เพราะฉันเองอาจอ้อนวอนแค่แววตา

หมอกจาง

เธออาจมีทีท่าไม่อาทร
และฉันเองอาจอ้อนวอนแค่แววตา
-------------------------------------
ดอกพิกุลบุนนาคจะจากร่วง
เธอถามไถ่มีใครห่วงเธอไหมหนา
จะราโรยในคืนแรมอย่างแช่มช้า
เพื่อฉันบอกออกหน้าว่าห่วงใย

อาจจะเป็นด้วยความรัก
ที่ลงหลักในนิยามแห่งหวามไหว
ความปวดร้าวเป็นกิ่งก้านให้ดอกใบ
บานระบัดท่วมใจในคืนงาม

จึงลมแผ่วก็พร้อมจะราโรย
ละห้อยโหยอาลัยให้ไถ่ถาม
แล้วซอนหนีเพื่อให้ชิดให้ติดตาม
ดั้นด้นข้ามผืนทะเลเพื่อรอคอย

สักครั้งหนึ่ง
เพื่อให้รับและรู้ถึงทุกคำถ้อย
เพื่อให้เห็นน้ำค้างปนในฝนปรอย
เพื่อรอยรักสักเล็กน้อยในดวงตา

เท่าดินเท่าฟ้าเท่าอากาศ
ฉันจึงขลาดและเธอจึงไม่กล้า
เดิมพันใดเล่าเท่าฟากฟ้า
เรารักกันเกินกว่าจะเอ่ยวอน

-----------------------
กาลครั้งหนึ่ง
กับรู้สึกลึกซึ้งที่ซุกซ่อน
เธออาจมีทีท่าไม่อาทร
และฉันเองอาจอ้อนวอนแค่แววตา