26 มิถุนายน 2549 21:08 น.
หมอกจาง
ซ้ำซาก
จะหักใจก็ยากยังวนซ้ำ
รอยเจ็บในใจใครนะทำ
รอจืดรอยจำยังย้ำรอย
ซ้ำซ้ำ
ทุกถ้อยทุกคำทวนทุกบ่อย
ทุกหนาวลมหนาวยังเฝ้าคอย
ทุกปรายฝนปรอยยังคำนึง
ซากซาก
หักหัวใจแต่ก็ยากหักคิดถึง
เหลือแค่ซากที่บอบช้ำยังรำพึง
ไร้หัวใจแต่ใยจึง เจ็บหัวใจ..
26 มิถุนายน 2549 20:53 น.
หมอกจาง
อ่อนใจ
อ่อนไหวดังพลิ้วใบไม้ร่วง
ลมล้อลมรักหรือลมลวง
ง่ายดายจนนึกห่วงเจ้าหัวใจ
ปลิวปลิว
เพียงแผ่วลมผิวก็ปลิวไหว
เก็บเอายิ้มแตะตามาแตะใจ
เก็บมาหวนอาลัยอยู่ซ้ำซ้ำ
รักเอย
เกิดขึ้นเองเฉยเฉยหรือใครทำ
หรือหลงใหลในรสที่หวานล้ำ
ใจจึงวนเริงระบำแต่เพลงรัก
อ่อนใจ
ยิ่งอ่อนไหวเท่าใดยิ่งเหนื่อยหนัก
มีบ้านเรือนหลังคาใดให้พิงพัก
ฝากใจหลบลมรักสักชั่วคราว
18 มิถุนายน 2549 08:23 น.
หมอกจาง
หากแม้ว่าเพ้อพร่ำในคำนึง
จะข้ามฟ้าส่งไปถึงเธอสักหน่อย
แต่ละวันที่เธอรับคงนับร้อย
ด้วยว่าใจฉันนั้นคอยแต่ห่วงหา
หากว่าใจเธอเต้นรับกับใจฉัน
เธอคงรู้ถึงคืนวันที่ปวดปร่า
ฉันใช้ความดายเดียวมาเยียวยา
และผลลัพท์ที่กลับมาคือเดียวดาย
มีมากมายสำคัญกว่าความรัก
ช้ำนัก..แม้จะรู้ในความหมาย
หัวใจฉันเขียนเรื่องดั่งรอยทราย
แต่คิดลบกลับคลับคล้ายเป็นก้อนหิน
ฝากคำฝากตาข้ามฟ้าไกล
หัวใจฝากไปจนหมดสิ้น
เอาความรักติดปีกโศกให้โบกบิน
สักวันหนึ่งฉันคงชิน และยอมรับ
4 มิถุนายน 2549 22:19 น.
หมอกจาง
ฝากฝนทุกเม็ดฝนที่หล่นพื้น
ทุกน้ำค้างกลางคืนของค่ำหนาว
ฝากกับพลิ้วลมไหวในทุกคราว
ฝากกับนกในทุกเช้าของทุกวัน
ฝากใบไม้ทุกใบที่ปลิดร่วง
ฝากทุกช่วงลมหายใจแม้ในฝัน
ฝากกับทุกรูปเสี้ยวของเรียวจันทร์
ฝากไปกับถ้อยจำนรรจ์แห่งทะเล
อยากฝากกอดพอให้ใกล้ได้ไออุ่น
อยากฝากแขนแทนหมอนหนุนแล้วกล่อมเห่
ฝากถ้อยคำอ่อนไหวไกวเป็นเปล
ว่าเห่เอยเห่ช้าเห่..ฉันรักเธอ
ฝากฝนทุกเม็ดฝนที่หล่นพราว
ฝากลมหนาวไปบอกรักสม่ำเสมอ
ฝากทะเลเอ่ยพร่ำเป็นคำเพ้อ
คิดถึงและอยากเจอ.. คนอยู่ไกล