์..
ในท่ามกลางหมอกบางๆที่คลุมเรื่อยอยู่ริมรอบแม่น้ำ ถูกแทรกด้วยควันไอเสีย..
ถนนเล็กๆริมแม่น้ำที่ดูสงบ ด้วยไร้ผู้คนสัญจร ไร้รถรา ถูกรบกวนด้วยคนๆหนึ่งที่ขับรถมอเตอร์ไซค์..
ฉันมาชมความสงบ มาซึมซับความสงบ..
แต่ความสงบ ก็ไม่ใช่ความสงบ เมื่อฉันเข้ามาเป็นสิ่งแปลกปลอม..
ดังผิวน้ำที่ใสเย็น ที่กลับอุ่นและขุ่น เมื่อมีผู้คนลงไปแหวกว่าย..
บางที คนเรามักพกความวุ่นวายติดตัวไปทุกหนทุกแห่ง..
พกไปคนละนิด นำไปคนละหน่อย หลายคนเข้าที่ที่เคยสงบ ก็กลับวุ่นวายได้ไม่ยาก..
บางทีถ้าฉันเดิน หรือขี่จักรยานมาคงดีกว่านี้..
เสียงล้อจักรยานผ่านถนน คงเบากว่าเสียงเครื่องยนต์..
กระดิ่งที่ดีดดัง คงไม่รบกวนสายหมอกที่บอบบางมากนัก..
คนและจักรยานที่เคลื่อนไปช้าๆ คงไม่รบกวนภาพแห่งความสงบนี้เท่าไร..
ฉันอาจชมสิ่งต่างๆรอบตัวได้เชื่องช้าลงไปบ้าง แต่คงชื่นชมมันได้มากกว่าเดิม..

..นึกถึงใจตัวเอง..
สิ่งที่เป็น มักแตกต่างจากคนอื่นๆอยู่เสมอ..
บ่อยครั้งที่มีใครเข้ามา หัวใจที่เคยเป็นของตัวเองก็มักเปลี่ยนไป..
อยากให้ใครต่อใครเข้าใจและยอมรับในสิ่งที่เราเป็น แต่สิ่งที่เราเป็นก็มักเปลี่ยนไปตามใครต่อใคร..
บางที..ทางในใจของฉัน ควรหาจักรยานสักคันมาวิ่ง แทนที่จะเป็นมอเตอร์ไซค์..
และยามที่ฉันก้าวเดินไปบนใจของใคร ก็น่าสมควรที่จะทำเฉกเช่นเดียวกัน
ช้าๆ.. ค่อยซึมค่อยซับ ค่อยเข้าใจ ค่อยบรรเลงในท่วงทำนองที่กลมกลืน..
มีใครมีจักรยานสักคันบ้างไหมนะ..