27 ธันวาคม 2545 15:35 น.
หมอกจาง
ความคำนึง
ล่องลอยไปแสนไกล
รอยยิ้ม
ยังติดอยู่ในความทรงจำ
วันนี้
เมื่อผ่าน จะกลายเป็นวานซืน
ด้วยว่าเมื่อวาน
เก็บไว้ให้เป็นของเธอ
จะเนิ่นนาน
จะกี่ปีที่จากกัน
วันของเรา ก็ยังแจ่มชัด
ยอมรับ ที่จะรู้ว่ามันผ่านไปแล้ว
แต่ความงดงาม ณ ตรงนั้น
วันคืนเหล่านั้น
ไม่เคยเลื่อนเลย ไปไกลกว่าวันเมื่อวาน
20 ธันวาคม 2545 19:29 น.
หมอกจาง
หวั่น
ว่าสักวันจะหายไม่เห็นหน้า
สักวันหนึ่งซึ่งไม่มีแม้คำลา
ดังลมพัดผ่านมาแล้วผ่านไป
ไม่รู้เลย
ลมรำเพยพัดเจ้ามาจากไหน
ที่จะพัดไปสู่อยู่ที่ใด
จะพัดหวนกลับมาไหมก็ไม่รู้
หนาว
ฝากดาวบอกน้ำค้างที่พร่างพรู
กระซิบคำแผ่วแผ่วที่ข้างหู
หากว่าเขาจะยังอยู่คอยรับฟัง
2 ธันวาคม 2545 12:47 น.
หมอกจาง
กว่าฟ้า..
มากกว่าผืนดินที่ทับถม
มากมายกว่าสายลม
รักที่ห่มที่หุ้มใจ
กว้างกว่ามหาสมุทร
จึงเกินกว่าจะฉุดจะรั้งได้
เกินใจ..
จึงล้นจึงรินไหลทางแววตา
รีรอ
จนเกินพอจะถมถึงแผ่นฟ้า
นาน..จนเกินเวลา
โหยหาจึงท่วมท้นทะเล