เปิดบานเกล็ด ปล่อยให้แสงจันทร์บางบาง สาดส่องเข้ามาในห้อง ท้องฟ้า ยังไม่มืดสนิทนัก ข้างในห้อง อุ่นด้วยแสงไฟ ข้างด้านนอก เหงาเหมือนหัวใจ แต้มเติมสี ลงบนภาพที่เขียนยังไม่เสร็จ เติมถ้อยคำลงบทกวี ในบางส่วนที่ยังขาดหาย ความอ้างว้าง.. ไม่รู้จะเติมอย่างไรให้เต็ม
ทางที่เคยเดิน ว่างเปล่า เต็มไปด้วยฝุ่นละออง.. ดอกไม้บานเปล่าดาย ไร้ซึ่งคนเหลียวแลมอง.. สายลมโชยแผ่วเหงา คืนวันเนิ่นนานยาว.. เถิดรออยู่ตรงนั้นก่อน แล้วจะหวนกลับไปหา..