ฉันคือปลาที่หักใจไม่ว่ายน้ำ กลัวกระเพื่อมระลอกทำให้น้ำขุ่น ฉันคือลมที่ยอมนิ่งไม่พัดหนุน หวั่นใบไม้ใบที่คุ้นจะปลิดปลิว ฉันคือแดดแฝงกายไม่ทาบทอด ไม่อาจกอดน้ำค้างใสปลายกิ่งหลิว คือหยดเหงื่อซ่อนกายที่ปลายคิ้ว หากหยดต่อคงสร้างริ้วรอยน้ำตา ฉันคือคนคอยยิ้มให้อยู่ห่างห่าง ยิ้มบางบางแตะไว้ที่ใบหน้า ที่เพียงสบก็หลบแล้วจากแววตา คอยเก็บงำทีท่าเร้นความนัย ฉันคือปลาที่หักใจไม่ว่ายน้ำ กลัวจะซ้ำจะเกิดโศกกับน้ำใส ด้วยรักจึงไม่รักจึงหักใจ จึงเก็บไว้ซ่อนไว้อย่างเงียบงัน