16 พฤษภาคม 2546 13:55 น.
หมอกจาง
มาลัยมะลิซ้อนชะอ้อนออด
กางแขนกอดโอบไว้ในอ้อมแขน
เถิดหมื่นกลิ่นมาลีใดในดินแดน
ไม่เหมือนแม้นดอกมะลิในดวงใจ
ขาวก็ขาวใช่ว่าขาวกว่าไม้อื่น
ทั้งเกลื่อนกล่นดาษดื่นกว่าดอกไหน
แต่เมื่อรักอย่าถามทักว่าทำไม
รู้ว่าใช่คือใช่ก็เพียงพอ
เจ้ามาลัยมะลิซ้อน
ส่งกลิ่นหอมอ่อนอ่อนยามตัดพ้อ
ทิ้งหางตาแลชม้ายคล้ายรีรอ
แกล้งจะงอนเพียงให้ง้อก็ยิ่งงาม
ทิ้งค้อนนัยน์ตาคม..
คิดหรือว่านั่นจะข่มให้คิดขาม
เฝ้าชมเชยกลิ่นอยู่ทุกครู่ยาม
หากเจ้าหนีก็จะตามถึงแดนฟ้า
มาลัยมะลิซ้อนชะอ้อนออด
เถิดขอกอดสูดกลิ่นที่ดวงหน้า
มาพรายพริ้มยั่วยิ้มแล้วหลับตา
รู้ไหมว่าพาใจเพริดเตลิดไกล
13 พฤษภาคม 2546 12:36 น.
หมอกจาง
ก็แล้วแต่..
อาจจะดูว่าแค่เหงาจึงงอแง
อาจคิดว่าแค่ท้อแท้จึงทอดถอน
ก็แล้วแต่..
รักมันรุมเกินจะแก้ถอดเป็นกลอน
ดังมีไฟเผาใจจนอกร้อน
เก็บไปคิดคะนึงนอนทุกวี่วัน
ก็แล้วแต่..
หากไม่เชื่อในรักแท้คนช่างฝัน
คิดว่าเพียงเย้าหยอกหลอกเล่นกัน
ถ้าเธอคิดเพียงแค่นั้น..ก็แล้วแต่
12 พฤษภาคม 2546 11:14 น.
หมอกจาง
คนแห่งความมืด
ชินชาในความมืด
มีชีวิตอยู่กับหนาวเย็นและอ้างว้าง
ย่ำไปบนพื้นที่ชื้นแฉะ
ท้องฟ้ามืดสลัว มีเพียงแสงดาวจางจาง
มีลมเหน็บหนาวพัดคลอเคียงข้าง
ผ่านชีวิตอ้างว้างด้วยความสุขใจ
พอเธอเข้ามา..
เติมเต็มความเหว่ว้า
เติมส่วนที่ขาดหาย
เธอคือแสงสว่าง
ในค่ำคืนร้างและเดียวดาย
เธอคือความสดใส.. เธอคือสิ่งใหม่ที่ฉันไม่คุ้นเคย
วอน.. อย่าสบตาฉัน
หากบังเอิญพบกัน ช่วยทำเป็นเมินเฉย
อย่าทำให้ฉันชินกับแสงสว่าง
แล้วก็ราร้างไปอย่างเคย..
เพราะฉันไม่รู้เลย..
ว่าจะกลับไปอยู่กับความมืดที่คุ้นเคยได้อย่างไร
5 พฤษภาคม 2546 08:19 น.
หมอกจาง
หัวใจขาดๆ
แหว่งวิ่นดังกระดาษที่ขาดแหว่ง
ซีดจางจนไม่มีแววสีแดง
แห้งแล้งดังคนแล้งน้ำใจ
หัวใจขาดๆ
ยังสะอาดเธอจะพอรับได้ไหม
ปะนิดซ่อมหน่อยพอทำใจ
อาจไม่ใหม่แต่แข็งแรงและคงทน
หัวใจขาดๆ
เพราะเคยผิดเคยพลาดเคยสับสน
เคยมอบใส่มือใครก็หลายคน
จึงเคยร่วงเคยหล่นอยู่หลายครา
หัวใจสะอาด
แม้จะแหว่งจะขาดยังด้านหน้า
จะลองวางบนมือเธออีกสักครา
จะขว้างทิ้งหรือรักษา ก็ตามใจ
30 เมษายน 2546 09:56 น.
หมอกจาง
ทะเลยามค่ำคืน
สะพานที่ทอดยาว
เหล่าดวงดาวบนท้องฟ้าสีดำ
ทะเลยามค่ำคืน
สะพานที่ทอดยาว
ไม่นึกว่าจะได้พบเธอที่ตรงนี้
บนทางเดินแห่งคนเหงา
หลงทางมาหรือไร
หรือตั้งใจมาด้วยอ้างว้าง
มองหาใครสักคนเพื่อร่วมทาง
หรือเพียงอยากผ่อนพักโดยลำพัง
ทะเลยามค่ำคืน
ทางเดินแห่งคนเหงา
มาดื่มด่ำในคะนึง
หรือมีอ้างว้างมาแบ่งปัน