23 ธันวาคม 2546 09:35 น.
หมอกจาง
หนาวไหม
ยามสายลมพัดไกว
ยามหัวใจไหว เหว่ว้า
มาบอก มาเล่า
ไม่ใช่ว่าแค่เหงา แต่เหงากว่า
ไม่ใช่แค่คิดถึง แต่คิดถึงทุกเวลา
ไม่ใช่แค่อยากเห็นหน้า แต่อยากเห็นหน้าทุกนาที
แดดอ่อนตอนเช้าเช้า
สายลมเล่าเรื่องราว แต่เก่าแต่ก่อนนี้
ครั้งดอกไม้ไว้ทีท่า เมื่อสายลมเกี้ยวพาในท่าที
วันนี้ความรักยังล้นปรี่ แต่สิ่งเดียวที่ยังมีคือสายลม
ถามใจ หนาวไหมเล่า
ยามคิดถึงเรื่องเก่าเก่า ปล่อยให้ความเหงาค่อยๆมาทับถม
อยากคิดถึง คิดถึงไป อยากหวั่นไหว ก็ไหวไปตามลม
น้ำค้างอาจหนาวบ้าง ก็จะปล่อยน้ำค้างให้พร่างให้พรม
หัวใจจะขื่นจะขม จะตรอมจะตรม ก็ปล่อยใจ
16 ธันวาคม 2546 11:39 น.
หมอกจาง
ไม่หวั่น ไม่ไหว
หัวใจเป็นเหมือนเศษผ้า
ปลิวไป ตามแต่สายลมพัดพา
ปลิวมา ด้วยสายลมที่พัดไกว
ไม่ไหว ไม่หวั่น
จะมั่นคงอยู่อย่างนั้นได้นานไหม
บอกว่าไม่หวั่น แม้ว่าทางจะยาวไกล
อาจกลับเปลี่ยนเป็นไม่ไหว เมื่อเวลานั้นยาวนาน
ไม่หวั่น ไม่ไหว
ถ้าว่าวคือใจ ที่โยงไว้คือสายป่าน
ยิ่งลมกรรโชกแรง ก็ดึงแรงเพื่อต้านทาน
ที่หลงเหลือจากวันวาน อาจมีเพียงสายป่านที่ไร้ใจ