16 เมษายน 2547 14:00 น.
หมอกจาง
ทีละใบ สองใบ..
พอลมไหวก็หล่น ก็หลุดร่วง
ฉันไม่มีคำสัญญามาถามทวง
ไม่มีสิทธิ์จะทักท้วง หรือไถ่ถาม
ทีละใบ สองใบ..
ได้แต่รอคอยไปทุกย่ำยาม
ดังหย่อมหญ้าคอยฝน เพื่อฉ่ำน้ำ
ดังฟ้าครามรอเมฆมาทักทาย
ร่วงหล่น กรอบแห้ง..
ใบไม้ร่วงในลมแล้งแลหลากหลาย
ค่อยทับถมผุสิ้นเป็นดินทราย
แทนเป็นคำความหมาย ว่ารอคอย
ทีละใบ สองใบ..
ที่ร่วง ที่หล่นไป ไม่ใช่น้อย
แม้เหือดแห้งแล้งฝนละอองปรอย
แต่เพราะคิดถึงอยู่บ่อยบ่อย จึงคอยรอ
6 เมษายน 2547 15:58 น.
หมอกจาง
ตัวตึกที่คุ้นเคย
ยังถูกลมรำเพยจนหินกร่อน
ลานกว้างนั้นเล่าที่เคยร้อน
ก็ได้ร่มจากไม้อ่อนครั้งกระโน้น
บึงใหญ่เคยฉ่ำน้ำ
เคยเล่นรอบไล่ตามเมื่อหน้าฝน
เหลือแค่ในความทรงจำที่ท่วมท้น
ใช่หายหกตกหล่นระหว่างทาง
เฟื่องฟ้าสีชมพู
เคยงามหรูกลับโรยลงดูอ้างว้าง
ความทรงจำตรงนั้นนี้สีจางจาง
อาจมีบ้างที่หลง ที่ลืมเลือน
คำร่ำลาในหน้าฝน
แววตาของคนน้ำตาเปื้อน
ยังประทับอยู่ตรงนี้ทุกปีเดือน
ไม่เคยหล่นไม่เคยเลื่อน จากความจำ
6 เมษายน 2547 15:22 น.
หมอกจาง
ลอยมา ลอยไป
อยู่ใกล้และอยู่ห่าง
ล้อมรอบ ซ้ายขวา กึ่งกลาง
ในทุกทุก ที่ว่าง ที่เว้นไว้
วนเวียน เลาะลัด
ลมพัดผ่าน ก็ผลัด ก็เปลี่ยนใหม่
คุ้นเคย ดังเก่า ไม่เปลี่ยนไป
ความคิดถึง สดใหม่ ทุกเวลา
คืออากาศ..
เธอค่อยวาดวงรอบอย่างช้าช้า
แทรกซึมผ่าน ลมหายใจ ใช่ดวงตา
โอบเป็นรัก ที่แน่นหนา โดยแผ่วเบา
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟหมอกจาง
หน้าส่วนตัว
1455
