31 พฤษภาคม 2548 08:24 น.
หมอกจาง
ไฟเจ้าเอย
เจ้าจะร้อนจะแรงสักแค่ไหน
หากจะรุมจะเร้าจะเผาใจ
ก็ให้หมดให้ไหม้ในคราวเดียว
อย่าค่อยแผดอย่าค่อยเผา
อย่าแค่รุมแค่เร้าแล้วลดเลี้ยว
อย่าแค่ค่อยกร่อนใจให้ซูบเซียว
อย่าแนบแน่นยึดเหนี่ยวในหัวใจ
เผาให้ราบเป็นหน้ากลอง
ให้โอกาสครั้งที่สองได้เริ่มใหม่
หากค่อยแผดค่อยเผาไป
นานเกินหัวใจไม่อาจฟื้น
ไฟเจ้าเอยเจ้าไฟเผา
เผาฝันร้ายครั้งเก่าให้ฉันตื่น
ขอที่ว่างในหัวใจให้ฉันคืน
ขอโอกาสให้ใจฟื้น อีกสักครั้ง
29 พฤษภาคม 2548 19:28 น.
หมอกจาง
บางครั้งฉันอาจดูอ่อนไหว
ดังดอกหญ้าที่เล่นไล่ในลมอ่อน
บางทีมีทีท่าว่าอาทร
คอยปลอบโยนคนขวัญอ่อนให้หลับฝัน
เธอเอย..รู้จักฉันสักแค่ไหน
แค่เสี้ยวหนึ่งในหัวใจที่ไหวหวั่น
แค่เรื่องราวเพียงส่วนน้อยจากร้อยพัน
แค่มุมหนึ่งซึ่งฉันเปิดให้ดู
อย่าไหวหวั่น อย่าหวั่นไหว
มีเรื่องราวอีกมากมายเธอไม่รู้
ฉันเป็นได้แค่สายลมที่พรมพรู
ไม่ใช่ใครที่จะอยู่เคียงข้างกัน
ฉัน..คือฝันร้าย
ที่อาจทำเธอร้องไห้แม้ในฝัน
หากพลั้งเผลอปล่อยหัวใจให้ผูกพัน
เธออาจ..ไม่มีสักวัน ที่ฝันดี
ู
29 พฤษภาคม 2548 00:27 น.
หมอกจาง
เก็บดอกไม้มาฝากจากข้างทาง
เก็บแสง..ยามฟ้าสางมาใส่สร้อย
น้ำค้างเช้าเป็นลูกปัดมาเรียงร้อย
สลักรอยว่าห่วงหาและอาทร
เก็บทรายสวยสวยจากริมน้ำ
เก็บฟองคลื่นจากทะเลงามเมื่อวันก่อน
เก็บปุยนุ่นจากหมอนอุ่นที่หนุนนอน
ถนอมถักเป็นคำอ่อนเพื่อวอนเธอ
สายใจไหลไปเหมือนสายน้ำ
ยิ่งหักห้ามหวังให้ลดยิ่งทดเอ่อ
ยิ่งหลับตาปิดตาก็ยิ่งเจอ
ยิ่งห่างเหินก็ยิ่งเผลอยิ่งโหยหา
เก็บดอกไม้และแสงสวยมาใส่สร้อย
เรียงร้อยจากหัวใจที่ไม่กล้า
เก็บทรายสวยและฟองคลื่นจากริมฟ้า
ถักแทน..ถ้อยวาจาว่าฝากรัก
28 พฤษภาคม 2548 09:20 น.
หมอกจาง
สายลมในยามเช้า
ตื่นมาเล่าเรื่องราวแห่งคืนค่ำ
น้ำค้างที่พรมพรำ
เอ่ยนิทานหวานล้ำจากดวงดาว
นกน้อยเกาะกิ่งไม้
ตื่นมาร้องเพลงสดใสกล่อมเมฆขาว
สายน้ำที่ทอดยาว
ก็ถามไถ่ข่าวคราวจากตะวัน
หอมหอมของดอกไม้
ที่อาจส่งกลิ่นหอมได้ถึงในฝัน
ภู่ผึ้งมาแบ่งปัน
ล้วนสำราญสำเริงกันแต่ตื่นมา
วันนี้เหมือนวันเก่า
ที่ฉันมีแต่เรื่องเล่าอันอ่อนล้า
เหมือนเดิมเหมือนทุกครา
..วันนี้ฉันตื่นมากับความเหงา..
15 พฤษภาคม 2548 10:58 น.
หมอกจาง
อ่อนล้า สับสน
เธอต้องการใครสักคนอยู่ใกล้ใกล้
ทุกข์ถม มากมาย
ล้วนแต่เรื่องร้ายร้ายเข้ารุมล้อม
เขาจบ เธอเจ็บ
เหลือไว้ให้เก็บ แค่ความตรมตรอม
เขาพร้อมจบ เธอไม่พร้อม
ไม่แปลกที่เธอจมจ่อม กับทุกข์ในใจ
เล่าเรื่องให้ฉันฟังบ้าง
ฉันอาจไม่ได้เป็นทุกอย่าง แค่สายลมที่อ่อนไหว
คอยพัดน้ำตาเธอให้จาง ให้เบาบางลงไป
แม้ไม่อาจพัดเธอสู่แห่งไหน ให้พ้นจากสายหมอกที่เลือนราง
เป็นได้แค่ไหล่ให้ซับน้ำตา
ในวันที่เธออ่อนล้า ต้องการใครสักคนเคียงข้าง
แต่ฉัน..ไม่อาจเป็นนิ้วที่ชี้ทาง
ถนนไกลฟ้ากว้าง..เธอต้องเลือกทางให้กับตัวเอง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟหมอกจาง
หน้าส่วนตัว
1270
