19 มีนาคม 2549 08:16 น.
หมอกจาง
สบายดีไหม
คือคำถามจากหัวใจฉันฝากถาม
ห่วงหาอาทรทุกโมงยาม
มีเพียงใจที่อาจข้ามฝากไปหา
ร้องไห้บ้างหรือเปล่า
ขออย่าเหงาอย่างฉันเหงาที่เจียนบ้า
ทบทวนแต่อาวรณ์จนอ่อนล้า
ธารน้ำตาไม่รู้สุดที่จุดใด
ฉันมีความคิดถึงอยู่หนึ่งช่อ
เอารักห่ออาทรห่มส่งมาให้
การ์ดใบน้อยฉันเขียนคำว่าห่วงใย
ซ่อนน้ำตาไม่ให้ไหลเปื้อนคำนั้น
สบายดีใช่ไหมตรงที่เก่า
ที่ซึ่งคำว่า เรา คือเงาฝัน
สุดทางแล้วแต่ยังรักเธอทุกวัน
ความห่วงใยยังให้กัน..ทุกนาที
16 มีนาคม 2549 19:22 น.
หมอกจาง
ตะวันแต้มแตะกรอบตรงขอบฟ้า
มืดค่อยเคลื่อนเข้ามาว่าใกล้ค่ำ
เคยบ้างไหมกับคิดถึงที่ซ้ำซ้ำ
คิดถึงภาพ คิดถึงคำ แล้วใจหวิว
เห็นค่อยมืดค่อยมืดลงก็ใจหาย
ได้แค่ฝากคำทักทายกับลมปลิว
ที่พัดเพื่อมทุ่งหญ้าเป็นริ้วริ้ว
เผื่อแผ่วแผ่วไปแตะผิวคนอยู่ไกล
คิดถึงกันบ้างไหมคนตรงนั้น
คิดถึงคืนคิดถึงวันเคยอยู่ใกล้
คนตรงนี้ยังจมห้วงความห่วงใย
อยู่ดีไหม ร้องไห้ไหม ยังอยากรู้
ตะวันแต้มแตะกรอบตรงขอบฟ้า
ตาเคยต่อตอบตายังติดอยู่
ทุกทรงจำยังทบทวนยังหวนดู
สักน้อยหนึ่งอยากให้รู้..ฉันคิดถึง
12 มีนาคม 2549 06:12 น.
หมอกจาง
สายลมพัดเบาเบา ริมหน้าต่าง
อีกหนึ่งวันอาทิตย์ที่อ้างว้าง เรื่อยเรื่อย เหงาเหงา
แดดดูสดใส..แต่ไม่อาจส่องลงลึกถึงใจ ที่ซึมเซา
เรื่องเธอ..ยังอยู่ที่เก่า เรื่องของเรา..ยังอยู่ที่เดิม
ไม่มีดอกไม้มาฝาก จากความคิดถึง
กับความรักที่นับแล้วหยุดแค่หนึ่ง ไม่นับเพิ่ม
ขึ้นโครงเอาไว้ ให้ฉัน..ใช้ฝัน..ต่อเติม
ไม่อาจสลัดหลุดจากสิ่งที่เริ่ม
จากสิ่งเดิม..ที่คาใจ
สายลมพัดเบาเบา ริมหน้าต่าง
ที่ตรงโน้น..มีสายลมบาง..พัดบ้างไหม
หน้าต่างตรงนี้ มีสายลมพัด..ซ้ำซ้ำ..ร่ำไป
ผ้าม่านพริ้ว..ขยับสั่น..หวั่นไหว
ไม่รู้เลย..ว่าจะหยุดพัดลงเมื่อไร
..นะสายลม..
8 มีนาคม 2549 07:14 น.
หมอกจาง
ใต้ต้นไม้ใหญ่
ฉันนั่งนิ่งเหมือนไม่หวั่นไหว..แต่ไหวหวั่น
ในหัวใจมีคำถามมากมาย..ร้อยพัน
เรื่องนี้..เรื่องนั้น..
ล้วนแล้วแต่เรื่องที่ฉัน..อาจเข้าใจ
เข้าใจ..ที่ต้องเหินห่าง
แต่ความเข้าใจนั้นแตกต่างกับคำว่ายอมรับได้
น้ำตา..มีมากมาย
แต่ไม่ไหล..คล้ายคล้าย..จะท้นท้น
ฉันผิด..ที่ดี..ใช่ไหม
ในขณะที่..เธอมีใคร..อีกคน
เธอกลัวหัวใจ กลัวหวั่นไหว กลัวใครหมองหม่น
และนั่นหรือคือเหตุผล..
ที่เราไม่อาจเป็นแม้เพื่อนกัน
ใต้ต้นไม้ใหญ่
ฉันเสียคนดีคนหนึ่งไป เพราะเธอกลัวว่าใจจะไหวหวั่น
ไม่เหลือเยื่อใยเอาไว้ ตัดใจ ตัดความผูกพัน
ฉันรู้..ว่าเธอคงเจ็บไม่ต่างจากฉัน
แต่ความเจ็บปวดนั้น
มันมากเกินกว่าที่ฉัน
..จะยอมเข้าใจ..
5 มีนาคม 2549 11:36 น.
หมอกจาง
ฉันบอดมืดไปชั่วขณะหนึ่ง
ณ ตรงกึ่งตรงกลางของทางฝัน
คล้ายว่ามัวสลัวหลอกด้วยหมอกควัน
เรรวนมิรู้หันไปทางไหน
ฉันหลงไปสู่น้ำตกธารน้ำตา
ไปพานพบเขาเสียดฟ้าเกินข้ามไต่
หลงไปพบไฟรุมคอยสุมใจ
ฉันหลงทางห่างไกลออกจากเธอ
คงมีบ้าง..
บนเส้นทางที่ยิ่งยาวยิ่งพลั้งเผลอ
มีสิ่งสวยมากมายให้พบเจอ
มีดอกไม้พร่ำเพ้อจำนรรจา
ฉันบอดมืดไปชั่วขณะหนึ่ง
แต่คิดถึงและอาทรอันอ่อนล้า
คือเยื่อใยที่นำทางฉันกลับมา
อยู่ตรงนี้..ตรงหน้า..เธอคนเดิม
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟหมอกจาง
หน้าส่วนตัว
1376
