27 ธันวาคม 2545 15:35 น.
หมอกจาง
ความคำนึง
ล่องลอยไปแสนไกล
รอยยิ้ม
ยังติดอยู่ในความทรงจำ
วันนี้
เมื่อผ่าน จะกลายเป็นวานซืน
ด้วยว่าเมื่อวาน
เก็บไว้ให้เป็นของเธอ
จะเนิ่นนาน
จะกี่ปีที่จากกัน
วันของเรา ก็ยังแจ่มชัด
ยอมรับ ที่จะรู้ว่ามันผ่านไปแล้ว
แต่ความงดงาม ณ ตรงนั้น
วันคืนเหล่านั้น
ไม่เคยเลื่อนเลย ไปไกลกว่าวันเมื่อวาน
20 ธันวาคม 2545 19:29 น.
หมอกจาง
หวั่น
ว่าสักวันจะหายไม่เห็นหน้า
สักวันหนึ่งซึ่งไม่มีแม้คำลา
ดังลมพัดผ่านมาแล้วผ่านไป
ไม่รู้เลย
ลมรำเพยพัดเจ้ามาจากไหน
ที่จะพัดไปสู่อยู่ที่ใด
จะพัดหวนกลับมาไหมก็ไม่รู้
หนาว
ฝากดาวบอกน้ำค้างที่พร่างพรู
กระซิบคำแผ่วแผ่วที่ข้างหู
หากว่าเขาจะยังอยู่คอยรับฟัง
2 ธันวาคม 2545 12:47 น.
หมอกจาง
กว่าฟ้า..
มากกว่าผืนดินที่ทับถม
มากมายกว่าสายลม
รักที่ห่มที่หุ้มใจ
กว้างกว่ามหาสมุทร
จึงเกินกว่าจะฉุดจะรั้งได้
เกินใจ..
จึงล้นจึงรินไหลทางแววตา
รีรอ
จนเกินพอจะถมถึงแผ่นฟ้า
นาน..จนเกินเวลา
โหยหาจึงท่วมท้นทะเล
17 พฤศจิกายน 2545 14:10 น.
หมอกจาง
จืดจาง
รักที่ร้างเพียงครึ่งทาง
ฝันที่ห่างแล้วลอยหาย
คิดถึง
ความคะนึงวนเวียนมิรู้วาย
บ่ายดึกจวบเช้าสาย
ดั่งเฝ้าตักทรายถมทะเล
วารวันที่ผันผ่าน
เจ้าเพลงหวานที่เคยวานไปพัดเห่
ฝั่งคงไกลไปไม่ถึงจึงรวนเร
กลับหวนเหหันมาหล่น ท้นน้ำตา
13 พฤศจิกายน 2545 13:26 น.
หมอกจาง
บนทางที่ร้างแล้ง
ลมพัดแรงใบไม้ไหว
บ้างหล่นจากขั้วใบ
บ้างสั่นไหวอยู่ไปมา
นั่งดูใบไม้แห้ง
ยิ่งลมแรงเจ้าคงล้า
เอื้อนเอ่ยคำอำลา
ทอดกายาลงซบดิน
ฉันเป็นแค่คนหนึ่ง
ที่ซาบซึ้งถึงสูญสิ้น
ทุกครั้งที่โบยบิน
ทุกครารินหลั่งน้ำตา
ลมพัดใบไม้ไหว
ดังปลอบใจให้หาญกล้า
เข้าใจในคำลา
ว่าผ่านมาเพื่อผ่านไป