6 กันยายน 2547 15:24 น.
หมอกจาง
หลับเถิดดอกไม้
พรุ่งนี้ฟ้าใหม่จะมา
เบ่งบานอย่างไร้เดียงสา
หลุดร่วงโรยราก่อนกาล
หลับเถิดดอกไม้
ฉันมอบให้ได้แค่เพลงหวาน
ตอบแทนวันคืนชื่นบาน
ที่เธอเหล่านั้นนำมา
หลับเถิดดอกไม้
จงตื่นขึ้น ณ ที่ใดที่ดีกว่า
อวยพรกล่อมเธอด้วยน้ำตา
หลับเถิดหนา..หลับเถิด เจ้าดอกไม้
2 กันยายน 2547 14:58 น.
หมอกจาง
ฉันเป็นเพียงดอกไม้ป่าที่ค่าด้อย
เป็นดอกหญ้าน้อยน้อยข้างถนน
ไม่ได้ร่วงหล่นมาจากเบื้องบน
เพียงขึ้นอยู่ปะปนข้างกองทราย
ไม่อาจขอเรียกขานว่างานศิลป์
ด้วยสุกเอาเผากินเอาง่ายง่าย
ว่างก็แวะเขียนกลอนรักมาทักทาย
กระโจนลงแหวกว่ายทะเลคำ
บ้างคร่ำครวญไถ่ถามถึงความรัก
บ้างก็บอกว่าเหงานักเมื่อแรกค่ำ
เอาอักษรเรียงร้อยแทนรอยช้ำ
หยิบเอาคำมาต่อคำเป็นคำรัก
ฉันเป็นเพียงดอกไม้ป่าแค่ดอกหนึ่ง
ใช่ว่าสวยว่าซึ้งว่าสูงศักดิ์
หวังแค่คนแรมรอนได้ผ่อนพัก
หยุดลงแวะเอ่ยทักที่ริมทาง