27 พฤษภาคม 2553 13:29 น.
หมอกจาง
ท้องฟ้ายังคงดูสดใส
และใบไม้แต่ละใบยังเริงร่า
ผืนน้ำสะท้อนฟ้าเป็นสีฟ้า
และสายลมยังพัดมาพอชื่นใจ
กระรอกกระแตยังไต่เต้น
ขอบฟ้าขีดเส้นกระเพื่อมไหว
ดวงอาทิตย์ยังร้อนจนอ่อนใจ
แต่ก็สดก็ใสดวงตะวัน
นั่นเสียงใสใสนกใครร้อง
แล้วดอกไม้ใครจองดอกไม้นั่น
น้ำค้างหยดใสของใครกัน
ของเธอของฉันของพวกเรา
ท้องฟ้ายังดียังสีฟ้า
ทอดสีสวยลงมาให้คลายเศร้า
เสียงนกยังบอกยังหยอกเย้า
บอกว่าเงาทุกเงาจะผ่านไป
ยังมีกันและกัน
มีเธอมีฉันโลกใบใหญ่
หากยังมีความงดงามอยู่ภายใน
จะมองฟ้ามองอะไร-ก็เบิกบาน
17 พฤษภาคม 2553 20:04 น.
หมอกจาง
ความเศร้า
แผ่ปกคลุมเป็นเงาสีเทาเข้ม
หยาดน้ำรินหยดมีรสเค็ม
คือหยาดเหงื่อ เลือดเข้ม หรือน้ำตา
ฉันวิงวอน
ออกมาเป็นบทกลอนอันอ่อนล้า
อย่าเลยอย่าเมินเฉยอย่าเย็นชา
อย่าก้มหลบเบือนหน้าแสร้งไม่ดู
สิ่งที่เกิด สิ่งที่เป็น
ฉันเชื่อ-เธอก็เห็น เธอก็รู้
กระสุนพร่างกี่ร่างที่ร่วงพรู
เธอปิดตาปิดหูเธอปิดใจ
ใครคือผู้ฆ่าคน
และใครทนจนทนอยู่ไม่ไหว
ใครคือแมงเม่าเข้ากองไฟ
เขาเติมเชื้อให้อะไรในกองฟอน
ความเป็นจริง
สร้างโดยสิ่งเปิดเผยและสิ่งซ่อน
คราบน้ำตาในกองเพลิงที่แผดร้อน
ใครลดทอนว่าเพียงคราบน้ำลาย
ในความเศร้า
ต่างคือเราและเรา-ผู้แพ้พ่าย
ต่างคือเลือดร่วมอก-ผู้ตกตาย
ต่างเป็นคน-เป็นควาย เท่าเทียมกัน