23 กรกฎาคม 2546 10:41 น.
หมอกจาง
คงจากกันไปเฉยเฉย
เหมือนไม่มีวันที่เคยได้เคียงข้าง
กลิ่นอายความรักเพียงแผ่วบาง
ก็คงค่อยค่อยเลือนห่างแล้วลอยหาย
คำคิดถึงต่อกี่คำ
คงมีค่าแค่ตอกย้ำความเดียวดาย
ความรักก็คงเป็นเช่นเม็ดทราย
ที่โผลงเวียนว่ายทะเลน้ำตา
เหมือนไม่รู้ เหมือนไม่เห็น
เหมือนเธอไม่เคยรู้สึกดังเช่นที่ฉันโหยหา
เหมือนไม่เคยมีความหมายในสายตา
เหมือนไม่เคยจะมีค่าในความทรงจำ
อาจคิดไปเพียงฝ่ายเดียว
เธอไม่เกี่ยว ไม่ต้องรับผิดชอบความเจ็บช้ำ
ฉันผิดเอง ที่ให้คุณค่ากับคำทุกคำ
ผิดที่ปล่อยฝันให้ก้าวล้ำ จากสิ่งที่เป็นจริง
ต่อนี้คงอยู่เพียงห่างห่าง
ปลอบโยนความรู้สึกอ้างว้าง เหมือนคนถูกทอดทิ้ง
ทบทวนว่าสิ่งไหนคือความฝันและสิ่งไหนกันคือความจริง
เลือกที่จะจดจำเพียงบางสิ่ง
และยอมรับว่าความจริง บางครั้งก็ไม่งดงาม
21 กรกฎาคม 2546 13:43 น.
หมอกจาง
ความเหงาที่ห่างหาย
กลับมาหวนทักทายกันบ่อยบ่อย
ความคิดถึงก็เพิ่มขึ้นทีละน้อย
เหมือนความรักจะค่อยค่อยเริ่มก่อตัว
มองจันทร์ก็ฝันไปไกลกว่าฟ้า
มองดาวก็เหมือนว่าดาวยิ้มหัว
ใจเจ้าเอยลอยไปไหนไกลจากตัว
ข้ามโขดเขาไปเกาะรั้วเพื่อฝากรัก
ดอกโสนมาบานสายจวนบ่ายแล้ว
ในแจกันมีดอกแก้วประดับปัก
จะเลือกเพียงดอกหนึ่งก็ยากนัก
จะปลูกรักซ้อนรักได้อย่างไร
มองจันทร์ก็ฝันไปไกลกว่าฟ้า
มองตาก็เห็นตาว่าหวั่นไหว
มองใจก็ทอดถอนสะท้อนใจ
เฝ้าแต่ถามว่าใยต้องเผลอรัก
14 กรกฎาคม 2546 10:29 น.
หมอกจาง
ฉันมีดวงตาช่างโกหกอยู่หนึ่งคู่..
ดวงตาที่ชอบแต่จะซุกซนไปเรื่อยๆ
ดวงตาที่คอยส่งยิ้มให้ใครต่อใคร
มือของเขากุมมือเธออยู่
ตาของเขาจ้องมองเธออยู่
ใจของเขายังมีเธออยู่
ใจของเธอสิ ที่เปลี่ยนไป
มือของฉัน ก็เคยถูกมือหนึ่งทิ้งร้าง
ตาของฉัน เคยเอ่อนองด้วยน้ำตา
ใจของฉัน เคยจมอยู่กลางทะเลแห่งอ้างว้าง
ในวันที่คนคนหนึ่งมาจากลา
ฉันมีดวงตาช่างโกหกอยู่คู่หนึ่ง
บางครั้งที่เธอมองมา มันอาจบอกกับเธอว่า รักเธอมากมาย
แต่ขอร้องว่า เชื่อฉันเถิด
ว่าดวงตาของฉัน มันช่างโกหก
14 กรกฎาคม 2546 10:22 น.
หมอกจาง
ทำงานเหนื่อยสายตัวแทบขาด
ยกมือปาดเหงื่อไหลที่ท่วมหน้า
เหมือนวันนี้มีคนแห่แหนมา
คือวันเข้าพรรษามาทำบุญ
เป็นเด็กดีที่ฝากตัวอยู่ในวัด
ด้วยอัตคัดจึงฝากพระเกื้อหนุน
เรียนวิชาหาไว้ใช้เป็นทุน
ทดแทนร่มใบบุญด้วยแรงกาย
เดินตามพระต้อยๆในยามเช้า
กว่าจะได้กินข้าวก็ยามสาย
วันนี้มีคนทำบุญมามากมาย
เป็นเด็กวัดก็นึกอายเจ้าแก้มแดง
เสร็จจากงานยังต้องกินทีหลังพระ
เจ้าหน้าสวยก็ไม่ผละเหมือนจะแกล้ง
เขากลับกันหมดแล้วเจ้าแก้มแดง
นั่งคุยแข่งจนหลวงพี่ลืมข้าวปลา
แสนหิวจนท้องร้องโครกคราก
จะพูดบอกก็กระดากกลัวเขาว่า
เจ้าหน้าใสก็ยังจ้อตาต่อตา
ได้แต่คิดหลวงพี่จ๋า อย่าลืมฉัน..
9 กรกฎาคม 2546 15:15 น.
หมอกจาง
สายลมยังคงพัดอยู่เรื่อยเรื่อย
ฉันยังเดินเรื่อยเปื่อยไร้จุดหมาย
เหม่อมองฟ้าเหมือนคนที่เดียวดาย
ไม่มีคำทักทายในสายลม
ขอบฟ้าไกลเกินกว่าตามองข้าม
ความรักยิ่งห้ามยิ่งยากข่ม
ดอกไม้โปรยโชยกลิ่นหอมยังตรอมตรม
ด้วยขาดคนเคยเคียงชมอยู่ข้างกัน
คิดถึงกันบ้างหรือเปล่า
มีฉันอยู่บ้างไหมเล่าในความฝัน
แค่คิดถึงเพียงบางบางเมื่อห่างกัน
ฝากมาให้เพียงสั้นสั้นในลมลอย
คนหนึ่งคอยยังคอยหาย
คอยกับใจที่เดียวดายและแผ่วค่อย
เขาลืมแล้วก็ยังคงจะหลงคอย
เถิดคิดถึงกันสักหน่อย ให้ชื่นใจ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟหมอกจาง
หน้าส่วนตัว
1137
