9 ธันวาคม 2548 12:24 น.
หมอกจาง
ดวงจันทร์ ดวงจันทร์
ฉันอยากขึ้นไปอยู่บนนั้น
ไม่ว่าด้วยปีกของแมลงวัน
หรือด้วยปีกของนกอินทรี
ไม่มีต้นไม้ ไม่มีสายลม
ไม่มีผ้านวมหนาให้ห่ม
ไม่มีดอกไม้ให้ชม
ไม่มีแม้แต่แสงสี
เหน็บหนาว เหน็บหนาว
อยู่บนนั้นฉันจะผิงไอดาว
ก่อกองไฟจากความปวดร้าว
คงอุ่นได้นานยาว..หลายปี
ดวงจันทร์ บนดวงจันทร์
จะมีเธอแค่ในความฝัน
ในความคิดถึงที่ยังมีกันและกัน
ไม่ใช่ความเจ็บปวดเพราะผูกพัน
..อย่างวันนี้..
5 ธันวาคม 2548 19:04 น.
หมอกจาง
อบอุ่น
ละเมียดละมุนและลึกซึ้ง
ทุกถ้อยแววตานั้นตราตรึง
เผลอคิด ว่าคิดถึงในบางครั้ง
ใจเอย.. เจ้าหัวใจ
จมอยู่ตรงจุดไหนเกินไม้หยั่ง
ฤา ผูกพันแน่นเหนียวนั้นเกี่ยวรั้ง
ให้ตรองให้ยั้งให้ชั่งใจ
รัก หรีอ เกือบรัก
ย้ำทวนนักในวงแห่งสงสัย
แค่เกือบเผลอหรือว่าได้เผลอไป
ความรู้สึกอยู่ตรงไหนยังสับสน
พร่าพร่าและรางเลือน
ดังน้ำใสตะกอนเปื้อนลงปะปน
ถามใจต่อกี่ครั้งตั้งกี่หน
ใช่รักไหม-ใจก็บ่น ว่าจนใจ
1 ธันวาคม 2548 08:12 น.
หมอกจาง
แหงนหน้า
เมฆขาวเต็มฟ้า
อยากว่ายเมฆ
แต่ตอนนี้ ฉันผลุบโผล่
ในทะเลความคิดถึง
แดดใส
ลานร่มไม้ข้างล่าง ไร้ผู้คน
มีเพียงถ้อยคำที่ฟังไม่ได้ศัพท์ ยามลมพัดใบไม้
ยิ่งเงียบ ยิ่งคิดถึง
เวลาเดินช้า
ทั้งที่เข็มนาฬิกาดูเดินเร็ว
เปลี่ยนจากนับวัน เป็นนับนาที
อีกกี่รอบของเข็มนาฬิกา
จะเจอเธอ
แหงนหน้า
เมฆขาวเต็มฟ้า
ลมหายใจดูเหมือนติดขัด
ฉันคงสำลักความคิดถึง